"Bu çocuğu tanıdığımı hissediyordum. Çok yakından tanıdığımı... Sanki benim bu çocukla bir hikayem olacaktı ve bu hikaye Ya yaşanmıştı yada yaşanmak üzereydi..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tıpkı insanlar gibi şarkılarda canlıydı hatta insanlardan bile daha canlıydı şarkılar. Daha duygululardı, derinlerdi . İnsanların dudaklarından dökemedikleri şarkılar sayesinde dökülüyordu."
13.BÖLÜM: KONSER
"Burada çok mutlu olacaksın güzelim. Seni sık sık görmeye geleceğiz."
Buruk bir tebessüm dudaklarımda beliriverdi. Poyraz'la tam bir haftadır durmaksızın, Işık'ın hastanenin merkezine yatışı için uğraşıyorduk. Bunca uğraşın sonucu, Işık'ı merkezin en güzel, en renkli odalarından birine yatırmıştık. Masrafların bir kısmını annem ve babama telefonda durumu anlatarak onlar sayesinde çözmüştüm. Geri kalan kısmını da Poyraz halletmişti. Bu küçük kız burada çok mutlu, sağlıklı olacaktı, emindim buna.
"Evimi çok özleyeceğim Akasya abla."
Dudaklarımı birbirine bastırdım. Yetimhaneden evim diye bahsettiğinde kalbimde tuhaf bir ağrı hissi oluşuyordu. Bu ağrı hissi ya orada olmamın acısından yada oradan ayrılmamın acısından oluşuyordu.
"Evine sağlıklı bir şekilde döneceksin birtanem. Söz veriyorum."
Işık gülümseyerek belime sarıldı.
"Söz mü?"
"Söz güzelim..."
Işık'ın güzel sarı saçlarını koklayarak öptüm ve Işık'dan ayrılarak yatakta duran çantamı aldım.
"Ben şimdi gidiyorum Işık'ım ama söz en kısa zamanda yeniden geleceğim."
Işık minik başını salladığında yeniden sıkıca sarıldım Işık'ın güçsüz bedenine. Sarı saçları ellerime karışırken çok geçmeden Işık'dan ayrıldım ve kapıya yöneldim.
"Hoşça kal bebeğim."
"Hoşça kal abla."
Gözlerim dolu dolu odadan ayrılırken gözümden bir damla yaş yanağımdan usulca süzülmeye başladı. Işık bana ilk defa Akasya abla yerine abla demişti. Sadece abla demişti... yüzümdeki buruk gülümsemeyle merkezin kapısına ilerlerken çalan telefonum dikkatimi dağıtmıştı. Gözlerim ısrarla çalan telefonumu bulurken hızla telefonu açıp kulakıma götürdüm. Arayan Poyraz'dı.
"Akasya'm."
Gözlerim dolu doluyken gülümsedim.
"Poyraz..."
"Çıktın mı güzelim?"
Poyraz buraya geleceğimi biliyordu ancak Sinan'ın yanında kalmak istemişti. Sinan Işık'ın gidişini pek anlayışla karşılamamıştı. Onu en iyi Poyraz anlardı.
