The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

40

Eindelijk.

Ik ben vrij.

Niemand moet me nu nog zeggen wat te doen, want ik kan doen wat ik wil.

Wanneer ik over de straat loop, kijk ik achterom. Gewoon om er zeker van te zijn dat Ashton me niet volgt. Of wie dan ook.

Het bloed stijgt net niet door mijn aderen uit, terwijl het steeds sneller stroomt. Een vrije waas neem alle vormen weg en mengt alle kleuren onder elkaar tot ze een wazige tertiaire kleur worden. De grauwe hemel lijkt op me neer te vallen, maar ik ren door. Het lijkt alsof ik sneller ren terwijl mijn benen pijn beginnen doen en trager gaan. Voor zo goed het nog lukt kijk ik om me heen. Impulsief sla ik hier en daar een wegje in. Ik weet niet meer waar ik ben. Dat wist ik zelfs niet eens toen ik begon met lopen. Alles ziet er zo anders uit, maar voor mij is het allemaal hetzelfde. Geen mensen te zien. Ik ben alleen.

Dit zou mijn kans moeten zijn, maar ik kan niet nadenken. Een bus komt uit de verte naar me toe gereden. Alsof de bestuurder wist dat ik het nodig had. De bust stopte en ik ging erin, graaiend naar het laatste beetje geld dat er toevallig nog in mijn broekzak stak. Wanneer de buschauffeur me aanstaart en ten slotte iets zegt, glimlach ik en loop door. Zijn woorden waren een mix van vage beschrijvingen, waaruit ik niets kon opmaken. Snel kies ik een lege plek uit. Een jongen zit schuin tegenover mij. En mijn gedachten kunnen zich alleen op hem focussen. De jongen, met blond haar. Ik ken hem...

Na een half uur op de bus gezeten te hebben, schat ik, is de wereld minder rommelig. Ik heb geslapen.

Alles ziet er klaar en duidelijk uit, tot ik wil opstaan en de wereld begint te draaien. Snel grijp ik een zakje dat toevallig in bus naast me ligt. Hoe het er komt weet ik niet, maar ik ben blij dat het er is.
Wanneer ik alle inhoud die er uit kon komen had uitgespuugd, voelde ik me weer beter. Een nieuwe poging om uit de bus te stappen aan de volgende halte welde in me op, maar opnieuw moest ik naar het zakje grijpen.

"Mevrouw, wilt u dat ik u er even af laat?", vroeg de chauffeur in zijn spiegel naar me kijkend. Ik knikte en even later stond de bus stil aan de kant. Ik wachtte even tot de bus uit zicht verdewenen was en wankelde daarna verder.

Wat had me bezield?

Ik was al even aan het wandelen en de kou bleef rond me zweven, alsof de warmte niet bestond en de zon alleen maar koude gaf. Ookal scheen ze niet. Alles was koud. Of ik was gewoon heel warm, maar dat leek niet logisch.
Mijn omgeving was nog steeds wazig af en toe, maar ik kon mezelf wel redden. Ik hoorde gerinkel, maar ik herkende het geluid niet meteen. Het werd gevolgd door een getril in mijn broekzak. Mijn mobiel. Langzaam streek ik met mijn hand langs mijn lichaam af, totdat ik aan mijn broekzak kwam. Snel gleed mijn hand erin en trok mijn mobiel eruit. Toen ik het scherm aandeed, weken mijn ogen van het licht en kreeg ik opnieuw een kotsnijging. Ik kon niets lezen, alleen een wazig groen en rood was te zien. Zelfs geen vormen. De mobiel liet ik vallen en ik strompelde langzaam verder.

Iemand help me.

----
A/N
Kon niet wachten daarom nu de dubble update (tripple in the end!)
Fijne feesten iedereen!!