The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

1

Uren leek het te duren voordat de dokter de kamer uit kwam. Ik zat hier te wachten, in een loungestoel, in het ziekenhuis, op de tweede verdieping, op het einde van de gang. Toen ik hem naar buiten zag komen, dacht ik heel even dat hij me goed nieuws zou geven, maar hij zei niets en liep me voorbij. Ik besloot dat ik maar naar binnen kon lopen. Voorzichtig duwde ik de deur open en piepte ik de kamer binnen. Daar lag ze dan, mijn beste vriendin. De enige persoon in mijn leven die me hyper kon maken. Ze was altijd zo vrolijk, dat is ze nu nog steeds. Ondanks dat ze weet dat het niet lang meer zal duren. De ziekte neemt haar over, heeft haar in zijn macht. Dat vertelde ze me een paar weken geleden, de tweede dag dat het plots achteruit ging.
"Oh, Samira", fluisterde ik, toen ik zag dat ze aan het huilen was. Met knikkende knieën ging ik op de stoel naast het bed zitten en nam ik haar hand vast. Met mijn koude vingers wreef ik over haar handen, die warmer waren dan de mijne.

Ik bedacht me na een korte stilte dat ik tickets had. Tickets voor het concert van 5 Seconds Of Summer. En niet zomaar tickets. Het waren backstage pasjes. Ik glimlachte naar haar.
"Weet je nog die ene band?", vroeg ik haar.
"5SOS?", vroeg ze, terwijl ze naar me op keek. Die ene glinstering verscheen er in haar ogen. Ik knikte.
"Wat is ermee?", vroeg ze door met een inmiddels hese stem. Ik bleef haar glimlachend aankijken en trok de pasjes uit mijn broekzak. Ik gaf ze haar en en ze bekeek ze. Eerst leek het niet tot haar door te dringen, maar toen ze besefte dat ze echt waren, liepen de tranen over haar wangen. Ze gaf ze terug aan mij. Toen zei ze iets, waarvan ik nooit verwacht had dat ze het zou zeggen.
"Ik haal die datum niet", fluisterde ze. Mijn wereld stortte in. Ze was alles wat ik had. We waren een jaar geleden samen hier, in Amerika komen wonen. Nu besefte ik pas, dat ik er echt alleen voor kwam te staan. De eerste tranen liepen over mijn wangen. En ze bleven komen. Ik nam de kaarten vast en legde ze ongelovig op het nachtkastje. Ik nam opnieuw Samira's hand vast en wreef erover, tot ze stopte met huilen. Toen ze na een half uurtje in slaap gevallen was, voelde ik pas hoe moe ik zelf was. Ik klapte de plooistoel dicht en zette hem tegen de muur. Geen idee waarom. Toen ging ik in de zetel zitten aan de andere kant van het bed. De infusen dwarrelde vanaf een rekje naar beneden, tot bij Sam. Ik bleef er even naar staren en kreeg plots een idee. Ik trok de laptop onder het bed vandaan en startte hem op. Ik bezocht een fansite van 5SOS en besloot om hen een fanmail te sturen. Als Sam niet naar hun kon, zouden zij naar hier komen.

Lieve 5SOS boys,

Mijn beginner is misschien een flop, maar dat is op dit moment wel het miste van mijn zorgen.
Deze fan-mail, schrijf ik speciaal voor mijn beste vriendin, Samira. Ze is een ongelofelijke fan van jullie. Vroeger werd ik er haast gek van, tegenwoordig heeft ze de kracht niet meer om me gek te maken.
Ze heeft kanker.
Een aantal maanden geleden, moest ze van haar tante een bucketlist maken. Dat deed ze. Guess what? Jullie stonden bovenaan. "Meet the boys of 5SOS".
Vandaag kreeg ze te horen dat ze jullie concert waarschijnlijk niet meer zal halen. Na lang piekeren, heb ik besloten om jullie deze mail te sturen die niet een van jullie zal lezen, denk ik dan. Niet rot bedoeld ofzo, maar jullie krijgen vast zo veel fan-mail... Je snapt me wel.
Maar waar het dus op neer komt is, dat ik jullie wou vragen haar hier te bezoeken. Het moet niet lang zijn, gewoon heel even binnen springen. Natuurlijk begrijp ik dat het met jullie drukke agenda niet zal lukken, daar zal ik, en ik ben er zeker van dat zij daar ook alle begrip voor zal hebben.
Natuurlijk weet Samira niets van deze mail af. Dat hou ik liever ook zo. Ik wil namelijk niet dat ze teleurgesteld zal worden. Als, als, als jullie deze mail lezen, gelezen hebben, ben ik jullie daar ook dankbaar voor.
En als jullie hem ook echt gelezen hebben, dan toch bedankt voor die moeite.
En dan nog tot slot, voor ik mezelf vergeet voor te stellen...
Ly.

En dan klik ik op verzenden. Zuchtend doe ik de laptop weer uit en trek ik het deken, dat op de grond lag over me heen. Na nog even gepiekerd te hebben en gedraaid en gewoeld te hebben, omvat ook ik de slaap en val ik weg.

