(BÖLÜM DÜZENLENMIŞTIR!!)
Gözyaşlarım durmaksızın akarken beynimdeki sesler hiç susmuyordu. Yıllarca bir abimin olduğuna dair hep hayal kurardım. Beni koruyan her zaman arkamda olan bir abi. Küçükken arkadaşlarımın yanında olan abilerini görünce içimde bir burukluk olurdu. Yıllarca yalnız bir çocuk olmama alışmaya çalışmış zorlukla olsa da buna kendimi alıştırmıştım. Şimdi yıllar sonra bir abimin olduğunu öğreniyordum.
En başından beri yakınlarımda olan her zaman iletişim kurduğum kişi benim öz abimmiş. Mutlu mu olmam gerekiyordu? Hayır yıllarca hayalini kurduğum şey gerçekleşse bile sevinemiyordum. Çünkü abim Atlas'ın annesinin katili olmakla suçlanıyordu.
Bakışlarımı bana nefretle bakan adama çevirdim.
"9 ay sonra ne olacak?" Atlas sessizce gözlerimin içine baktı.
"Herkes hakkettiğini yaşayacak." Yüzüme daha fazla bakmadan önüne dönüp arabayı çalıştırdı.
"O piçin senin abin olması zerre umrumda değil. Yaptıklarının bedelini ona öyle bir ödeteceğim ki yaşarken cehennemi yaşayacak." Sert sesiyle konuştuğunda ona döndüm. Direksiyonu sıkarken bana baktı.
"Ona ne yapacaksın?" Korkuyla sormuştum. Her ne kadar ondan nefret etmeye çalışsam da abimdi.
"Soluduğu havayı ona zehir edeceğim. Ona öyle şeyler yapacağım ki sen sadece izlemek zorunda kalacaksın. Çünkü sana baktıkça onu görüyorum ve midemi bulandırıyor."
"Bende sana baktıkça babamı görüyorum. Ve emin ol bu sandığından çok daha korkunç." Araba aniden durduğunda direksiyonu sıkmaktan damarları belirginleşmişti.
"Sen ne dedin?" Kaşlarını çatarak sinirle bana baktı.
"Abim olduğunu dahi yeni öğrenirken. Üstüne onun annenin katili olduğunu söylüyorsun. Bana baktıkça katili görüyorsun öyle değil mi?" Atlas sessizce bana bakarken gözyaşları içinde ona baktım.
"Bende sana her baktığımda babamı öldürdüğün gerçeği aklıma geliyor. Onun kadar sende-"
"Senin baban adi bir piçin tekiydi. Eğer o gün ben olmasaydım. Seni öldürecekti. Ve biliyor musun Efsan? Babanın gözünde zerre bir değerin yoktu." Acımasız sözleri kalbimi paramparça etmişti. En kötüsü de söylediği her şeyin gerçek olmasıydı.
Acıyla karışık yüzümde bir tebessüm oluştu.
"Bu ağır oldu." Kapıyı açıp arabadan indim. Soğuk hava yüzüme çarptığında gözyaşları içinde arabadan uzaklaştım.
"EFSAN." Atlas bileğimden tutup kendisine çekti.
"B-bırak." Gözyaşları içinde ondan uzaklaşmaya çalıştım. Ceketini hızla çıkarıp çıplak olan omzuma attı.
Yüzüne sessizce bakarken bakışları beni buldu.
"Hava soğuk. Arabaya geç." Arkasını döndüğünde kolundan tutup durdurdum.
"Hasta olup olmamam senin için önemli mi? Yüzüme bile bakmak istemezken bir de beni mi düşünüyorsun?"
"Seni düşünmüyorum. Karnında benim çocuğumu taşıyorsun. Onun için iyi olmak zorundasın." Elimi itip arabaya ilerledi. Burnuma gelen kokusuyla ceketine baktım. Arabaya binip başımı cam'a yasladım.
Yolun geri kalanında koca bir sessizlik hakimdi.
Araba durduğunda kapıyı açıp arabadan indim. Atlas'da arabadan inip yanıma geldi.
Adamlara işaret ettiğinde yanımızdan uzaklaştılar.
"Neler oluyor?" Yüzüme bakmazken karşıdan getirilen anneme baktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TAKINTI
Teen Fiction"Bazen bir kadının gelişi, bir imparatorluğu çökertir..." Atlas karanlığın ta kendisiydi. Kurşunların arasında büyümüş, soğuk kalbiyle hükmetmeye alışmıştı. Efsan ise, hayatına ansızın düşen bir yıldırım gibi... Tehlikeli, inatçı ve yıkıcı. Bu hikây...
