All BLACK

Hoofdstuk 2

- voordat je begint met lezen MOET ik dit gewoon even kwijt: hebben jullie ook wel eens ruzie met wattpad? ik had zoveel nieuwe delen toegevoegd aan mijn verhaal met nieuwe stukken tekst, verbeterde versies, toen keek ik op mijn iPad: ALLES WEG. (gelukkig stond alles nog wel op mijn laptop, dus maak je geen zorgen). TOEN ging ik het opnieuw in een concept kopiëren en toen kreeg ik zulke zinnen: "Eindelijkthuis!" Ik spreid mijnarmen en de warmtevan het appartementen complex ontmoetmijn lichaam. OMG, als ik ergens niet tegen kan, is het dat. Al die woorden aan elkaar geplakt. Ik ben uren bezig geweest om weer normale woorden te maken (want ik ben nu ongeveer bij H15 met schrijven).

Oké, dat moest er even uit. Veel plezier met lezen!

"Eindelijk thuis!" Ik spreid mijn armen en de warmte van het appartementen complex ontmoet mijn lichaam.

Ik sluit voor een paar seconden mijn ogen een loop dan naar Harry die nog altijd in de deuropening staat.

"Wat is er?" Ik strijk met mijn duim langs zijn gezicht.

"Ik..." Harry draait zich om en zet een paar stappen terug richting de straat.

Ik loop achter hem aan en pak hem vast bij zijn pols.

"Wat is er?" vraag ik nog een keer. Bezorgd kijk ik hem aan.

"Ik ben gewoon zo moe." Hij kijkt me niet aan maar heeft zijn blik gevestigd op de stoep. Ik leg mijn vinger op zijn kin en til langzaam zijn hoofd omhoog. Ik kijk diep in zijn blauwe ogen, ze lijken op die van mama.

Ze kijken precies hetzelfde naar me als toen ik uit huis ging, mama was zo ongerust dat ze me om de vijf minuten opbelde. Ik glimlach als ik haar paniekerige stem ik mijn hoofd hoor afspelen.

"April, gaat het wel goed? Heb je je bed vanochtend wel opgemaakt? Is de badkamer al schoon?"

Ik voel dat Harry zijn handen op mijn heupen legt een mij langzaam naar zich toetrekt.

"Ga alsjeblieft niet weg," mompel ik zachtjes.

"Nooit." Harry maakt een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik trek hem mee mijn appartementencomplex in. Samen lopen we naar de lift en ik druk op knop drie. Mijn appartement is niet groot, maar precies groot genoeg. Toen ik hier ging wonen heb ik samen met mama en Harry allerlei vrolijke kleuren uitgezocht. Roze, wit en blauw. Ik heb de muur achter de bank zelf wit geschilderd.

Nog altijd heeft Harry zijn handen op mijn heupen gelegd hij drukt zijn lippen op die van mij en met mijn achteruitloopkunsten open ik de voordeur. Ik draai me om zodat ik de deur kan sluiten. Harry geeft mij zachte kustjes op mijn wang. Tintelingen gaan door mijn hele lichaam.

Ik open iets mijn ogen en een piep geluidje verlaat mijn lippen. Een grote foto van mijn moeder en ik hangt aan de muur. Mijn acties stoppen en ik kijk even naar de foto. Mijn lichaam lijkt uit te vallen, alsof het nog niet heeft geaccepteerd dat mijn moeder er niet meer is. Dat het de warmte van haar lichaam nog nodig heeft.

Harry leidt me naar de woonkamer. Met tegenzin plof ik neer op de roze IKEA bank. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen. Ik voel de tranen weer opkomen. Met veel moeite probeer ik de angst, verdriet en leegte weg te worstelen.

Elke keer als ik mama zie lijkt het net alsof alle energie uit mijn lichaam wordt gezogen. Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd heen. Ik haat het. Ik haat mijn lichaam, ik haat mijn hoofd en ik haat mijn manier van denken. Ik haat het dat mama een taxi heeft genomen in plaats van haar eigen auto of de trein. Ik haat haar hiervoor. Mama heeft een hekel aan een taxi. Ze vindt taxi's onhygiënisch omdat andere mensen hier ook in hadden gezeten en het kost veel te veel geld.