UZAYLI

Bölüm 9 - Ev

"Uzun bir yolculuk tek bir adımla başlar."
Konfüçyüs

Kısa bir sessizlik oldu. Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Şaşkın bakışlarım, Ed'in gözlerine odaklanmıştı.
Şaka mı yapıyordu acaba?
Ben daha ülke dışına bile doğru dürüst çıkmazken , başka bir gezegen... Aman Allah'ım..

"Ed, sen ciddi misin?"

"Şaka yapar gibi bir halim mi var, Selin. Kısa bir süre sadece. Güvende olman için."

"Ed.. Ben ne diyeceğimi bilemiyorum" dedim bakışlarımı ondan kaçırırken.

"Birşey demene gerek yok. Lütfen bana güven" dedi.

Bir eliyle sol yanağımı hafif hafif okşadı.. Eli, yanağıma değdiği an, içim ürperdi. Sanki elinde elektirik yüklü bir enerji vardı, ve yanağım bu enerjiye karşı bir tepki gösteriyordu her dokunuşunda.

Başımı tamam anlamında salladım. Ed gülümsedi ve elini çekti.

"Hadi gidelim"

Arkasını dönüp yürümeye başlarken, başımı çevirip evimize baktım.

Ah! Burnum sızlamıştı ve ben yine gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. Annemi bırakıp gidiyordum.. Bir gün bile yanından ayrılamadığım annemin yanından şuan ayrılıyordum. Onu bırakıyordum burada tek başına.

"Selin"

İsmimi duymamla, hemen kendime geldim. Elimin tersiyle gözümden usulca akan birkaç yaşı sildim. Hızlıca Ed'e baktım.

"Geliyorum" diyerek ona doğru ilerledim. Ed durumu anlamış olacak ki kaşlarını çattı.

"Herşey düzelecek söz veriyorum"

"Biliyorum" dedim zorla gülümseyerek.

Nereye gittiğimi bilmeden Ed'i takip etmeye başladım. Son kez eve baktığımda, pencereden annemin sinsice güldüğünü gördüm. İçim üpersede, belli etmeden hemen önüme döndüm.

Ne kadar da yabancı idi ve ne kadar da farklı bakıyordu. O gözler, anneme ait değildi. Başka bir ruh vardı bedeninde.

Ama buna son vermemiz gerekiyordu. Annemi eski haline getirmemiz gerekiyordu. O yüzden duygusallıktan çıkıp , mantığımı devreye sokmam lazımdı..

Bir oyunun içindeydik. Duygusal davranamazdım. Sonuçta oyunda, duygular değil, mantık önemliydi.. Mantığını, zekasını iyi kullanan bu oyunda galip gelirdi.
Duygularına yenilen ise , oyunda zaten kaybederdi..

Kendime verdiğim bu gaz işe yaramış olacak ki, yüzümde hafif bir gülümsemeye yol açtı.

Bekle bakalım, Keny.. Sandığım kadar zeki misin?

"Ed?"

"Efendim" dedi yüzüme bakmadan..
Oldukça düşünceli görünüyordu.

"Şimdi nereye gidiyoruz ve ne planlıyorsun?"

Sonunda gözlerini yoldan ayırıp bana döndü.

"Öncelikle seni, güvende tutacak bir yere götürüyorum. Sen orada bir müddet kalacaksın. Bu sırada ben kendi gezegenime gidip, senin girişin için onay alacağım. Oraya nasıl gelebilirsin bunuda öğreneceğim. "
Ed alay edercesine güldü.