The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

23

"D-dus daarom ben je bang voor me?" Ik bleef voor me uitstaren.
"Het spijt me Ly, ik wist dit niet." Ik trok mijn schouders op en probeerde iedereen te negeren. Ik zat tegen Nathy, die er inmiddels bij was komen zitten, aangeplakt.
"Misschien is het beter als we er straks over verder praten", stamelde Nathy onzeker. Harry knikte goedkeurend en sleurde Louis de zetel uit, op weg naar hun kamer.
"Weet je wat?", vroeg Nathy toen de jongens weg waren. Ik keek haar vragend aan.
"Ik ga je voorstellen aan mijn vrienden. Ze zitten ook in een band." Ik keek vragend naar haar op. Eerlijk gezegd had ik mijn buik nu wel vol van bands. Maar om eerlijk te zijn, ze had het recht om bij haar vrienden te zijn en als ze mij daarbij wou... Ja, proberen kan geen kwaad toch?
"Leuk, hoe heten ze?"
"The Vamps", mompelde ze. Oké, nog nooit van gehoord. Ze grinnikte en en trok me recht. Ze trok me mee naar de logeerkamer, waar onze spullen stonden.
"Maar eerst wat leuks aandoen. Oh, het kan zijn dat de jongens aan het repeteren zijn. Maar het kan me niet schelen ofdat we ze storen of niet, dat is dan maar hun probleem." Ik moest inwendig lachen met het feit dat ze zo sprak over de jongens.
"Weet je dat een van die losers mijn vriendje is?", grinnikte ze. Ik moest grinniken om Nathy. Hoofdschuddend trok ik mijn reistas op het bed en ritste ik hem open. Nathy kwam naast me staan.
"Kan ik wat van jou lenen? Ik zou normaal terug naar mijn eigen huis gaan, maar heum..." ze woof met haar armen naar de ruimte om ons heen. Ik knikte.
"Geen probleem." Ze lachte en begon samen met mij in de tas te snuffelen.

Plots was Nathy weg. Ik was eindelijk klaar, maar Nathy was spoorloos verdwenen.
"Nhy?!", riep ik door de hal. Geen antwoord.
"Nhy?!", probeerde ik nog een keer.
"Ja?", zei ze vrolijk toen ze de logeerkamer terug binnen huppelde.
"Waar kom je vandaan? En waar heb je dát gehaald?", vroeg ik wijzend op het leren jackje dat ze aan had.
"Uit Harry's kast. Of die van Louis, maar dat kan me niet schelen. Nou kom op!" Net iets te snel wou ze vertrekken. Op haar hoge stiletto's, ging ze bijna de grond op. Een luide lach ontsnapte uit mijn mond en leverde een boze blik van haar op.
"Weet je", begon ze. Ze keek me afkeurend aan.
"Je ziet er prachtig uit maar-"
"Nee! Vergeet het maar!", riep ik.
"Ah, kom op. Gewoon een make-over? Sho-op-pen!!" Ik moest lachen om de manier waarop ze het zei.
"Goed. Als je Harry kan overtuigen om te betalen, dan ga ik mee." Een megagrote grijns verscheen op haar gezicht.
"HARRY!", schreeuwde ze. Meteen kwam Harry de kamer binnengestormd.
"Wat is- Oh God! Jullie lieten me schrikken! Ik dacht dat er wat was!" Opgelucht plaatste hij een hand op het hart.
"Zij", Nahty voegde er veel nadruk aan toe en wees naar mij met haar duim, "wil alleen mee shoppen als ze niet zelf moet dokken."
"Omdat ik geen geld heb", mompelde ik stil.
"Oh", fluisterde Nathy onwetend. Ze wist dit ook nog niet. Ze kon het ook niet weten.
"Geen probleem, ik betaal wel voor je... LOUIS!!", gilde Harry. Ik moest lachen.

Harry had Louis wat geld afgetrocheld en had het in mijn handen gedrukt. Ik liep nu met Nathy via de trappen naar beneden. Harry had me verboden om het geld te tellen maar ik had het toch gedaan. Het was iets meer dan vijfhonderd euro. Hij was gek. Ze waren allebei gek. En dat zijn ze nog steeds trouwens.

