The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

32

We staan voor een razend groot gebouw.
"Dus..."
"Duss."
"Duuus..."
"Dus?"
En zo had iedereen één keer dus gezegd. We keken allemaal in bewondering op naar het gebouw, al twijfelde ik wel ofdat Luke en Ashton niet al groter gezien hebben.
"Wat gaan we hier doen?", vraagt Ariana uiteindelijk. Luke kijkt vragend onze kant uit. Ashton haalt zijn schouders op en zwaait met zijn handen mijn richting uit.
"Wat?", vraag ik dan toch, vrijwel verbaasd.
"Nou, vertel!", huste hij. Snel rolde ik met mijn ogen en ik zweer dat mijn ogen op deze manier, door deze jongen, nog eens uit hun oogkassen zouden vallen.
"Bujijumpen", mompelde ik.
"Wat?", vroeg Luke meteen.
"Bujijumpen", herhaalde ik in een zeurderige toon.
"Serieus?", vroeg Luke door.
"Ja", zei ik simpel.
"Oké, waar is de verborgen camera?"
"Luke, doe niet zo flauw!", waarschuwde Ariana hem. Meteen was Luke stil en ik wou hem keihard uitlachen, maar ik hield me in. Ashton liep ons voor het gebouw in. Zenuwachtig trippelde ik achter hem aan en voorzichtig nam ik zijn hand vast. Een stevige grip beantwoordde me door in mijn hand te knijpen. Hij liet me weten dat hij wist dat ik zenuwachtig was.
Hoog. Hooger. Hoogst.
Opnieuw en opnieuw raasden deze woorden door mijn hoofd.
Iemand, help me?
Niemand kon mijn stille hulpkreet horen, en dat wist ik. We kwamen steeds korter en korterbij de balie, die aan onze linkerkant tevoorschijn kwam, naar mate we dieper de hal inliepen.

"Waarmee kan ik jullie helpen?", vroeg de vrouw achter de balie vriendelijk. Ze keek recht in Ashtons ogen, met haar blauwe ogen. Haar ogen deden me denken aan die van Louis. En die gedachte haalde ik liever uit mijn hoofd.
Terwijl ik met mijn gedachten praktisch op een andere werled was, die de mensheid nog moest ontdekken, nam Ashton het woord.

"Irwin", zei hij snel. De vrouw keek een beetje verbaasd op.
"Zijn jullie niet een beetje jong om zoveel geld uit te geven? Ik bedoel-"

"Nee, nee! Laat ook maar! Weet u wel tegen wie u het hebt?!", viel Luke in. Ariana en ik stonden er maar een beetje lomp bij, proberend ons achter de jongens te verbergen.
"Heren, het spijt me... Maar-"

"Kunt u ons gewoon vertellen waar we heen moeten?", mompelde Ashton geïrriteerd voordat Luke nog een opmerking kon maken. De opmerking die hij gemaakt had, had Ashton kennelijk ook vernederd. De vrouw liet snel haar ogen over een lijst glijden, terwijl ze een bladzijde omsloeg. Daarna greep haar hand naar de computermuis en gleden haar ogen over het scherm.
"Tweede verdieping. Daar krijgen jullie verdere instructies. Nog een fijne dag verder."

"Dank u." Dat was alles dat Ashton zei. Geen 'u ook'. Niets. Iedereen kan fouten maken. Dat is menselijk, toch?

Inmiddels waren mijn zenuwen nog niet weg. Luke drukte op het knopje van de lift toen hij erbij kon. Mijn hand tikte tegen die van Ashton, die mijn hand meteen vast greep. Ik nam hem sterk vast en hij keek me aan.

"Wij nemen de trap jongens."
"Ik ga mee!", gilde Ariana meteen.
"Wat? Gaan we serieus met de trap?", mopperde Luke, "Er is een lift?" Ariana haalde haar schouders op en liep naar de trappen. Ashton en ik volgde haar. Luke haalde zijn handen omhoog, zuchtte ergerlijk en volgde ons uiteindelijk. De trappen waren zeker niet sneller dan de lift, maar schijn bedriegt soms. We waren na vijf minuten trappen hoppen toch boven. Die hele vijf minuten had Luke zitten mopperen.

