Sleeping With My Enemy (Completed)

Chapter 33

The days are getting longer but the time is ticking faster and faster.

This is what everyone feels when you spend more and more time in emergency room, overwhelmed of the increasing number of patients.

I just finished assisting the midwife to perform an emergency C section. It was a dangerous ordeal when the pregnant mother has diabetes and developed a complication due to untreated wound. Mabuti na lang, kahit ginawa namin ang operasyon sa loob ng isang inflated operating theater, kumpleto pa rin ang mga gamit para sa isang kumplikadong operasyon at matagumpay naming nailigtas ang sanggol at ang ina nito.

Exhausted. I removed my white coat, the hygiene cap in my hair and pulled down my mask at lumabas ng tent.

I inhaled the early morning air.

Malamig ang dampi ng hangin sa balat, nagbabadya na namang uulan. It rains everyday na lalo pang nagpapadagdag sa miserableng sitwasyon ng mga mamayan ng Malawi na nawalan ng bahay, at walang disenteng matutulugan.

"Hey, Doc Marge! Join us and have some coffee." someone called out to me.

Nakangiti na lumapit ako sa nakakumpol na mga kasamahan ko na mga doctors.

They must have finished their shift like me. Sa ilang araw na nandito ako, there is no time to take a breath, let alone rest once we are on call. My hands were always full, dahil kung wala ako sa sa loob ng operating room, I'm assisting cleaning the patient's wounds. Kaya magagawa lang namin ang makapag enjoy ng kape kapag tapos na ang oras ng duty namin.

Kaagad na inabot sa akin ang thermos pagkalapit ko. I pour myself a cup of black coffee, hindi na ako nag abala pa ng lagyan ito ng asukal. I need strong caffeine in my system to keep me awake for another hours dahil may pupuntahan pa ako. Looking at my colleagues, all sports tiredness under their eyes na malamang wala ding pinagkakaiba sa kanila ang itsura ko.

"How's your night in the emergency room?" tanong sa akin ng kapwa ko doctor.

"It's boring, there's nothing to do." biro kong sagot.

The usual playful banter followed, dinaan na lang namin lagi sa biro at magaan na usapan ang nakakadesperadong sitwasyon sa paligid namin. It will take months or even years before the people of Malawi can return to any semblance of normal life because of vast destruction na dulot ng bagyo.

Not only they lost their home..pati ang kabuhayan nila ay nawala.

Ilang minuto muna ako naglagi at nakipag kwentuhan sa kanila bago ako nagpaalam sa mga kasamahan ko. Kailangan kong umalis ng mas maaga sa oras na pinag usapan namin dahil hahanapin ko pa ang lugar na pagtatagpuan namin.

Naabutan ko ang ibang mga kasamahan ko na mga volunteer sa loob ng tent na sa sobrang pagod hindi na naramdaman ang tigas ng hinihigaan nila at mahimbing pa rin na natutulog. Napansin kung okupado na ang lahat ng sleeping bag that I might end up sleeping in the long bench later, and I don't mind, dahil walang pinipiling pwesto ang pagod na katawan.

Hindi na ako nag abalang magpalit ng damit, hinubad ko na lang ang suot kong unipormeng jacket, took my cellphone from my bag at lumabas na uli ako.

I put on my cap and pulled it down to cover my eyes. Sinisigurado kong suot lagi ito, lalo na pag lumalabas ako. Mabuti ng nag iingat dahil hindi ko tinatanggal ang posibilidad na baka may makakilala dito sa akin, kay Cassandra Fuentebella. Lalo na nakakalat ang mga reporters dito sa Malawi.

I avoid the media like a plague.

Agad akong umiiwas pag may nakikita akong tao na may hawak na camera at mikropono. Their memory are sharp, hindi kaagad sila nakakalimot lalo na niyanig ng kaso ko ang buong bansa nuon. My face was plastered in the front page of tabloids and flashed in the TV screen for months.