The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

27

Zijn hand hield de mijne stevig vast. Alsof hij me kwijt zou raken, misschien in twee opzichten bedoeld. Misschien was hij niet alleen bang om me in deze drukte te verliezen. Misschien was hij bang dat ik hem zou verlaten.
Misschien doe je dat ook?
Maar ik wou er niet aan denken. Ashton trok me korter tegen zich aan. Ik voelde zijn lichaam bijna tegen het mijne.
Bijna, bijna, bijna!! Laat hem niet aan je komen!! Mensen kunnen gevaarlijk zijn.
Ja, mensen kunnen gevaarlijk zijn. Maar Ashton niet. Ik vertouw hem.
Weet je Levi nog? Hem vertrouwde je ook.
Ashton is anders.
Oh ja? Anna?
Ashton is niet zo.
Anna, Ly, Anna.
Ga toch weg!
Goed, als dat is wat je wil...
Een flits van paniek doorboorde me. Een klein kneepje in mijn hand deed me opkijken.
"Gaat het wel met je?"
"Ja hoor." Een kleine glimlach viel om zijn lippen. Hij gelooft me niet.
Inderdaad!!
"Kom, we gaan het strand op. Zal ik je schoenen dragen?"
"Nee, ik wil je hand kunnen vasthouden." Ashtons lach verbreedde.
We deden onze schoenen uit en gingen toen hand in hand het strand op.
"Er is iets", besloot Ashton.
"Nee, echt niet." Opnieuw die blik.
"Oké dan. Wil je een ijsje?"
"Nee, bedankt."
"Ly-"
"Alsjeblieft, Ashton." Hij knikte en draaide zich om. Ik liep nog even door. Mijn haren waaiden in de wind. Ik liet mezelf in het warme zand zakken. Ookal begon het al flink af te koelen, het was nog warm genoeg.
"Ly?" Ik schrok op van een bekende stem. Ik keek linksom. James?
"Hey", rammelde ik. Zelf schrok ik van mijn stem. Hij klonk gebroken.
"Oh, meisje toch..." James liet zich tegen me zakken en trok me tegen zich aan. Pas toen volgden de snikken. Ik voelde mijn tranen opnieuw branden. Opnieuw, opnieuw, opnieuw.
"Wat is er gebeurt?", vraagt hij voorzichtig.
"Ik heb Ashton en nu is ze en ik-"
"How, rustig..." Hij wrijft rustgevend met zijn hand over mijn rechter arm.
"Probeer het nog eens, maar rustig... Ik weet dat je het kan, Ly." Langzaam knik ik. Ik voel James' greep verstrakken.
"Ik heb Ashton verteld over nuja... En nu is ze terug en nu weet ik niet wat ik moet doen." Mijn stem was bijna onhoorbaar.
"Wacht, wat heb je Ashton vertelt? En wie is terug?"
Ik nam voorzichtig James zijn hand vast. Zijn hand legde ik op mijn mouw. Hij keek naar me op.
"M-mag ik?", stotterde hij. Ik knikte terwijl ik mijn ogen dichtkneep en er tranen vanuit mijn ooghoeken over mijn wangen rolden. Trillend deed hij mijn mouw omhoog. Hij leek niet geschrokken, hij had het verwacht. Maar aan zijn reactie kon ik zien dat het voor hem anders was. Hij keek er niet naar met geschrokke ogen. Hij keek er naar met begrip en liefde. Voorzichtig liet hij zijn vingers over de littekens gaan. Littekens.
"Wie is er terug?", vroeg James, ookal wist ik dat hij me al door had.
"Ze", antwoordde ik simpel. Ze had geen naam. Ze, was Ze.
"Ik ben er voor je. Ik meen het, bel me als je me nodig hebt. Ik weet hoe het voelt. Bel."
Ik knikte en snoof eens diep.
"Ik ga maar eens, de jongens wachten op me, maar Ly; bel me."
Ik knikte nog een keer en zuchtte diep toen ik me terug op de drukte voor me focuste. Niet veel later voelde ik een warme gloed naast me. Ik wist dat het Ashton was. Ik herkende de manier waarop hij ging zitten. Hij was nog steeds een ijsje aan het eten.
"Wil je erover praten?"
Hij wil je niet helpen.
Ik trok mijn schouders op.
"Ik wil je helpen."
Zoals hij Anna hielp.
Hij wist er niets van af. En als ik niets zeg dan-
Dan maak je het makkelijker.
Laat me met rust!
Goed, je wil dat ik ga?
Nee! Wacht!
"Ly?"
"Ik weet het wel, maar niet nu."
Ze wint. Goed, je wint, nu goed?
Je zal me dankbaar zijn.
"Ga je mee?", vraagt Ashton. Ik knik en sta recht wanneer hij een hand naar me uitsteekt om me op te trekken. Hij neemt mijn hand stevig vast wanneer we naast elkaar lopen. We doen onze schoenen uit en wandelen naar het water.
"Dus morgen gaan we zeilen?", vroeg hij. Ik knikte. Ik weet niet of het zo een goed idee is dat iedereen meegaat. Natuurlijk wil ik Nathy erbij. En Harry. En James. En Ashton natuurlijk. Maar toch-
Is het iets dat je alleen moet doen.

Piekerend loop ik naast Ashton. Zijn hand houd de mijne stevig vast terwijl mijn hand losjes in de zijne ligt. Morgen ga ik zeilen. Zullen ze allemaal mee gaan? Zouden ze nog mee willen? Ik hoop dat ze hun belofte niet breken.
Dan help ik jou hen te breken. Zolang je naar mij luistert, komt alles goed. Vertrouw me.
Vertrouw je me?
Ja. Ja, ik vertrouw je.