The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

6

Ashton kwam de Starbucks binnengehold. Meteen werd hij aangestaard, maar negeerde het. Een tienermeisjes, van ik schat vijftien, liep op hem af. Ze namen een foto en daarna vroeg ze nog om een handtekening. Ik kreeg een spontane lach op mijn gezicht, ik wist niet dat Ashton altijd zo lief was. Ik dacht dat hij dat bij mij alleen uit medelijden deed, omdat mijn beste vriendin overleden was. Twijfelend kwam Ashton naar me toe. Hij ging tegenover me zitten en keek me aan.
"Hoe wist je eigenlijk dat ik bij Michael was, toen je belde klonk je boos en ik hoorde je over me praten...", begon ik.
"Het spijt me Ly, jullie stonden op twitter, Facebook, Instagram en eigenlijk elke andere mediasites die er bestaat", zei hij eerlijk. Ik voelde me ziek worden. Dit kon je toch niet menen? Maar ja, ik, de slimste persoon ter wereld, moet natuurlijk weer vergeten dat ik met een van de beroemdste idolen op pad ben. Lekker dan. Ik ging sowieso nog wel in de boekjes verschijnen, daar niet van, maar ik wou het het liefst zo lang mogelijk uitstellen.
"Het spijt me, Ly", fluisterde Ashton. Ik keek hem onbegrijpelijk aan.
"Dat ik je wou kussen", vervolgde hij.
"Maar ik dacht... Ik dacht dat ik jou ging kussen", antwoordde ik zacht.
"Nee, Ly, ik was het", zei hij daarop. Ik keek hem verbaasd aan. Mijn hersenen hadden, op het moment dat zijn lippen net niet op de mijne kwamen, gewenst dat ze nog een paar millimeter verder konden rijken. Toch nam Ashton het op zich, waarom? Zou hij gevoelens voor me hebben? Ach, doe niet zo gek Ly, hij is een beroemdheid, die worden niet verliefd op zielpootjes, zoals jij.
"Kom je?", vroeg Ashton toen hij recht stond. Ik knikte en volgde hem naar zijn auto.
"Waar is Michael eigenlijk?", vroeg Ashton toen we terug in het appartement waren.
"Ofwel is hij zijn auto gaan ophalen, ofwel is hij nog in de stad, ofwel is hij bij Luke of Calum of hij is op een andere plaats", zei ik onverschillig. Ashton rolde met zijn ogen.
"Misschien moet je hem een berichtje sturen?"
"Wat, waarom?", vroeg ik.
"Je weet het of je weet het niet, maar Michael is in staat domme dingen te doen", vertelde Ashton.
"Oke dan", preutelde ik.

Hey Mickey, sorry van net, kom je naar het appartement? X Ly.

"Zo, ik heb het berichtje gestuurd, nu het antwoord nog", zei ik tegen Ashton, die goedkeurend knikte.
"Goed, wil je een film kijken?", vroeg Ashton. Ik knikte.
"Wil je een koppeltje naspelen?", vroeg ik lacherig.
"Wie zegt naspelen, als we het ook gewoon echt kunnen zijn?" Meteen sloeg Ashton zijn hand voor zijn mond.
"Sorry, Ly, dat bedoelde ik niet zo!", probeerde hij zichzelf goed te praten.
"Het is al goed hoor", probeerde ik van het onderwerp af te raken.
"Welke film wil je kijken?", vroeg Ashton.
"Ach, kies jij maar", zei ik. Ashton knikte en liep naar de kast, waar blijkbaar de films in lagen. Hij haalde er een doosje uit en hield het in de lucht.
"Voor mij is alles goed", zei ik, terwijl ik op mijn smartphone keek. Hij had nog steeds niets teruggestuurd.
"Dus je vindt het niet erg om een horrorfilm te kijken?", vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, hoor", antwoordde ik. Ashton haalde zijn schouders op en deed hem in de televisie. Daarna plofte hij naast me neer en zette hij het volume op tachtig. Ik nam geïrriteerd de afstandsbediening vast en drukte op de min totdat het niet meer bij de buren hoorbaar zou zijn. Ashton sloeg een arm om me heen en trok me tegen zich aan. Zo keken we de film af.
De hele film had ik mijn mobiel in mijn handen. Geen moment verloor ik hem uit mijn gedachtes. Mijn ogen stonden gebrand op het beeldscherm van de televisie. Ondanks dat, weet ik niet waar de film over gaat. Plots komt er een luide gil uit de boxen. Ashton maakt een schokbeweging en ik kijk hem raar aan.
"Moest je niet schrikken?", vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
"Je bent het eerste meisje dat ik ontmoet, die niet schrikt bij dit stuk", lachte Ashton. Ik knikte afwezig.
"Gaat het wel?", vroeg Ashton. Ik knikte.
"Weet je het zeker?", vroeg hij nog een keer. Ik zuchtte.
"Michael heeft nog steeds niet terug gestuurd, ik ben ongerust, straks heeft hij echt nog iets dom gedaan", mopper ik. Ashton slaat ook zijn tweede arm om me heen en knuffelt me.
"Ly, Michael redt zich wel, hij is een grote jongen... Ofja... Een grote kleuter in ieder geval", grinnikte hij, maar ik kon er niet om lachen. Na zijn opmerking drukte ik nog een keer op het knopje van de iPhone en nog steeds zag ik geen melding. Ik zuchtte en fixeerde me weer op het beeldscherm.
"Ly, Michael is vast oké, en als hij je nog niets heeft gestuurd na deze film, gaan we hem zoeken, goed?", vroeg Ashton. Ik knikte en nam mijn mobiel weer vast. Ik opende een nieuw bericht aan Michael.

