The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

35

"Ly, wil je even helpen?", klonk Ariana's stem. Ik draaide me om in de keuken en keek vragend haar richting uit. Een prachtig zwart glitterkleed hing over haar schouders, het viel net tot boven haar knieën.
"Je ziet er prachtig uit", zei ik terwijl ik de rits dichtschoof, "Maar waarom?"
"Je weet het niet? Je had Ash gister toch aan de lijn?", vroeg Ariana verbaasd.
"Uhm, ja? Zeg, waar heb je het over? Ik, je bedoelt? Ashton?", vraag ik verbaasd. Ariana knikt enthousiast. Een kleine traan rolt over mijn wang. Een glimlach siert zich om mijn lippen. Blij spring ik op en neer, Ariana mee trekkend op haar pumps, ze valt bijna, maar blijft mee bewegen.
"Wanneer? Wanneer?! Wanneer!", roep ik blij.
"Vanavond! Vanavond!", springt Ariana, wanneer ze een van haar pumps uitschopt. Blij springen we verder, waarna ik een telefoontje krijg. Ik neem de smartphone vast en kijk niet eens naar scherm voodat ik opneem.
"Hallo? Hallo? Hallo?", zeg ik blij.
"Oh, je weet het dus al?", klinkt de stem aan de andere kant.
"Ashton?", vraag ik plots bloedserieus.
"Ly? Hallo? Is alles goed?", vraagt Ashton aan de andere kant van de lijn.
"Ik, ja, waarom the fuck heb je me niks verteld jij, jij, uggggghhhh!", kraam ik uit.
"Oh, je weet het dus toch?", vraagt hij opnieuw.
"Ja tuurlijk weet ik het, wat denk je? Ik woon samen met de vriendin van je beste vriend!", zeg ik terwijl ik mijn ogen spits.
"Waarom ben je boos nu? Ik wou je verrassen!", brengt hij uit.
"Oh", sta ik versteld.
"Het spijt me, maar ik was vergeten dat Luke er ook nog was, ik kan de afgelopen weken alleen maar aan jou denken, Lelibel, wees alsjeblieft niet boos op me", vraagt hij lief, ookal hoor ik de grijns op zijn gezicht gewoon.
"Ik kan toch niet boos op jou blijven", giechel ik. Een lachje hoor ik aan de andere kant van de lijn.
"Pfieuw, ik dacht even een seconde te lang dat ik mijn vriendinnetje kwijt was", zucht hij. Ik rol met mijn ogen.
"Nu we er toch over bezig zijn-"
"Ly, nee please, je maakt een grapje toch?", vraagt Ashton meteen bezorgd.
"Nee, ik heum, heb eigenlijk pas iemand leren kennen en-"
"Hoe heet hij? Ik wil namen, Ly, dit is echt zo niet grappig!"
"De naam is JK en-"
"Als ik hem vind dan, dan, dan- Wacht...", zegt hij traag, "JK?"
"Ja", herhaal ik, proberend mijn lach achter te houden.
"Je bedoelt toch geen meisje? Is het een meisje? Ik kan toch geen meisje in elkaar slaan?! Oh mijn God Ly, waarom heb je me nooit gezegd dat je op meisjes valt? Of val je op jongens en meisjes?", rammelt hij aan een stuk door.
"Ash, rustig, ik probeer alleen te zeggen dat-"
"Nee, nee, nee, je maakt het uit?", vraagt hij. Ik kan de tranen bijna horen vallen en zijn stem kraakt verschrikkelijk.
"JK, Ashton, staat voor Just Kidding", giechel ik.
"Wie noemt zijn kind nu Just- Ooohhhhhwwwwwwww", bedenkt hij zich, "Ly, hoe the fuck? Je gaf me bijna een hartaanval! Jij, jij! Ugh!", rammelt hij uit. Ik zie hem al voor me, met zijn bruine krullen, zijn hoofd in zijn nek naar achter gooiend. Zijn groene ogen bedekkend met zijn oogleden, ze zachtjes sluitend. Een opluchtende zucht die over zijn lippen glijdt, terwijl hij een van zijn handen dramatisch op zijn voorhoofd laat vallen.
"Jij bent echt zo gemeen!", tiert hij.
"Ik hou ook van jou, Ashy-Pooh", giechel ik hard, "Nu, vertel! Wanneer ben je terug?"
"Uhh, over vier uur landen we, dus vijf uur. Over vijf uur zie ik je", zegt hij, maar ik kan de glimlach om zijn lippen horen. Ik voel ze branden tot hier. Ik heb hem vier maanden niet gezien. Vier maanden waren versrteken. Vier maanden had ik hem moeten missen. De kussjes. De aanrakingen. De comfortable knuffels. De warmte die hij om twee uur 's morgens met me deelde. Alles miste ik aan hem. Zijn onverwachtheid, naïviteit, nonchalance, gibberigheid, zonnigheid, soberheid, droevigheid, blijheid, spontaniteit, liefde. Vreemd hoe bijna alle woorden op heid of een -ei klank eindigen en dan heb je liefde. Liefdigheid? Nee, liefde was het en zou het blijven. Het was zo een vreemd woord, toch was het niet anders dan alle andere woorden die we kennen. Een woord dat de mensheid -zie je, weer een woord dat eindigt op heid- associeerd als houden van. Als geven om. Meer geven om een ander dan dat je geeft om jezelf. Ik heb over dat ene woord vier maanden lang kunnen nadenken en ik heb ontdekt dat je vaak makkelijker liefde krijgt, dan geeft. In mijn geval dan toch. Ik heb ontdekt dat je ook kan houden van je vrienden. Andere liefde. Alsof er verschillende levels in zijn. Ik hou van Ashton. Maar ik hou ook van Ariana, van Nathy, James, Harry, Niall, Liam -die hier overigens de afgelopen vier maanden meer dan vaak geweest is om mij te "controleren"- Luke, Michael, Calum en zelfs Louis. Ik hield van ze allemaal zoveel, maar toch niet van allemaal even veel. Ik vroeg me dan ook vaak af op welke plaats ik sta tegenover anderen. Want ik kan me nog goed herinneren hoe Ariana en ik vaak "sleepovers" hielden in onze slaapkamers, om en om, gewoon omdat we de jongens miste. Na een maand werd het gewoon en te afgezaagd, dus stopten we ermee. Ondertussen hadden Ashton en ik het gesprek afgerond. Ik smeet mijn mobiel op de zetel.