Toen we op de tweede verdieping aankwamen en Luke en Ariana door de deur naar binnen liepen, hield Ashton me tegen.
"Ik zat te denken," begon hij, "Misschien moeten we Skydiven samen met bunjijumpen afvinken? Ik bedoel, hoogtevrees en skydiven en-"
"Je bent zelf ook bang of niet?", onderbrak ik hem. Een vlak gezicht staarde me aan. Een grote grijns verscheen daarna.
"Misschien", mompelde hij, terwijl hij zijn achterhoofd krabte. Ik grinnikte terwijl ik met mijn hoofd schudde en liep toen door de deur verder.
"Goed dan. We vinken ze bijde af, maar..."
"Oh Jezus, er komt een maar, Heer bescherm me!"
Mijn ogen schoten een glimp naar de hemel en mijn tanden vielen bloot.
"Maar, dan wil ik in de plaats schaafijs eten in New York."
"Oh... Gelukkig, ik dacht dat er iets duur in de plaats zou komen, zoals een auto."
"Ah, nee, Michael zou me leren auto rijden."
"Serieus?"
Ik knikte uitbundig van ja. Ashtons hand greep mijn hand opnieuw vast. Hadden we het contact verloren? Dat had ik niet eens opgemerkt... Maar ik nam zijn hand meteen weer stevig vast, zonder er verder over na te denken. Ergens diep vanbinnen wist ik dat ookal zouden onze wegen soms splitsen, dat ze ergens toch weer samen zouden komen, hoe onopmerkelijk het ook was. Ookal zouden onze wegen vlak naast elkaar lopen, ergens zouden ze kruisen. En nu waren ze gekruisd. Ze kruisten vast wel vaker. En ergens hoopte ik dat ze ook harder zouden kruisen, ookal weten we allemaal dat dat niet mogelijk is.

Ondertussen hebben we Luke al terug ingehaald.
"Waar is Ariana?", vraag ik verbaasd.
"Toilet", bromt hij. Ik kijk naar Ashton die lachend zijn schouders ophaalt.
"Ik ook", zeg ik kinderachtig. Ashton knikt en laat me naar het toilet gaan.

Wanneer ik de deur gevonden heb, komt er net iemand uit de heren toiletten gelopen. In een glimp herken ik hem. Zijn blonde haren, blauwe ogen. Ik herkende hem. En niet in de positieve zin. Mijn voeten brachten me sneller dan ooit tevoren naar een van de toilethokjes. Ik sloot de deur, sloot het toiletdeksel en ging erop zitten. Voor ik het zelf goed besefte, gleden de tranen over mijn wangen. Ik trok mijn voeten op en trok ze tegen mijn borst.

"Ly? Ben jij dat?", hoorde ik Ariana's stem ver weg. Ik hoorde haar stem steeds verder en verder weg naar me roepen, maar ik kon geen woorden meer onderscheiden. En toen hoorde ik niks meer. Het beeld voor me werd een grote waas. Alles begon langzaam te draaien en draaide steeds sneller, maar ik wist mijn bewustzijn te bewaren. Ik probeerde me te concentreren op het enige dat ik kon horen. Het bloed dat door mijn aderen racete en mijn hartslag. En langzaam werd mijn beeld terug duidelijker en kwam het geluid rond me terug. Ariana stond op mijn deur te kloppen en ik hoorde Ashtons stem. Of was het Luke? Ik kon nog geen stemmen onderscheiden. Plots viel er een voorwerp naar beneden, recht voor me. Luke. Wacht, Luke? Ik keek hem verbaasd aan. Hij draaide zich naar de deur en wou hem open doen, maar ik hield hem tegen, mijn keel niet in staat een geluid te produceren, mijn mond niet in staat zich te openen. Hij draaide zich naar me toe en keek me aan. De tranen stonden na enige seconden terug in mijn ogen. Hij knielde naast me neer.
"Wat is er?", vroeg hij uiteindelijk, ookal stond hij naast me, het leek alsof er nog een meer tussen ons lag en zijn stem door het water de lucht ingekaatst werd, maar het toch tot bij mij kwam.
"Hij is terug", mompelde ik ongelovig.
"Wie is er terug?", vroeg Luke.
"Ik..."
"Ly, zie je weer dingen die er niet zijn?", probeerde Luke voorzichtig.
Ik schudde mijn hoofd.
"Hij. Hij is terug."

A/N:
Update omdat ik dit weekend vertrek naar Frankrijk!
Hoofdstuk niet nagelezen op spelfouten/typfouten. (Sommige hoofdstukken hiervoor ook niet of ik heb het over het hoofd gezien)
Tysm for reading, ly guys Xx.