The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

30

Nadat de dokters er alles aan gedaan hadden om me rustig te krijgen, stelden ze voor om me een nacht ter observatie te houden. Dat weigerde ik natuurlijk helemaal. Ik moest natuurlijk alles uitleggen. Ik voelde me ertoe verplicht. Ik kon niet zomaar een scène spelen hier en dan zonder reden verdwijnen. Dan lieten ze me zeker niet meer gaan. Dus ik zat hier in een van die kleine enge kamertjes, waar alleen een tafel en drie stoellen stonden. De muren waren niet wit, ze waren geverfd in een lichte en zachte groene kleur. Toen Ashton op een van de stoellen ging zitten, kraakte die zo hard dat ik dacht dat hij erdoor zou zakken. Voorzichtig liet ik mezelf op de stoel ernaast glijden. De arts kwam op de stoel tegenover ons zitten. Het was heel stil.
"Ly, alles dat je hier vertelt, tussen deze muren, dat blijft hier." Langzaam knikte ik, alsof de betekenis van die woorden niet tot me doordrong.
"Ik", stotterde ik, "Ik ben schizofreen."
Het was stil, heel stil. Tot de vrouw begon met praten.
"Neemt u uw medicatie nog?" Voorzichtig schudde ik mijn hoofd, je kon het bijna niet zien, maar ze zag het. Ashton zat er een beetje verdoofd bij.
"Waarom neemt u die niet meer?", vroeg ze, standaard vraag. Een paar seconden was het te lang stil.
"Ik kan ze niet betalen", fluisterde ik met een hese stem. Ashton keek naar me op.
"Waarom heb je dit nooit gezegd?" Langzaam rijkt zijn hand naar de mijne en omsluit zijn hand de mijne.
"Ik- Ik dacht dat het goed ging! En ik was bang."
"Wat? Ik zou je toch nooit dumpen omdat...", maakte hij zijn zin niet af.
"Omdat ik schizofreen ben? Is het dat wat je wil zeggen?", vroeg ik uitdagend.
"Ly, rustig. Dit is nieuw voor hem. En dat hij je nu kan helpen, maakt het ook nieuw voor jou."
Kunnen, niet willen. Kunnen helpen, niet willen.
"Maar-"
"Ik help je, Lilibel. Dat beloof ik."
Beloftes zijn er om te breken. Je ouders braken ze, Levi brak ze, zelfs jij! En dan verwacht je dat hij dat niet doet?
Wees sterker dan jezelf.
"Ik stel voor dat u, mevrouw, hier een paar sessies naar een psychiater of psycholoog komt. Ik zal u natuurlijk ook nieuwe medicatie voorschrijven."
"Maar dat kan ik allemaal niet betalen!"
"Ly, ik betaal het voor je."
"Nee, je betaalt altijd al die kleine dingen! Dit is er gewoon te veel aan!"
"Ly, het is nodig."
"En de tour dan? Ik wil hier niet achter blijven!"
Ashton wisselt een nadenkende blik met de arts.
"Ik heb misschien een oplossing."
Ik keek Ashton afwachtend aan.
"Liam werd dokter na One Direction. Misschien kan hij als haar psychologische begeleider mee op tour?"
"Dat zou een goede oplossing zijn", gaf de arts toe.

_Flashback_

"Ly, alles komt goed", fluistert hij met een gebroken stem. Zijn hand is naar me uitgestoken. Ik kijk van zijn hand naar hem.
Doe het niet!!
Misschien is hij te vertrouwen?
Nee, loop weg, ze sluiten je op!
Ga weg!! Ren! Ren! Vlug, nu het nog kan!
"Ly? Ik zou je nooit pijn doen, dat weet je!", probeert hij weer. Verschillende dokters verschijnen rondom ons.
Een vrouw en een man komen onze richting uit.
"Mevrouw, gaat alles wel goed met u?"
Een van de dokters plaatst een hand op mijn schouder. Ik draai me meteen in diens richting. Ik kijk in een paar zachte blauwe ogen.
"Mevrouw?" Ik word rustig van haar ogen.
"A-Ashton?", ontsnapt er uit mijn mond. Voorzichtig komt hij dichterbij. Meteen vlieg ik hem om de hals.
"Het spijt me zo", fluister ik in zijn nek.
"Het is al goed."