Mickey, ik maak me zorgen... Zeg me waar je bent, alsjeblieft? X Ly.

Ik propte mijn mobiel weer in mijn zak en keek toen mee met de film, die me niet interesseerde.
"Waar is Calum?", vroeg ik toen ik plots bedacht dat ik hem nog niet gezien had sinds ik met Michael weg ging.
"Geen idee, misschien bij Michael?", vroeg Ashton zich luidop af, terwijl hij naar het beeldscherm bleef staren. Ik zuchtte en nam opnieuw mijn nieuwe iPhone, die ik kreeg van Michael.

Calum? Weet jij waar Mickey is? Hij is er niet en hij reageert niet op mijn berichtjes... Ik maak me zorgen, ik voel me zo schuldig... Zeg me alsjeblieft dat je weet waar hij is? X Ly.

Nog voordat ik mijn mobiel weg kon leggen, werd ik gebeld door Calum.
"Calum?", vroeg ik.
"Ja", zei hij gestrest.
"Wat is daar aan de hand? En vanwaar al die luide muziek?", vroeg ik overdonderd.
"Ik... Michael is hier... Hij... Hij is een beetje doorgeslagen en nu... Ik weet het niet, Ly", stamelde hij.
"Waar ben je? Geef me Michael eens?", beval ik hem. Ik hoorde gestommel en toen hoorde ik Calums stem weer.
"We zijn in die ene club in de stad, met die blauwe neonlichten", schreeuwde hij boven de luide muziek uit.
"Goed, maar kan je Michael nou geven?", vroeg ik gehaast. Opnieuw veel gestommel, meer dit keer. Een plof en weer gestommel.
"Michael wil je niet spreken", schreeuwde Calum.
"Wat?", fluisterde ik. Hij wil me niet spreken?
"Ik zei:-" Ik onderbrak Calum.
"Ja, ik weet heus wel wat je zei", zei ik bits.
"Het spijt me, Ly", preutelde Calum.
"Geeft niet, let goed op hem en op jezelf", mopperde ik.
"Het komt wel goed, Ly, geloof me." En na die woorden hing Calum op. Ik kon aan Ashtons gezicht zien dat hij het hele gesprek gevold had. Hij trok me in zijn armen en ik begon te huilen. Nu was Michael boos op me, omdat ik boos werd. Fijn is dit, heel fijn. Ik moet ook altijd alles verpesten.
"Zullen we gaan slapen?", vroeg Ashton. Ik knikte.
"We hebben twee kamers, tweepersoonsbedden, ik ga in die van Calum zodat hij jou niet midden in de nacht overvalt met zijn dronken praatjes", lachte Ashton.
"Ga jij maar in mijn bed", vervolgde hij. Ik knikte. Ik slofte de badkamer binnen om mijn pyjama, die ik deze middag nog met Michael gekocht had, aan te trekken. Ik poetste mijn tanden en ging naar Ashtons kamer, waar ik hem aantrof met een tandenborstel in zijn mond.
"Wacht, ben zo terug", mompelde hij met een mond vol tandpastaschuim.  Ik lachte en wachtte tot hij terug kwam.
"Weet je, wat ik al de hele tijd wou zeggen, je haar, is prachtig", zei hij. Ik lachte en durfde hem niet aan te kijken, wetend dat hij nu naar me aan het kijken was.
"Ik meen het, maar ik had de kans nog niet gekregen om het te zeggen", zei hij. Ik glimlachte en keek toch op. In zijn mooie ogen bleef ik staren, tot hij wegkeek. Daarna gaf hij me een kus op mijn wang.
"Slaap lekker", fluisterde hij. Ik zei hetzelfde en hij draaide zich om en verliet de kamer. Toen kroop ik in bed en deed ik het licht uit. Ik lag met mijn armen, boven de dekens en staarde naar de zwarte leegte boven me.
Na een uur lag ik nog wakker in mijn bed. Ik stond recht en liep naar Ashton toe.
"Ash?", fluisterde ik vragend.
"Ash, slaap je al?", vroeg ik nog een keer fluisterend.
"Mm...", hoorde ik.
"Ik kan niet slapen", fluisterde ik weer.
"Wat wil je dat ik doe dan?", vroeg hij slaperig.
"Wil je bij me komen?", vroeg ik verlegen. Het was even stil en ik wou me al weer omdraaien om weg te gaan, maar toen hoorde ik hem onder de dekens woelen. Hij stond recht en kwam naar me toe. Hij drukte zijn gespierde armen om me heen. Volgens mij sliep hij in zijn onderbroek en had hij net een broek aangetrokken. Ashton liet me niet meer los en zo tilde hij me naar zijn bed. Daar legde hij me voorzichtig neer en drukte hij een kus op mijn voorhoofd. Toen kroop hij erin aan de andere kant en griste hij mijn hand vast. Hij speelde de hele tijd met mijn vingers en wreef over de rug van mijn hand met zijn duim. Terwijl viel ik langzaam in slaap.

Ik schrok wakker van een luide knal. En Ashton blijkbaar ook, want hij ging in een ruk recht zitten.
"Wat was dat?", fluisterde ik. Ik zag in de contouren van Ashtons lichaam dat hij zijn schouders optrok. Toen hoorden we iemand grinniken en iets op de grond vallen. Daarna hoorden we de koelkast opengaan en glas op de grond stuk vallen.
"Ah, shit!", vloekte, zo te horen, Calum, lachend. Ik en Ashton schoten in de lach en kropen tegen elkaar aan. We keken door de donker uit naar elkaars gezicht, dat bijna niet te onderscheiden was van het zwarte van de nacht. Nadat Calum eindelijk de weg naar zijn bed had gevonden, vielen we beiden weer in slaap.