All BLACK

Hoofdstuk 1

"Alles oké hier?" Harry komt naar me toegelopen. Een glimlach verschijnt er op mijn gezicht. Ik knik een keer en kijk dan weer terug naar mijn vader, die aan de andere kant van de tafel voor zich uit zit te staren. Harry komt naast mij zitten en legt een arm om mijn schouder heen. Zoals gewoonlijk leg ik mijn hoofd op zijn schouder.

"Mooi," lacht Harry met zijn tandpastaglimlach. "Wij kunnen dit, toch?" Hij knikt zelfverzekerd. "Alles komt weer goed." Met druilerige ogen kijk ik hem aan. Ik knik nogmaals, bang om in te storten. Mijn keel voelt pijnlijk aan van het huilen en al het praten met mensen. Om te voorkomen dat ik nog meer moet praten sta ik op.

"Iemand wat te drinken?" vraag ik.

"Doe maar koffie," Harry glimlacht naar me.

"Pap?" Met een bezorgt gezicht kijk ik mijn vader aan. Hij is al dagenlang zichzelf niet. Hij ziet er witjes uit, heeft zich niet geschoren en zijn stropdas zit scheef geknoopt om zijn nek heen. Ik wacht even op een reactie, maar die krijg ik niet. Met een zucht draai ik me om en loop ik naar de koffiecounter.

Iedereen kijkt me aan onderweg naar de koffiehoek. Het voelt verschrikkelijk, mijn adem wordt dieper, ik voel me rot, iedereen hier voelt zich rot. Al deze mensen komen hier voor mijn moeder. Allemaal proberen ze een beetje medelijden te tonen en het doet me goed. Zoveel mensen die mijn moeder hebben gesteund in de zwaarste tijden. Ik kijk op naar Florieke, een collega van mijn moeder. Ze was er bij toen ik geboren werd. En dan heb je nog Valerie, ze heeft samen met mijn moeder mijn zestiende verjaardag georganiseerd. En Stefanie, mijn moeders koffiemaatje.

In mijn ooghoeken zie ik dat tante Loes mijn richting uitloopt en haar armen al spreid om me een knuffel te geven.

"April, schat!" krijst ze uit. Ze klinkt verdrietig maar vrolijk voor de buitenwereld. Iedereen kent vast wel zo'n tante, die koekjes voor je bakt als je moeder naar het werk is, voor je zorgt als je alleen thuis bent. Zo'n tante is Loes. Alleen op een aparte manier.

"Hoe gaat het met je?"

"Het gaat," lach ik. Ik betrap mezelf erop dat ik moet lachen en snel sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik ben uitgeput, maar dat probeer ik niemand te laten merken. Ik wil slapen, maar ook omringt zijn door mensen waarvan ik hou.

Ze buigt zich voorover en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Ze zegt niks maar haar blik spreekt boekdelen. Zonder nog iets te zeggen kan ik eindelijk mijn lange tocht afmaken naar de koffiecounter.

"Twee koffie alsjeblieft," vraag ik vriendelijk.

Stacey staat in de hoek van de zaal, alleen. Mijn beste vriendin, staat alleen. Ze was een tweede dochter voor mijn moeder. Ze is mijn zus en mijn beste vriendin. Ik zwaai naar haar en roep of ze ook koffie wilt, maar ik krijg geen reactie. Ze glimlacht alleen.

Ik zet de koffie voor Harry neer en geef hem een kus op zijn achterhoofd. Zijn haar ruikt naar kokos, mijn shampoo omdat die van hem op was. Ik hou ervan als hij mijn shampoo gebruikt. Het maakt zijn haren zo zacht als een pluizen bolletje.

Zwijgend drinkt hij zijn koffie. Ik zoek zijn hand op onder tafel en pak hem stevig vast. Mijn vader, Rob, gaat naast ons zitten. Zijn ogen zijn opgezwollen en zijn lippen zijn een beetje rozig. Net zoals die van mij.

Even zie ik hem kijken naar onze handen. Maar op dit moment maakt het me niet heel veel uit wat hij van Harry en mij denkt. Met mijn vrije hand aai ik over zijn haren. "Het komt goed," vertel ik hem.

Mijn ouders zijn nu al bijna vier jaar gescheiden. Mijn moeder heeft mijn vader ingeruild voor haar nieuwe vriend. Mijn vader was woedend, terwijl het ook zijn schuld was, hij had ook een affaire.