UZAYLI

Bölüm 22- Yeni Şifre

“Düşünmek kolaydır, yapmak zordur. Dünyada en güç olan şey de düşünüleni yapmaktır.”
                             Goethe

"Ne yazıyor kâğıtta?"

Keny yavaşça yazılanları okumaya başladı.

"Ls Msrbls 3-13.
V.H
143-1.
243-7.
105-35.
107-27.
BERİL"

Bu sefer ki şifre çok daha zora benziyordu. Asıl sorulması gereken soru: Kâğıtta neden Beril'in ismi yazıyordu?

Kendilerine birinin yardım ettiğini, ve o kişinin bu şifreleri gönderdiğini biliyorlardı. Fakat bu kişi neden büyük harflerle Beril'in ismini yazmıştı?.. Herkes Beril'e bakıyordu. Beril ise soğuk soğuk terliyor, olanlara anlam veremiyordu. Kendi ismi neden kâğıtta yazılıydı?

Beril'in şifre ile ne ilgisi olabilirdi?
Yoksa Beril de mi onlardandı?

~~~

"Adın neden yazılı Beril, bu ne demek oluyor?"

Selin'in annesinin cesedi üzerinde attığı çığlıklar olanları daha da korkunçlaştırıyor, ve işleri daha da çıkmaza sokuyordu. 

"B-ben, bilmiyorum. Neden adım yazıyor, bilmiyorum."

Genç kız kelimelerle boğuşuyor, ne diyeceğini bilemiyordu. Korkuyordu. Sıra ona mı gelmişti yoksa?

Ed hızlıca Selin'i oradan uzaklaştırdı. Selin ağlamaktan yorulmuş, dakikalar içinde Ed'in sözleri arasında uyuyup kalmıştı. Herkes perişandı. Yeni şifre akıllarını karıştıyordu. Korkuyorlardı.
Bir ölümün daha gelmesinden korkuyorlardı.

Egemen, ikizinin yanından ayrılmıyor, ona destek olmaya çalışıyordu fakat o da en az Beril kadar korkuyordu.

"Egemen, sence sıra bende mi?"

Egemen, kardeşinin bu sorusuyla bembeyaz oldu. Birden ona döndü.

"Saçmalamayı kes. Ben senin yanındayım, ve sana hiçbir şey olmayacak. Söz veriyorum." diyerek genç kızın alnına ıslak bir öpücük kondurdu.

Ed, gözlerini bir noktaya dikmiş, düşünüyordu. Yorulmuştu artık. Görevini tamamlayamamaktan, Başkolos Semirhab'ın galip gelmesinden korkuyordu. Selin'i kaybetmekten korkuyordu. Elinden bir şey gelmemesi onun canını çok sıkıyordu.

Ortalık sessizliğe bürünmüştü. Herkesin aklında binlerce düşünce, ve tek soru vardı.

'Bu şifre ne anlatmak istiyordu?'

Keny, herkesi baştan ayağa süzdü. Yüzlerinde ki korku, pes ediş bariz belli oluyordu. Keny bu durumdan çok fazla rahatsız olmuştu. Hemen pes etmemeleri gerekirdi. Elindeki kağıda baktı. Anlamsız yazılan harfler ve sayılar... Bu mesajı çözmeleri gerekiyordu.

"Gençler, kendinize gelin. Daha hiçbir şey bitmedi. Savaşın ortasındayız. Biz şimdi pes edersek, bu gezegen ne hale gelecek, insanlar ne olacak? Onlar için, kendimiz için savaşmalıyız. Başkolos zımbırtısına boyun mu eğeceğiz? Söyleyin... Toparlanın. Biz savaş bitti demeden, bu savaş bitmeyecek."

Keny'nin bu sözleri diğerlerinde ufak da olsa bir etki yaratmıştı. Gözlerinde ki o yeni umut belirtisi olan ışık Keny'nin gülümsemesini engelleyememişti.
Keny bunu fark edince devam etti, hemen.