The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

21

Liam zat met een betraand gezicht naast me. Ikzelf had het ook niet droog gehouden. Bijna was ik op Liam gekropen om hem te knuffelen tot hij geen adem meer kreeg. Of ik, hing ervanaf wie er het sterkste was. Ik begreep nu waarom ik de jongens zo aan Anna deed denken. Dezelfde kleur haar. Dezelfde kleur ogen. Dezelfde lippen. Bijna hetzelfde gezicht. Dezelfde lengte. Dezelfde muzieksmaak. Dezelfde stijl. We waren gewoon bijna exact hetzelfde. Anna-Bella. Het meisje dat ooit in ditzelfde appartement had gewoond. Het meisje met 's werelds rijkste ouders. Het meisje dat gepest werd. Het meisje dat zichzelf sneed. Het meisje dat zichzelf te dik vond. Het meisje dat niet de slimste van de klas was, maar ook niet de domste. Het meisje dat zo mooi kon zingen. Het meisje met een pasie voor dans. Het meisje dat haar leven gaf voor anderen, omdat ze een anders geluk voor dat van zichzelf stelde. Het meisje dat zelfmoord pleegde.
Liam had me een video laten zien. Nog een video. En nog een.
In de eerste was te zien hoe ze piano speelde en zong. Haar stem leek gestolen te zijn van een engel.
In de tweede video zag ik hoe ze danste. Ik zag hoe Louis en Niall vreemde bewingen maakten op de achtergrond. Ik zag hoe ze Liam en Ashton mee liet dansen. Ik zag hoe ze de filmende Michael ook mee liet doen. En niemand zou ooit weten hoe ongelukig ze echt was, dacht ik.
In de derde video zag ik haar op het strand. Liam vertelde me dat ze toen met hem en Ashton en een vriendin van haar in de tijd, op weekend waren aan de zee. Volgens Liam had Ashton de camera vast. Ik zag hoe Anna eerst de camera kustte. Hoe Ashton begon te lachen en zei: "Krijg ik geen kusje?" Met die ene lach, die alleen hij had. Die niemand kon na doen. Ik miste hem meer dan dat ik ooit iemand gemist had. Daarna zag ik hoe Anna Ashton een kus gaf en de camera in het zand viel. Anna vistte hem uit het zand, veegde het eraf en mikte de lens op Ashton, die lachend zijn hoofd naar achteren sloeg. Hij trok Anna naar zich toe en kustte haar. Anna hield de lens op hun beide gericht.

De beelden bleven door mijn hoofd spoken. De gedachte dat Ashton me alleen maar gebruikte, werd steeds grooter. En toch wist ik dat hij om me gaf.
Ondertussen had ik niet gemerkt dat Liam was opgestaan.
"Voor je wat zegt, Ly: denk goed na. Ik wil niet in zo'n vreemde situatie terecht komen. Denk er even over na. Geef alles een plaatsje. Als je vragen hebt, kan je ze aan mij stellen. Maar ook echt alleen aan mij. Ik wil niet dat je er vanuit jezelf met iemand anders over praat." Ik keek Liam vragend aan.
"Waarom?", brabbelde ik.
"Omdat, Ly: het was mijn Anna. Onze Anna. De Anna van Ashton en mij. En aangezien Ashton zijn verantwoordelijkheid niet neemt, doe ik dat. Niemand buiten wij drieën heeft daar nu iets mee te doen." Ik begreep nog steeds niet waarom Liam zo gesloten was over Anna. Toch kon ik het hem niet vragen.

Toen Liam door had dat ik niets meer zou zeggen, verliet hij de kamer. En toen was ik alleen. Louis en Nathy waren nog steeds niet terug. Van Harry had ik nog niet veel gehoord. Ik was me ziek aan het peinzen over Anna. Had ik nog vragen over haar? Ik begon haar situatie in te zien. Ik begon het te begrijpen. Maar ik zou doorgaan waar zij opgaf.

Uit mijn broekzak haalde ik het verfrommelde stukje papier, waar inmiddels verschillende kreuken en scheuren in zaten. Als ik de regels die erop stonden niet zo vaak had gelezen alsdat ik gedaan had, dan had ik nu niet eens geweten wat erop stond. Ik stond recht en ging op zoek naar een nieuw blaadje papier en schrijfgerief. Ik trok een leeg A4'tje uit de lade. Met een sierlijke boog liet ik het naar de tafel toe zakken. Ik draaide om mijn as, op zoek naar een pen. In de keuken vond ik een pen. Met de blauw gekleurde pen, wandelde ik terug naar de tafel, waar ik het velletje had achtergelaten. Voorzichtig nam ik plaats op een van de stoellen. Met bevenede handen, nam ik het vel vast en plaatste ik het recht voor me. Met trillende vingers liet ik de punt van de pen op het blad vallen. In sierlijke letters schreef ik het eerste beste wat in me op kwam.

