Ride or Die?

Final Chapter.

Tatlong linggo na ang nakakalipas, pero kahit isang anino ni SLY ay hindi ko na nakita. Araw-araw pinag dadasal ko na sana umuwi na siya. Sa loob ng tatlong linggo, halos araw-araw akong nag babaka sakaling baka nasa Montgomery siya, sa puntod ng mga kaibigan namin, ng mga magulang niya pero bigo ako laging umuuwe.

Ni hindi man lang ako nito magawang kamustahin and i was hopeless. Iniisip ko na lang he has a Plan and better solution.

"Are you ready?" Mom asked while waiting outside the door saka ko isinuot ang hikaw ko. I just nodded to her.

Tapos ay naglakad na kami palabas ng kwarto namin ni SLY. It's my Graduation day, ito ang hinihintay ko ang araw na hinintay namin ni SLY. But sadly he's not here.

Malungkot akong tumitingin sa daan habang umaandar ang sasakyan baka sakaling sa dami ng taong dumadaan sa kalsada ay makita ko siya.

"Are you excited?" Mom asked. She hold my hands then smile.

"Sort of." Sagot ko rito saka pinatong ang kanan kamay ko sa kamay niya.

"Still thinking of Sean?" Tanong nito.

Tumingin naman ako kay Mommy saka ngumiti at tumango sa tanong nito.

"Don't worry. He's doing well." Sagot nito sa akin saka tinapik ang mga kamay ko pag tapos ay lumingon na ito sa bintana.

After 45 minutes ay nakarating na kami sa Montgomery University kung saan gaganapin ang Graduation day.

Napakaraming estudyante at magulang ang narito makikita mo sa mukha nila ang kasiyahan.

Agad kaming pinapasok ng mga guard sa loob ng J.P Hall kung saan gaganapin ang commencement exercise.

"This way Mrs. Montgomery." Salita ng isang coordinator ng school at inihatid kami sa harapan kung saan naka-upo si Mamita at iba pang Deans ng University.

Agad akong lumapit kay Mamita para mag-mano rito si Mommy naman ay nakipag beso-beso rito.

"Mamita, pwede po bang sa mga classmate ko na lang ako sumama?" Tanong ko rito. Para kasing hindi magandang tignan na nandito ako.

"Sure. Go ahead." Sagot nito. Kaya agad akong naglakad patungo sa mga blockmates ko.

Halos lahat naman ito ay sinalubong ako ng may masayang ngiti sa mga mukha. Agad akong pina-upo ni Shane sa tabi nito kung saan malapit ang hagdan at kita ang mga dumadaan.

Pag tapos ng Prayers, University Hymn at National Anthem ay nag umpisa na ang speech ni Mamita. Lahat naman ng tao rito ay tumayo at nagbigay galang sa kanya.

"Good Afternoon Parents, Professors and Graduates. Welcome to the 51st Commencement Exercise of Montgomery University. Today are the last day of all students here in University and we are so proud that you all Graduates make it. Montgomery University are not looking for the best and brightest student, because we made them and We are proud to have you. I have something to share with you.." It was Mamita she just smiled to all the people here at saka ulit nag salita.

"When I was 17, I read a quote that went something like... If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right. It made an impression on me, and since then for the past 53 years, I have looked in the mirror every morning and asked my self.. If today were the last day of my life, would i want to do what I am about to do today?
And when the answer has been No for too many days in a row, I know i need to change something."

"You get my point?" Mamita asked to the crowd. Then the crowd applause their hands including me. Pag tapos ng palakpakan na yun ay muling nag salita si Mamita.