Terwijl Ashton en ik met de dokter praten, zie ik in mijn ooghoeken dat Ariana en Luke met de andere arts aan het praten zijn. Even later komen ze bij ons staan. De man wenkt de vrouw en ze verdwijnen. Wanneer we op het punt staan om te vertrekken, wordt er op ons geroepen.
"Wacht!"
De vrouwlijke arts komt onze richting uit.
"Ik- Ik denk dat het beter is dat je hier blijft. Ik heb dit nog nooit eerder gezien en ik- Ik denk dat we het verder moeten onderzoeken."
Ze hebben je precies waar ze je hebben willen.
"Euhm, dat is niet nodig."
"Maar-"
"Nee", antwoord ik vastbesloten.
"Ly, liefje, ik denk-"
"Ashton, denk jezelf naar een andere planeet, wil je?", reageerde ik boos. De vrouw keek me smekend aan, Ashton heel waarschuwend. Ik zucht diep.
"Oké, ik zal alles vertellen."

_heden_

Ik zag hoe de vrouw verschillende kribbels op een aantal blaadjes kribbelde en ze daarna onze richting uit schoof. Ashton griste ze snel van de tafel af.
"Als jullie de medicatie hebben en alles met Liam hebben geregeld, mogen jullie van mij naar huis. Stel dat het niet lukt om Liam te overtuigen... Tja... Het spijt me, maar ik denk dat je dan beter hier blijft."
Ik zuchtte diep toen ze ons eindelijk het kamertje uit liet. Ariana en Luke waren nog steeds met dezelfde dokter aan het praten. Ashton maakte aanstalten om bij hen te gaan staan. Langzaam schoven we de groep in en maakte hem zo nog grooter.

"Ly! Ashton! Dit is mijn broer, Frankie. Frankie, dit zijn Ly en Ashton."

"Leuk kennis te maken", glimlachte hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Ik bleef ernaar staren, wetend dat hij een hand wou, maar mijn lichaam leek niet te reageren. Ashton gaf me een klein duwtje met zijn elleboog, maar nog steeds leek ik van de wereld. Plots nam Ashton zelf Frankie's hand vast en schudde hem.
"Het spijt me", gebaarde Ashton richting mij. Frankie gaf een kleine glimlach en een knikje.
"Ik moet maar weer eens aan het werk", zeurde Frankie. Ariana giechelde en gaf haar broer een kus op de wang. Luke, Ashton en ook ik deze keer, gaven hem een hand. In stilte baanden we onze weg naar het hotel terug, dat God mocht weten waar lag.

Na een kwartier stappen, hadden we de voorgevel van het gebouw berijkt. Ik was bek af.
"Zal ik je dragen?", mompelde Ashton in mijn oor. Ik schudde mijn hoofd.
"Dit laatste stukje lukt me nog wel", glimlachte ik. In stilte liepen we naar binnen en meldden we ons aan aan de balie, waar we onze kamerpasjes kregen. Wanneer we op de kamers aankomen, ben ik te moe om te noteren hoe mooi het er is. Alles dat tot me doordrong was dat er een volledige woonruimte moest zijn, aangezien Luke en Ariana dezelfde voordeur doorliepen als wij, maar daarna door een andere verdwenen.
Ashton begeleidde me naar een van de pastel grijze deuren en maakte hem open. Een groot hemel bed kwam in mijn zicht. Ookal hingen er geen gordijnen aan het hemelbed en waren de ijzeren baren in een hoekje van de kamer geduwt, het was allemaal goed voor mij. Er was een bed, een matras, kussens, een deken en een Ashton.

En meer had ik niet nodig om in slaap te vallen.

Meer had ik niet nodig om veilig, warm en gelukkig in slaap te vallen.

AN
Tysm for 2K reads!!

+ Cover upgrated...

+ Ik heb eerlijk gezegd niet meer veel inspiratie, dus ik ga misschien stoppen met dit verhaal. Misschien ook niet en zet ik het tijdelijk {ON HOLD}?