His words kept on stabbing me from back to front and it seemed to pass through my skull.
Kung papanaigin ko ang pride ko at ang kasunduan namin ni Gly, kaming dalawa lang ang mawawalan ng “Starlette” dahil ilalayo siya ni Chase sa amin, pareho kaming talo sa kakatanggi ng katotohanan.
Ayaw kong mapalayo sa akin si Starlette, dahil malayo na nga siya mas lalayo pa siyang mailalayo sa akin.
No! It mustn't be!
Aburido akong umikot at sa pagharap ko sa kabilang direksyon ay buhat-buhat na ni Alexis si Starlette at mukhang aalis na sila...
Lumunok ako nang malalim habang pinagmamasdan si Alexis, at nang makaabot siya sa akin ay hinawakan ko siya sa bisig bago pa siya makalagpas sa akin.
“W-wait, please don’t do this...” mapagmakaawa kong usal sa kanya na ikinaigting lamang ng panga niya. “I thank you for caring for Starlette, pero hindi ba mabuting ina sa kanya si Gly? Why don’t you want her to—”
“Why? Haha, you’re asking me that? Be serious, Alliyah. She’s being a good mother to my child because she thinks Starlette is the way to our forever, she loves her not more than a niece but it seems that she loves this kid more than you do, is it?” kaagad ang pag-iling-iling ko kasabay ng pangingilid ng mga luha ko.
Spiritual beings know that I love my daughter so much, she’s my blood and sweat, she’s my life. It hurts me everyday.
At nasasabi lang ni Alexis ito tungkol kay Glaiziel dahil galit siyang niloko siya nito sa ibang paraan.
“That’s n-not true,” utal kong bigkas.
“Then what’s true, huh? Tell me, maybe I’d be able to forgive you for the sake of OUR daughter.” turan niya sa baritonong boses kaya naman napatingin ako kay Starlette na tila inaantok na dahil sa paghikab nito at pagkusot ng mga mata.
“Mag-usap tayo pero huwag sa harapan ng bata.” mahina kong sambit kay Chase.
“Dad? I’m sleepy, let’s go home please.” tama nga ang naisip ko, kahit paano ay natuwa ang puso ko sa bagay na iyon. “Where’s Mommy?”
Tumingin sa kanya si Jazz at tumingin din sa akin saka pamuling tumingin kay Starlette at itinuro ako. “This is your mom, baby.” nanlaki ang mga mata ko sa hindi ko inaasahang isasagot ni Chase at hinaplos ang pisngi nito.
“Huwag mo namang biglain yung bata,” dikit-ngipin kong sermon sa mababang boses.
Ngumisi siya, “Which means? You’re admitting that you’re her mom, right?” my breath hitched in my throat, too mute to form and utter a word. “Plus, mas maganda na iyong bata pa lang siya ay alam niya na ang totoo dahil mas mahihirapan siya kapag may muwang na siya.” at this point, I’m still indecisive.
Aakuin ko na ba’ng ako talaga ang ina kahit makukulong ako nang 15 years at masasaktan ko lalo si Gly? O hindi dahil ang kinalakihan na rin namang ina ni Starlette ay siya...
Kaya nga may pangingilatis sa mga mata ng bata habang tinitingnan ako nang may pagtataka e. Malamang ay hindi niya ako tatawaging—
“Mom!?” she hiccuped as she said so. That melted my heart involuntary especially when she grinned like an angel. “Mom!” ibinuka niya ang mga braso niya at tila gustong lumipat sa mga bisig ko.
Ito ang bagay na hindi ko maatrasan nang tanggapin ko siya mula kay Starlette ang sarap sa feeling ng pagyakap niya sa akin, natutuwa ang inang parte ng puso ko.
Pero baka dahil lang sa kamukha ko si Glaiziel kaya napaniwala siyang ako ang nanay niya.
Ngunit miski iyon ang rason, susulitin ko na lamang ang oras na ito. I closed my eyes never minding if I got more conspicuous in Chase's eyes as I hug Starlette back to feel my child’s presence.