The stupid bucketlist of my BFF.

Ik keek om me heen en besefte dat ik het oude blaadje op de bank had laten liggen. Ik stond recht en ging ernaar opzoek. Na een vijftal minuten gezocht te hebben, had ik het dan toch gevonden in de keuken. Misschien moet ik eens een zendertje steken in alle belangerijke dingen. Dan moet ik er nooit meer naar zoeken, maar moet ik gewoon een App op mijn smartphone downloaden. Zuchtend ging ik weer aan de tafel zitten. Mijn vingers trilden nog als een rietje in een donderstorm. Het eerste vakje stond op het blad, toen de voordeur werd opengezwaaid. Harry's krullen vlogen in het rond. Toen hij mij zag, veranderde zijn blik. Snel kwam naar me toe en ging hij naast me zitten, op de stoel die niet bezet was. Hij plaatste zijn hand op mijn hand. Hij schoof hem opzij. Ik zag zijn blik op het blad vallen.
"Wat doe je?", vroeg hij schor.
"Nu ik hier ben om na te denken, wil ik dit doen." En ik plaatste mijn hand weer op mijn blad. Harry zuchtte.
"Weet je wat?" Ik keek hem vragend aan.
"Wat?", vroeg ik toen hij niet verder ging.
"Ik doe mee. Ik bedoel... Ik wil je helpen." Een glimlach verscheen om mijn lippen. Harry leek me beter te begrijpen dan wie dan ook. Hij begreep me niet, maar probeerde het wel. Hij doet niet mee, maar hij zal me helpen. Beloftes die hij waar kan maken. Harry liet mijn hand los en nam het verfrommelde blaadje vast.
"Hmmm... Skinnydippen? Jetskieën? Skydiven? Hoe kom je daarbij?"
"Deze is ook niet van mij", reageerde ik fel. Harry trok een wenkbrauw op. Ik duwde het velletje onder zijn neus.
"The stupid bucketlist of my BFF", las hij luidop. Ik rolde met mijn ogen en zuchtte diep.
"Dit is het meisje dat-"
"Ja, Harry. Ik weet het. Ik ken het verhaal. Nu is het mijn beurt om eindelijk iets af te maken." Vol overtuiging nam Harry de pen uit mijn hand en trok hij het blad papier naar zich toe. Met zijn rommelige handschrift schreef hij de regels van het oude plannetje over. En toen hij klaar was tekende hij vijf vakjes bij.
"Wat is daar de bedoeling van?"
"Wel, ik doe mee. Ashton ook, neem ik aan?" Ik knikte en keek in zijn groene ogen.
"Jij voegt er iets aan toe. Ashton. En ik."
"En Luke", vulde ik aan.
"Dan is er nog één vakje over."
"Ik weet wel iemand", mompelde ik.
"Maar wat doe ik als er nog iemand bij komt?"
"Dan, lieve schat, neem je de magische pen der wijsheid en teken je een vakje bij." Ik grinnikte bij Harry's woordkeuze.
"Wat?", lachte hij. Ik wuifde het maar weg.

De voordeur vloog open. Nathy en Louis kwamen luidgierend binnen. Ik keek ze vragend aan, maar Harry lag al in een deuk. Nadat de twee nieuwkomers terug wat rustiger waren, schoven ze bij ons aan tafel. De sfeer was plots serieus en Harry wist waar ik heen wou. Hij wist dat Louis deze situatie heel moeilijk voor me maakte.
"Nathy?", vroeg ik hees. Poef, mijn stem leek plots verdwenen te zijn. Nathy keek me vragend aan. Ze hield haar hoofd een beetje schuin, op de ene manier waarop alleen zij dat kon.
"Wil je me helpen?" En ik schoof het blad voor haar neus. Twijfelend keek ze erop neer. Louis vloog er meteen op, dus dat leverde een geïrriteerde blik van Harry op. Nathy las grondig de regels door.
"Waarvoor is dat lege vakje?"
"Voor jou als je meedoet."
"Oh... Geef me dan alsjeblief een pen zodat ik kan teken."