Nathy sleurde me winkel na winkel binnen en buiten. Ze had me tot nu toe alleen maar 'stoere' kleding doen passen. En negen van de tien keer 'moest' ik het nemen, wat ik dan ook vier van de tien keer deed. Dat leverde bij het afrekenen steeds een geërderde zucht van Nathy op.

Vier uur in de namiddag.
"Kom Ly, we gaan ons omkleden."
"In een openbaar toilet?", vroeg ik verbaasd.
"Wat? Je kan de deur toch op slot doen?"
"Nhy, ik weet niet ofda-"
"Kom nou, zeur", mopperde ze. Ik rolde met mijn ogen en volgde haar. Ze duwde me een van de hokjes binnen en duwde in mijn handen wat ze 'perfect' vond. Zo snel als ik kon trok ik de kleren aan. De laatste tijd ga ik echt alleen maar met gestoorde gekken om. Maar zie mij hier staan? Ik ben er gewoon zelf ook een.
"Ben je nu eindelijk klaar?", blaasde ze. Ik deed de deur open en lachte.
"Maar heum, mag ik toch niet liever die Converse?"
"Kom op, Ly! Die hakken staan je geweldig!"
"Correctie: sleehakken. En ik hou er niet van."
"Goed dan, maar neem wel de zwarte, die met de rode veters."
"Ik heb maar twee paar. Ik weet heus wel welke van de twee zwart zijn. Aangezien de andere wit zijn en voor jou waren." Ik rolde met mijn ogen en ging op de grond zitten. Met een zucht deed ik de sleehakken uit en propte ik mijn voeten in de Converse. Tevreden stond ik recht.
"Goed, wacht even." Ik keek Nathy vragend aan, ookal wist ik dat ze zich ging omkleden. Ik liet een diepe zucht vallen en draaide me om, om mezelf in de spiegel te bekijken. Dus... Mijn zwarte Converse met rode veters, een jeans-short, een blauw shirt met spaghettibandjes, met daarover een paars hemd. Tot slot had ik een flowercrown op mijn hoofd. Geen idee hoe Nathy dit bij mij vond passen, maar goed. Ze kwam luidruchtig naar buiten gestormd en viel bijna over haar eigen voeten. Ze zag er plots heel anders uit. Zoals ik mezelf zou kleden.
Groene Vans, jeans-short, roze trui en zilveren speldjes in haar haar.
"Leuk, lachte ik."
"Dankje, jij ook." Ik grinnikte.
"Laten we de tassen in de auto zetten en dan naar de jongens gaan." Ik knikte en nam zelf wat tassen vast. Geen idee of ze van mij waren, maar iets zei me dat Nathy en ik vanaf nu alles zouden delen.

