All BLACK

Voorwoord

"Rust in vrede." Het is even helemaal stil, ik zie dat tante Loes haar handen in elkaar legt en hoe mijn oma zachtjes begint te snikken. Iedereen is stil en heeft zijn ogen gesloten. Behalve ik. Mijn ogen dwarrelen over het hoopje zand, de grote steen en de vele bloemen.

"Mam! Mag ik geld van je lenen? Ik heb het nodig voor een feest."

Ik glimlach bij de gedachte.

"Het geld groeit me niet op de rug!" riep ze terug, "we hebben geen geldboom in de tuin!" Ze haalde een paar keer diep adem - zoals ze altijd deed als ze geïrriteerd was. "Kijk naar de dingen die je wel hebt en niet naar de dingen die je niet hebt."

Langzaam zie ik dat tante Loes en oma hun ogen weer openen. De steen is mooi, prachtig zelfs. Ik had nooit gedacht dat een steen mooi kon zijn. De steen is omringd met lichtjes en kaarsen. Ze zijn allemaal aangestoken als teken van vrede. Op de steen staat in mooie letters iets gegraveerd. Ik knijp mijn ogen samen.

'Linda Marie Wilms, 28 maart 1964 - 5 augustus 2012.'

Maar dat is niet het enige wat erop staat. De menigte om het hoopje zand heen wordt steeds minder. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Het opgesloten gevoel is meteen een stuk minder. Zonder om te kijken loop ik iets naar voren.

'Rust in vrede Linda. We zullen je nooit vergeten.'

Ik loop nog iets dichter bij en buig mijn knieën, ik zit gehurkt naast het hoopje zand. Het hoopje is iets bol. Het voelt echt alsof het woord hoopje letterlijk moet worden genomen. Alle hoop is uit mijn lichaam gegleden. Ik voel me leeg van binnen, als een zwart gat.

Met twee vingers maak ik een spoor in het zand. Via het zand gaan mijn vingers naar de steen. Ik wrijf met mijn vingers over de gegrafeerde letters heen. Mijn vingers blijven even rusten op de 'L' van Linda.

"Mama," fluister ik. "Mama, ik heb je nodig." Stilte. Niemand die zijn arm over mijn schouder legt, niemand die mij een kus geeft. Het voelt leeg. "Ik beloof je, dat het geen toeval was." Ik veeg de tranen weg van mijn wangen. Een kleine glimlach komt tevoorschijn. "Ik hou van je." Langzaam sta ik op en wend ik mijn blik af van de grafsteen. Met gesloten ogen sta ik met gebogen hoofd op het gras.

Twee sterke armen banen zich een weg heen om mijn middel. Met een zucht val ik achterover in de armen van Harry. We zeggen niks tegen elkaar, het enigste wat we horen is elkaars adem. "Ga je mee naar binnen?" vraagt hij zacht. Zonder antwoord te geven draai ik mezelf om in zijn armen.

Harry laat zijn handen rusten op mijn heupen en draait cirkeltjes over mijn rug heen.

Langzaam stap ik naar achteren, ik kijk nog een laatste keer naar de grafsteen. Het voelt verschrikkelijk en opluchtend tegelijkertijd. Ik wil huilen, maar ook lachen. Ik wil schreeuwen, iedereen slaan, maar aan de ene kant wil ik ook gewoon in bed liggen en niks doen.

Harry en ik lopen hand in hand naar de parkeerplaats. Een beetje ongemakkelijk wrijf ik met mijn duim langs zijn hand. Mijn gedachten zijn overal en nergens.

"Je moeder houdt nog steeds van je," fluistert Harry. "Ze zou altijd van je houden, waar ze ook is." Ik knik, ik weet dat Harry gelijk heeft.

Harry is een zorgzaam type, hij zou mij altijd steunen in wat voor tijden dan ook. En zucht verlaat mijn mond. Mijn ogen voelen als dikke bulten op mijn gezicht en mijn wangen zijn plakkerig van de tranen.

Met een goed gevoel stap ik de auto in aan de passagierskant. Ik hoor hoe de motor aangaat en ik zie de dingen om mij heen bewegen.

Ik wil nog niet naar huis, ik wil nog bij mama zijn. Maar ik wil ook naar huis, het enige wat ik wil is naar huis, maar thuis hangen foto's van mama, en zonder mama voelt thuis niet meer als thuis. Ik wil met mama liggen in bed, slapen en lachen. Oude baby foto's bekijken. Maar dat kan nu niet meer.

JFKDJEAJFEA; OMG. Hoe was dit? Ghehe

Ik ben zo zenuwachtig om dit te publiceren, ik heb er serieus zolang mee gewacht. in 2012 had ik het ook geplaatst maar weer verwijderd OMDAT K HET ZO SLECHT VOND HAHA. ik hoop dat het nu beter is. het heette eerst 'de schaduw van mijn moeder' maar ik vond de titel veel te lang omg, ik ben echt kritisch. nu maar all black, want zo voelt het ook wel een beetje. ik ben al zo ver met het verhaal, ik heb al meer dan 20 hoofdstukken maar die moeten nog verbeterd worden en de verhaallijn moet nog worden aangepast, pfoe *veegt zweet van voorhoofd* dat wordt zoveel werk, want mijn schrijfkunsten zijn niet echt geweldig, maar ik vind het gewoon leuk om zo nu en dan eens een verhaaltje te schrijven. de komende hoofdstukken worden veel langer dan dit. dus zet je schrap!

laat me ALSJEBLIEFT weten wat je er van vindt! ik ben zo benieuwd en zenuwachtig tegelijkertijd MWEH,

x crazypayne