UZAYLI

*Finalden Bir Kesit*

***

Herkesin bir hikâyesi vardı. Ama bu hikâye bambaşkaydı. İnsanların alışagelmiş durumla bile başa çıkamazken, kahramanlarımızın başına gelen alışagelmemiş bu durumla başa çıkmaya çalışması hayret vericiydi.

Bu hikâyeyi çözüme kavuşturmak kolay değil ve bu hikâyeyi anlamak için sadece sonunu beklemeniz gerekiyor. Her şey göründüğü gibi değil ve olmayacak da...

*Gelecekten bir kesit*

"Ed, olmadı, başaramadık. Herkesi kaybettik."
Gözyaşlarıyla ıslanmış dudaklardan acımasız sözler dökülüyordu.
Başaramadık...
Kaybettik...

Keskin bir bıçak gibi hançerlemişti bu sözler genç adamın boğazını.

"Üzgünüm Selin, böyle olmaması için çok çırpındım."

Ne diyebilirdi başka? Ne söylemesi gerekiyordu, bilemiyordu.

"Beril öldürülmeden önce doğru söylüyordu 'bu oyuna kaybederek başladık biz'. "

"Özür dilerim Selin."

Sımsıkı sarılış, belki de vedanın habercisiydi. Art arda gelen cinayetler, onları yıldırmış ve oyunun kaybeden tarafı olmaya mahkum bırakmıştı.

Sırasıyla Melis, Hatice Hanım, Egemen, Keny... ve son olarak Beril'in ölmesi; ölümün Ed'e ve Selin'e daha çok yaklaştığının işaretiydi.

Böyle bitmemeliydi hikâye. Bu şekilde sonuçlanmamalıydı.
Ama bitmişti her şey. Kaybetmişlerdi. Başkolos Semirhab ve yardımcıları zaferin tadını çıkarırken Dünya sönüyordu. Susuyordu. Sessiz bir çığlığa gömülüyordu.

Sona yaklaşıyorlardı. Bir hikâyenin daha sonuna sürünerek ilerliyorlardı. Etraf sonla kahkaha atarken, sessizlik çığ gibi büyüyordu.

Ne söylenecek bir söz kalmıştı bedenlerde ne de çırpınacak bir tutku... Geriye kalan tek şey çaresizliğin hıçkırmalarıydı.

"Ed, seni seviyorum" diye bir cümle
dökülmüştü genç kızın dudaklarından.
Ve ıslak bir öpücük kondurdu genç adam genç kızın alnına.

"Bende seni seviyorum."

Ve onları beklenmedik bir sürpiz karşılamıştı o anda.
Son dakikalarını, başlangıç saniyelerine dönüştüren işte o sürpriz...