Het was stil in de auto, op het geluid van de radio en de auto zelf na dan. En de auto's om ons heen. Maar niet veel later stopten we voor een groot gebouw.
"Wel, hier zijn ze. Wees gewoon jezelf, ze zijn chill." Ik knikte en volgde Nathy's voorbeel en stapte uit. We gingen in de lift staan en ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Gewoon jezelf, weerklonken Nathy's woorden. Het leek erop dat Nathy krampachtig werd. Ze leek wel... Bang? Toen de lift stopte, liep ze naar een van de deuren. Ik volgde haar op de voet. Ze klopte een en de deur ging met een woeste zwaai open. Een jongen met krullend haar stond boos voor ons. Hij leek een beetje op Harry, maar hij leek jonger. Waarschijnlijk was hij dat ook. Zijn blik viel op mij en hij bleek rustiger te worden.
"Nathy, je bent terug", zei hij met zijn tanden op elkaar. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar op de lippen. Hij liet haar vrolijk terug los.
"Stel je me niet voor?", vroeg hij. Nathy knikte snel en draaide zich een beetje naar me toe.
"Bradley, dit is Ly. Ly, dit is Bradley." Ik knikte, maar Bradley leek alleen maar schaapachtig naar me te kunnen lachen. Ik lachte maar even terug. Even later kwam er een gezicht achter Bradley tevoorschijn.
"Gast, laat de meiden erin", lachte hij zweterig.
"Dat is Connor", fluisterde Nathy in mijn oor toen Bradley ons erdoor liet.
"Zo Brad, is je vriendin er?", lachte de jongen die op de bank zat en tv aan het kijken was.
"Dat is Tristan", mompelde Nathy.
"En wie is dat dan?", hoorde ik de stem van Connor achter me. Dus... Zijn vrienden noemen hem Brad. Waarom noemt Nathy hem dan Bradley?
Plots vliegt er een arm om me heen. Een angstige gil verlaat mijn mond. Voordat ik het besef, lig ik op de grond. Omdat ik zo hard schrok. Parels van tranen lopen over mijn wangen. En op dat moment kan ik ze niet meer tegen houden.
"Ly", fluistert Nathy wanneer ze naast me komt zitten.
"Ik mis hem zo", snik ik.
"Ik weet het lieverd, ik weet het." Een tweede paar handen plaatsen zich op mijn benen, maar dan aan de andere kant.
"Gaat het wel?" Ik knikt sipjes. Ik kijk op in lieve blauwe ogen.
"En dit is-"
"James", onderbrak de jonge Nathy.
"Het spijt me zo", vertontschuldigde hij zich weer.
"Het is oké", fluisterde ik.
"Nhy, haal ons allemaal iets te drinken, wil je?", vroeg Bradley lief. Toch nog steeds bazig. Ik zag Nathy's ogen van Brad naar mij en terug flitsen. Er was iets met hem.
"Wacht, ik help je!", riep ik snel.
"Nee Ly, ik kan het zelf wel. Het is oké", mompelde ze bijna onverstaanbaar.
"Ik help je", herhaalde ik verbaasd. Tranen vormden zich in Nhy's ogen. Ze ging recht staan, wierp een blik van mij naar Bradley en liep toen weg. Ik grabbelde mezelf overeind en wou haar achterna gaan, maar een hand hield me tegen.
"Ik ga wel", zei Bradley. Iets zei me dat ik dit niet oké moest vinden, maar ik knikte en liep toch terug. Piekerend liep ik naar de keuken. Zoekend naar de koelkast, probeerde ik me voor te stellen wat er zou kunnen zijn. Voetstappen weerklonken op het parket achter me. Ik deed geen moeite om me te draaien, maar al snel stond er iemand naast me. Ik wierp een schuine blik op, om James te herkennen.
"Ik help je even." En hij draaide zich om, om glazen uit de kast te pakken. Ik had ondertussen al een fles cola gevonden. Ik deed hem open en wou hem optillen om wat cola in de glazen te schenken, maar James hield me tegen.
"Ik wil eerst met je praten." Ik keek hem vragend aan.
"Over Nathy", vervolgde hij.
"Wat is er dan?", vroeg ik onwetend.
"Ik denk dat- Nee, ik ben er zeket van dat... Dat Brad Nathy mishandelt." Geschokt keek ik hem aan.
"H-hoe weet je dat z-zo zeker?"
"Ik heu... Ik heb heu... Het heu... Zelf gezien." Hij keek onschuldig naar zijn schoenen.
"Maar ik kon niets meer doen en ik... Ik weet het niet. Ik werd bang dat ik de volgende zou zijn denk ik." James was met de mouwen van zijn trui over zijn handen aan het wrijven. Ik keek James in de ogen, waardoor zijn ogen ook een blik op mijn ogen wierpen.
"Waarom vertel je me dit?"
"Omdat Brad jou niet kent. Hij zou je niets doen. Je moet Nathy beschermen, Ly. Haar helpen waar het kan."
"Waarom doe jij het dan niet?!", antwoordde ik gefrustreerd.
"Brad weet dat ik het weet." Hij kon me nog steeds niet aankijken.
"Goed dan, ik doe mijn best." Een kleine glimlach sierde James' lippen.
"Wacht eens even..." James zijn hoofd schoot meteen op richting mij. Hij keek me vragend aan.
"Jij vindt haar leuk, is het niet?" James werd helemaal rood en keek naar zijn schoenen, die plots interessenter leken te zijn.
"Ah kom op, I'll keep it secret." Hij keek naar me op en lachte scheef.
"Promise?"
"Promise."