Ik word wakker van een ruisende toon. De kamer is leeg. Samira is weg. Meteen spring ik recht en wil ik de gang in springen. Wanneer ik de deur open, knal ik tegen een dokter op.
"Ly, ik zocht je al, kom even mee." Gefrustreerd volg ik de dokter. Zenuwachtig ga ik in op het gebaar dat de dokter naar de stoel tegenover hem maakt als hij gaat zitten. Zuchtend ga ik zitten en wacht af naar wat hij te zeggen heeft.
"Ly, zoals je weet is Samira's toestand er erg op achteruit gegaan. Zoals je weet zal die ook nog verslechteren. Vannacht hebben we haar extra zuurstof moeten toedienen. Daarom ligt ze nu in een aparte kamer." Ik zucht. Is dat alles dat hij me te vertellen heeft?
"Misschien is het beter dat je... Dat je je laatste woorden tegen haar zegt?", zegt hij vragend. Meteen spring ik recht. Het kon toch niet al zo slecht met haar gaan? De tranen stonden al in mijn ogen.
"Ly, haal rustig adem.." En alles wat hij daarna zei, verstond ik niet meer. Zwarte vlekken verschenen in mijn zicht, de kamer begon te draaien, alles dat daarna gebeurde kan ik me niet herinneren.

Ik open mijn ogen en sluit ze meteen weer. Het felle licht voelde als een steek op mijn oogbollen. Ik zuchtte en ging op de rand van het bed zitten. Ik lag hier op een ziekenbedje, met een gordijn aan mijn linkerkant en aan mijn rechterkant een muur. Ik zuchtte en net toen kwam er een verpleegster naar me toe.
"Mooi, je bent er weer. Wil je wat te drinken? Heb je iets nodig? Of zal ik-"
"Nee, ik wil gewoon naar Samira", onderbrak ik haar. Ze knikte en begeleidde me. Samira lag alleen op de kamer. Ze sliep. Zuchtend ging ik in de zetel zitten die naast het bed stond. Ze lag weer op de kamer, die ik vanochtend leeg aantrof. Ik nam de laptop onder het bed vandaan en besloot om in de mailbox te kijken. Niet dat ze ooit gingen antwoorden, maar je kon nooit weten. Tot mijn allergrootste verbazing stond er : 1 new message.
Ik dacht eerst dat het gewoon reclame was, maar het was dus effectief een mail. Ik herkende het mailadres niet, maar ik klikte hem toch aan.

Hallo Ly,

Openingszinnen zijn ook niet een van mijn sterkste kanten, maak je daar geen zorgen over. Maar zoals je al zei, is dat inderdaad een van je laatste zorgen.
Wat spijt me het te horen dat je vriendin het niet zo goed maakt. Ik wou dat ik er wat aan kon doen...
Het is leuk om te horen dat jullie grote fans van ons zijn:)
Maar helaas, met grote zeer in mijn hart, zal ik je moeten vertellen, dat we er niet zullen geraken. We zouden eventueel na het concert kunnen komen, maar je vertelde dat ze dan... Het spijt me echt enorm.
Ik heb gisterenavond nog een hele hoop opgestuurd: twee getekende shirts, een paar getekende cd's, twee tourpasjes... En nog veel meer. Heel belangrijk is, dat je met de tourpasjes naar al onze concerten kan komen in deze tour. Ook kunnen jullie backstage. Ik weet dat je vriendin hier waarschijnlijk niets aan zal hebben, maar dan kan jij het doen, Ly, voor je beste vriendin. Jullie zijn tenslotte toch samen fans?
Maar nog even over je toffe en lieve mail, Ly. Je hebt een bijzondere schrijfwijze. Heb je er ooit aan gedacht om schrijfster te worden:p? Maar je hebt gelijk. We lezen inderdaad niet al onze fanmails. En dan nu de meest originele afsluiter die ik ooit las in een mail:
En voor ik mezelf vergeet voor te stellen...
Ashton Irwin

Zuchtend klapte ik de laptop dicht. Hier had ze toch helemaal niks aan?! Toch besloot ik dat als Samira wakker werd, ik haar de mail zou laten lezen.

Het was inmiddels twee uur in de namiddag. Samira werd wakker.
"Hey", fluisterde ik. Ze glimlachte zwakjes terug. Ik stond op en opende de laptop.
"Wat?", vroeg ze.
"Wacht nou maar", mompelde ik toen ik naar de mailbox ging en de mail, open klikte. Ze las de mail door.
"O mijn God, Lelibel, je bent de best!", riep ze blij. Ookal klonk het meer als een hees gefluister. Die ziekte maakte haar kapot. Ze was kapot. Maar ze was nog niet klaar, niet nu.
"Weet je, hij heeft gelijk", zei ze plots.
"Wat?", vroeg ik.
"Je moet mijn lijst afmaken", antwoordde ze. Ik keek haar met open mond aan.
"Maar... Ben je nu? Ach, weet je... Ik doe het." Een glimlach verscheen om haar lippen. Ik zag hoe moe ze was.
"Rust maar even uit", fluisterde ik. Ze knikte en viel niet veel later in slaap. Ik besloot om buiten even een frisse neus te halen. Na een half uurtje ging ik weer naar binnen. Een dokter kwam op me afgesneld en vroeg me hem te volgen. Dezelfde dokter als deze ochtend, in dezelfde kamer, met dezelfde bureau en dezelfde stoel. Ik moest er weer gaan in zitten. Om de een of andere reden vond ik het niet prettig.
"Ly, het spijt me. Ik moet je meedelen dat je vriendin zonet overleden is." Ik keek de dokter ongelovig aan. Er kwamen geen tranen, geen hysterisch gedoe. Ik moest alles eerst even op een rijtje zetten. Ik snelde naar de kamer waar ik haar verliet, daar was ze inderdaad niet meer, het bed was leeg. Ik zag dat er een hele hoop spullen op het tafeltje tegen de muur lagen. De spullen die Ashton had opgestuurd. Ze had ze niet eens meer gezien.