Maar, liefde was dus een woord dat niet eindige op heid. Liefde was een woord dat elk mens met een ander mens een betekenis geeft. En die betekenis kan in elke relatie anders zijn. Want elke relatie was ook anders. Is anders. Sommige relaties stoppen te vroeg. Anderen eindigen dan weer te laat. Sommigen worden ons afgenomen. Anderen zijn een groot leugen. Net als mijn naam. Ly. My life is a big lie, nor I keep lying to myself it's not. (Mijn leven is een groot leugen, noch blijf ik tegen mezelf liegen dat het dat niet is. Vertaling)

"Ly?", hoor ik Ariana's stem. Ik kijk op. Ze ziet er prachtig uit. Haar bruine haren in een simpele hoge paardenstaart omhoog gestoken. Maskara, een oogschaduw die ietsje donkerder was dan haar huidskleur, mat en donkerrode lippenstift en waarschijnlijk nog een hoop make-up producten waarvan ik niet eens wist waarvoor ze dienden. Ik had nooit make-up op. Maskara, maar voor zo ver was het dat.
"Je ziet er prachtig uit", zei ik stil. Een kleine blos verscheen op haar wangen.
"Kom, nu jij gekkie! Ik wil dat je er oogverblindend uitziet als die knappe zak straks hier is", giechelt ze.
"Ten eerste! Ashy-Pooh is geen zak! En ten tweede! Je hebt al een vriendje Ari!", giechel ik. Sloffend sta ik recht en ga achter haar aan naar haar make-up tafel.

Vijfenveertig minuten later is ze dan eindelijk klaar. Ik dacht serieus dat ik zo de rest van mijn begaafde leven zo zou moeten blijven zitten, maar ze heeft besloten dat het genoeg was.
"Kom nou, trek dit maar aan en show me that ass!", giechelt ze. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen en trek de jurk aan. Een donkerrode stof valt over mijn schouder, over mijn heupen en reikt net tot aan mijn enkels zodat mijn voeten eronderuit piepen.
"Je moest dit doen he?", vraag ik gichelend.
"Wat? Nee- Ja", geeft ze toe na een dramatische uithaal. Ik schud mijn hoofd.
"Hier trek deze aan", zegt Ariana, proberend me schoenen in mijn handen te duwen.
"Wat? Nee, deze jurk is goed genoeg! Ik hou het bij mijn nieuwe Converse!", grommel ik.
"Kom op! Ashton heeft ze speciaal uitgekozen!", probeert Ariana.
"Best dan", preutel ik, "Maar ik weet heus wel dat dit alles Luke zijn idee was en dat Ashton hier niets vanaf weet."
"Maar, he? Hoe-"
"Ik ken mijn Ashy-Pooh", giechel ik, "En jij valt gewoon snel door de mand. Ik heb mensenkennis." Ik acteer met een hoge, te beleefde stem, terwijl ik de hoge rode stilleto's om mijn voeten doe.

Ariana staat tegenover me, proberend mijn haar te stijlen.
"Hoe lang hebben we nog?", vraag ik.
"Tien minuten", antwoordt Ariana.
"Wat? Tien minuten?"
"Chill, we zijn zo- Voilà, mijn meesterwerk!", zegt ze blij.
"Wel ik ben blij dat je me een kunstwerk noemt", giechel ik.
"Maar Ly, dat ben je toch altijd", zegt Ariana serieus.
"Ari, ik denk-" En mijn zin werd onderbroken door een stel zachte lippen die tegen de mijne botste. Even waren mijn ogen open, maar ik sloot ze bijna meteen. Ik kon er niet naar kijken. Ik kon er niet aan denken. De lippenstift die op mijn lippen hing, mengde zich met de hare. Een kleine beweegingmaakte mijn lippen, bijna smachtend naar meer. Maar ik besefte hoe fout dit was. Hoe verkeerd dit is. En toch stopte ik niet. Uiteindelijk deed ik mee.

Ariana, ik denk niet dat dit een goed idee is.

Het was een goed idee. Een goed, fout idee. En het leek minuten te duren, vijf, zes, zeven, maar de realiteit zei slechts één, misschien net twee. Verwonderd scheidde onze lippen. Verbaasd keken we elkaar aan. En natuurlijk moet op dat moment de deur van de kamer openzwieren.

"Wat is híér aan de hand?"