All BLACK

Hoofdstuk 13

"Hier, drink op." Bert zet een kop koffie voor me neer. Hij is de enigste persoon met wie ik écht heb gepraat de afgelopen maand. Hij voelt als een tweede vader voor me.

Bert was niet eens kwaad geweest toen ik thuiskwam met het verhaal wat ik had gedaan bij Onno. Hij had gezegd, en ik herhaal: "Iedereen maakt fouten. Je hebt het eindelijk voor jezelf kunnen afsluiten." Ik ben hem daar zo dankbaar voor. Wel had hij eraan toegevoegd: "Jammer dat ik er dan wel de dupe van wordt." Maar hij had erom gelachen.

We zitten allebei aan de keukentafel en kijken elkaar aan. De spanning tussen ons is verdwenen en ik vertrouw Bert meer dan ik mijn eigen vader.

"Hij wil me nooit meer zien," gooi ik eruit. "Ik ben ook zo'n idioot."

"Dat ben je inderdaad."

Ik kijk op van mijn koffie en zie Bert grijzend een grote koek naar binnen werken. "En bedankt, ik ben hier om me beter te voelen, niet slechter."

"Dan ben je geen idioot."

"Oh, hemeltje, nu voel ik me zoveel beter!" Ik gooi mijn armen in de lucht en kijk hem met een grijns aan. "Ik ben net zo slecht als ieder ander met een affaire. Ik haatte papa toen hij een affaire had met die mysterieuze vrouw en nu doe ik het zelf, niet te geloven."

"Hou je van hem?"

"Natuurlijk hou ik van Harry, zielsveel."

"Nee, idioot-"

"Ik ben geen idioot!" val ik hem in de rede.

"Oké, oké," lacht hij. "Ik bedoel Jordy, sukkel. Hou je van hem?"

"Ik ben ook geen sukkel," zeg ik nors.

"Waarom verander je het onderwerp steeds? Het is een simpele vraag, ja of nee."

Hou ik van Jordy? Het is niet echt houden van, toch? Ik vind het heerlijk om samen met hem een kopje koffie te drinken en samen een hapje te eten. Hij kan goed zoenen, maar voel ik het sprankelen? Nee, dat voel ik niet. Het zijn niet dezelfde gevoelens wat ik altijd bij Harry had. Dit is anders. Maar toch geef ik om hem, als een vriendschap? Nee, dat ook niet. Het is meer dan vriendschap.

"Ja, denk ik," antwoord ik na een lange stilte. "Ik bedoel..." Twijfelend zoek ik naar woorden om mijn antwoord uit te leggen. "Het is meer een soort van tussenstop, geloof ik."

"Je gebruikt hem."

"Het is fijn om bij hem te zijn, alles achter me te laten," beken ik. "Niet zoals met Harry, hij weet hoe mijn leven in elkaar zit, hij kent me te goed."

"Ik snap wat je bedoelt."

"Hoe voelde jij je? Toen je erachter kwam dat mama een affaire had?" Onderzoekend kijk ik Bert aan. Hij friemelt aan het tafelkleed en neemt afwezig nog een hap van zijn koek.

"Ik voelde me verschrikkelijk." Zijn gezichtsuitdrukking veranderd in een blik van spijt. "Het leek alsof mijn hart uit elkaar werd gescheurd. Ik moest er niet aan denken om haar met een andere man in bed te zien liggen," zucht hij. "Maar bij jou is het anders, Harry weet het niet, toch?"

"Nee, je hebt gelijk." Ik pak een grote roze koek uit het pak wat op tafel staat en prop hem in een keer in mijn mond. Eten helpt tegen je verdriet. Daarom was ik vroeger waarschijnlijk ook zo dik, ik ben een echte emotie eter. Zat iets tegen? Dan at ik wel een heel pak op met roze koeken. "Vertel verder," dring ik aan. "Hoe kwam je erachter?"

"Je moeder is erg slecht met technologie," lacht Bert. "Als het gaat om haar telefoon, dan. Ze had er geen wachtwoord op gezet." Hij stopt even en pakt een nieuwe koek. Ook een emotie eter dus. "Ze stond onder de douche en ze kreeg een berichtje. 'Wanneer zie ik je weer? Gisteravond was geweldig, kus O'," citeert Bert. "Linda kwam uit de douche en liep onze slaapkamer in, ze betrapte me met haar telefoon in mijn handen. Ik flipte hem, ik werd kwaad."

"Was dat de avond voordat ze overleed?"

