UZAYLI

Bölüm 8- Karar

" Yaşayanlar İçin Umut Her Zaman Vardır. Umutsuzluk, Ölüler İçindir." THEOKRİTOS

Beynim algılamayı bırakmıştı ve ben boş boş anneme bakıyordum.

Ne demek istemişti o, bize katılır mısın, derken.?
Korku benliğimi hızlıca ele geçirirken sabah Ed'in anlattığı o olay aklıma geldi.

"-Daha ne olduğunu bende anlamış değilim. Gece boş bir sokakta yürüken karşıdan tuhaf yürüyen sarhoş olabileceğini düşündüğüm bir insan gördüm. Hemen hemen 40 yaşlarında olan bu adam yavaş yavaş amaçsız bir şekilde bana doğru geliyordu. Sarhoş olduğuna kanaat getirip yardım için bende ona doğru yürüdüm.
Yanıma yaklaştığında gözlerini gözlerime dikti. Ve kısık bir sesle bana şunları söyledi:

'Bize katılır mısın?' -"

Sözler teker teker beynimde dönüyordu.
Ed'in anlattığı adam ile annemin hareketleri ve sözleri tıpa tıp aynıydı..

Peki sadece bir tesadüf olamaz mıydı ?

Ne yapacağımı bilmez halde benden cevap bekleyen anneme doğru yürüdüm..

Sesimin titremesine engel olmaya çalıştım.

"Anne , bu da ne demek oluyor?"

Şimdi cevap vermesi gereken o idi. Mantıklı bir açıklama vermesini, düşündüğüm şeyin olmamasını dileyerek annemin ağzından çıkacak kelimelere püf dikkat kesildim.

Annem aramızdaki mesafeyi kapatarak kolumdan sertçe tuttu.

"Keny bunu istiyor. Bize katıl Selin."

Korktuğum başıma gelmişti. Keny, annemi de eline geçirmişti. Gözümden akan yaşlara mâni olamadım ve yalvarır gözlerle anneme baktım.

"Anne lütfen kendine gel. Lütfen"

Sesim , boğazıma takılan yumruyu ifşa eder gibi çıkıyordu. Annem kolumdaki elini biraz daha gevşetti.

Gözlerinde anlam veremediğim bir boşluk vardı. Bir anlamsızlık, ne yaptığını bilmiyor gibiydi adeta.

Sanki beynini bir başkası yönetiyordu ve annem beyninin verdiği uyarılarla sergiliyordu bu davranışlarını.

Resmen annem, bir başkasının esiri olmuş, tüm benliğiyle ona itaat ediyordu.
Birşeyler yapmalıydım. Annemi bu durumdan kurtarmalıydım.

Annem,tekrardan elini sıktı, kolumun morardığına yemin edebilirdim.

"Anne, canımı acıtıyorsun, bırak beni"

Kolumu çekmeye çalışsamda, bu güç karşısında başarısızlıkla karşılaşıyordum.

Annem kolumu sıkmaya devam ederken, diğer elini ceketinin cebine götürdü. Ne yaptığını merak edip gözlerimi cebinden çıkartacağı şeye odakladım.

Annemin gözleri hâlâ benim üzerimdeydi. Cebinden silindir şeklinde, yeşil renkte bir cisim çıkardı. Havaya hızlıca kaldırdığında bana zarar vereceğini anlayıp kendimi çekmeye çalıştım..

"Bize katılacaksın, Selin"

"Anneee, hayır yapma!!!" diye bağırdım.

Ellerimle , kolumu sıkıca tutan elini çekmeye çalışıyordum. Lanet olsun, az sonra bende onlardan biri olacaktım. !