"Ja," antwoordt Bert kortaf. "En hoe graag ik het ook wil, ik zou het haar nooit vergeven en op dat moment, wenste ik haar echt dood. Ik hield van haar, zielsveel, maar ze bedroog me met een andere man. Ik stuurde haar zelfs boze mails die volgende dag. Zo kwaad was ik."

"Wist je dat ze verliefd was op Onno?"

"Ja," antwoordt hij nogmaals. "Hij dreigde mij om een scheiding aan te vragen met Linda, anders kwamen er gevolgen voor ons allebei. Dat was de dag nadat ik zo kwaad was geweest op haar. Vlak daarna kreeg ik een telefoontje dat ze in het ziekenhuis lag."

"En toen was ze dood..." fluister ik tegen mezelf.

"Onno heeft haar zoveel pijn gedaan," gaat Bert door. "Het is allemaal mijn schuld."

Ik schiet omhoog in mijn stoel. "Nee, het is zijn schuld."

"Misschien... Door hem ging Linda in die taxi, maar dat verteld hij zijn vriendjes op het politiebureau natuurlijk niet." Bert kijkt kwaad voor zich uit. "Omdat Onno die nacht genaaid wou worden, moest zij naar hem toe. Verdomme, ze ging lopend, hij woont dichtbij. Ze had geen auto de volgende dag, maar ze had een opdracht voor een stel dat ging trouwen en hij wou haar niet brengen. Ze konden zo nodig niet samen worden gezien. En ik was op mijn werk, godsamme. Ik moest overwerken omdat Linda zo weinig verdiend en we het geld hard nodig hadden."

Ik schrik van de grove woorden die uit Berts mond komen. Maar ik schrik ook van de nieuwe informatie die mijn hersenen invliegen. Kwaad sla ik met mijn vuist op tafel. Al die tijd dacht ik dat Bert het was. Ik ben altijd zo boos op hem geweest omdat hij mijn moeder had gebroken door haar weg te stelen van mijn vader, terwijl dat het tegenovergestelde is van wat er is gebeurt. Hij gaf om haar, maar toen kwam Onno en die maakte alles kapot.

"Jemig, Bert," stamel ik. "Ik weet niet wat ik moet zeggen."

"Zeg maar niks. Hij heeft haar vermoord, kapot gemaakt, hij heeft ons kapot gemaakt. Als iemand verdacht zou moeten worden van deze zaak. Is het hem wel."

Hij staat op en loopt de kamer uit. Verslagen zit ik op mijn stoel, mijn lichaam voelt bevroren. Het is teveel om meteen in te nemen. Ik neem het gesprek langzaam nog een keer door in mijn hoofd. Het verklaart zoveel, eindelijk is de vraag die altijd in mijn hoofd speelde, beantwoord. Waarom nam mama een taxi? Omdat ze met haar nieuwe geliefde zo nodig naar bed moest.

Is het haar eigen schuld? Nee, natuurlijk niet. Mama zou altijd denken aan anderen. En een taxi nemen kan altijd. Er gaan zoveel mensen met de taxi, alleen ging het deze keer fout. Zou Onno de taxi van een heuvel hebben afgeduwd, richting de reling? Misschien reed hij wel in de vrachtwagen? Dat lijkt me niet realistisch.

Bert komt terug de kamer in met een fles wodka. Hij pakt twee glazen uit de bovenste kast en vult ze tot de rand. Bert zet het glas voor mijn neus neer en houdt die van hem op.

"Proost, op ons." Hij heft zijn glas omhoog. "Dat we ons leven ooit nog een keer normaal kunnen leiden en niet terugvallen in het verdriet."

"Proost," zeg ik. In één teug sla ik de wodka achterover. Ik voel de drank door mijn keel glijden. Een warm gevoel speelt in mijn keel en het voelt heerlijk. Dronken worden met Bert? Waarschijnlijk het beste wat me ooit zal overkomen.

Alhoewel wodka niet mijn favoriete alcoholische drank is - het smaakt naar afwas - smaakt het op dit moment verrassent goed.

"Heerlijk," lacht Bert.

Ik wijs met mijn vinger naar mijn glas. "Barman, graag nog een shot."

Heeft Onno Linda vermoord? Omdat hij zo jaloers was op Bert..?

Ik was gisteren jarig, hoera! Ik ben officieel 17 nu en het voelt echt oud... EN ik heb gisteren mijn eerste rijles gehad en ik was zo'n kluns HAHA! Dus ik dacht, laat ik maar snel weer een stukje schrijven. Iets wat ik (hopelijk) wat beter kan. Veel lees plezier.

xx

- Charlotte