The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

5

We zaten in Michaels auto, opweg naar het hotel.
"Weet je, we zouden moeten gaan shoppen. Je hebt wel nieuwe kleren nodig, wil je met ons gezien worden." Hij begon te grijnzen en wierp een blik op me. Ik zuchtten en rolde met mijn ogen.
"Mmm... Wat zeg je er van?"
"Wacht, je bedoelde als in 'nu' shoppen?", vroeg ik verbaasd.
"Tuurlijk, wat dacht jij dan?" Michael trapte op de rem, toen weer op het gaspedaal en draaide in een ruk. Ik hapte naar adem.
"Ben je helemaal gek geworden?!", riep ik een beetje geschokeerd.
"Nee hoor. Je komt er nog wel achter dat ik dat niet geworden ben, maar dat ik dat gewoon ben", lachte hij. Ik keek hem vragend aan, maar hij wuifde het weg.
We reden inmiddels al een kwartier rond op de parking.
"Michael, als je nu geen plek kiest, dan trek ik je achter het stuur uit en parkeer ik de auto zelf wel, ondanks dat ik nog voor mijn rijbewijs moet gaan", zei ik geïrriteerd.
"Heb je nog geen rijbewijs?", vroeg hij verbaasd. Ik knikte.
"Ja, met Sam en zo... Ik had er geen behoefte aan, ik denk dat ik er nog niet klaar voor was."
"Zal ik je leren rijden?", vroeg hij plots.
"Echt? Zou je dat voor me doen?"
"Tuurlijk, je hoort nu bij ons. Je bent nu een zusje, die heb ik normaal niet op Tour", grinnikte hij.
"Oke dan", lachte ik. Uiteindelijk parkeerde Michael dan toch de wagen. Ik kon niet snel genoeg uitstappen.
"Heb je ook honger?", vroeg ik hem. Hij keek me schuin aan.
"We komen net van bij McDonald's", zei hij verbaasd.
"Maar ja, ik kan ook nog wel wat brandstof gebruiken", lachte hij. Ik grinnikte en samen liepen we stad in.

Lachend kwamen we de Starbucks uit. Michaels lach verdween toen zijn mobiel rinkelde. Hij nam op en ik hoorde iemand bijna schreeuwen aan de andere kant. Even betrok zijn gezicht. Ik herkende de stem aan de manier waarop mijn naam genoemd werd. Ashton? Wat moest hij nu?
"Nou en? Ze gaan ons toch nog vaker spotten, dus?", zei Michael arrogant.
"Nee, Ash, hier heb ik echt geen zin in, doei", zei hij voordat hij ophing. Meteen werd hij terug gebeld en nog eens... Nog eens... En nog een keer. Michael liep al de hele tijd geïrriteerd naast me, maar plots stopte hij. Hij griste zijn smartphone woedend uit zijn zakken en wou hem in de vijver een paar meter verderop smijten. Toen zijn arm naar achter zwaaide, trok ik de mobiel uit zijn handen.
"Weet je het zeker?", vroeg ik. Hij knikte en stak zijn hand naar me uit. Ik gaf hem met tegenzin de smartphone terug. Hij wierp hem tevreden in de vijver en ik zuchtte.
"Nu moet je ook nog een nieuwe kopen", zei ik een beetje boos.
"Nou en, ik heb geld genoeg en jij moet er ook een nieuwe." Ik keek hem vragend aan.
"Ik heb de mijne hierzo", zei ik terwijl ik mijne uit mijn zak griste. Vol overtuiging nam Michael mijn smartphone vast.
"Nee, Michael! Je waagt het niet!", riep ik boos.
"Ah, kom op! Ik betaal de nieuwe?" Ik zuchtte.
"Best dan, maar laat me eerst mijn simkaart eruit halen", mopperde ik. Michael nam mijn mobiel en gooide hem hoog de lucht in. Met een hoge boog belandde hij in de vijver. Vrolijk huppelend liepen we naar een smartphone-shop.
Michael stopte meteen bij de iPhones. Ik zuchtte.
"Ik laat je echt niet zo een duur ding voor me kopen hoor", mopperde ik.
"Doe ik ook niet, deze is voor mij", grijnsde hij.
"Oh, welke zou je voor mijn kopen dan?"
"Een Nokia misschien?"
"Ah Michael, loop me niet zo te dissen!", riep ik verontwaardigd. Even keek Michael me serieus aan, waardoor de lach op mijn gezicht verdween, maar toen schoot hij in de lach.
"Oh, je bent zo erg!"
"Nou welke had je in gedachte?"
"Deze misschien?", zei ik wijzend naar de nieuwe HTC one M9. Michael kwam naast me staan en bestudeerde de smartphone.
"Zou kunnen, maar deze zijn focus is niet zo goed", zei hij. Ik keek hem vragend aan.
"De camera, die heeft een slechte focus. Als je dingen veraf wil fotograferen, wordt je beeld wazig", verklaarde hij.
"Oke", zei ik kort. Het was best wel een mooi ding, daar niet van hoor.
"Deze dan?", vroeg ik wijzend op de Samsung galaxy S6 edge. Michael zuchtte.
"Wat is er mis met deze?", vroeg ik verbaasd.
"Deze is niet waterdicht", zei hij. Ik zuchtte weer.
"Nou dat was mijn vorige ook niet, maar aangezien iemand het nodig vond hem ook in die vijver daarginds te gooien..." Ik maakte mijn zin niet af, omdat de verkoper onze kant op kwam. Waarschijnlijk omdat ons gekibbel andere klanten wegjoeg.
"Kan ik u misschien helpen?", vroeg de verkoper.
"Ja, we willen er allebei zo een", zei Michael wijzend op de IPhone S6. Ik zuchtte. Hij ging echt zo een duur ding voor me kopen.
"Oh, ik dacht dat je vriendin..." Michael onderbrak hem.
"Nee, ze wil er ook zo een", zei hij fel. De verkopen leek een beetje bang voor hem te worden.
"Heum, goed. Welke kleuren hadden jullie gewild?", vroeg hij vriendelijk. Ik kon duidelijk zien dat hij Michael geen makkelijke klant vond, ookal wist hij dondersgoed wat hij wou, de verkoper wist dat hij daar zijn nadeel in had.
"Voor mij space gray en jij mag de kleur wel kiezen", zei hij grijnzend met de nadruk op 'wel'.
"Leuk dat ik nog eens iets mag", zei ik bot, toen richtte ik me op de verkoper.
"Doe mij de zilveren maar", mopperde ik.  De verkoper kwam niet veel later terug met twee doosjes. Hij gaf er een aan mij en een aan Michael. Michael duwde de zijne in mijn handen.
"Ik ga even betalen, ben zo terug." De verkoper kwam naar me toe met een zakje.
"Dankje", zei ik.
"Zeg je vriend, die is wel... Bazig?", probeerde hij subtiel onder woorden te brengen. Ik zuchtte.
"Hij heeft mijn vorige gewoon dood gemaakt", zuchtte ik.
"Om een nieuwe te kunnen kopen? Dat is toch wel lief?", vroeg hij. Ik keek hem aan.
"Nee, niet per se om een nieuwe te kopen, maar om zijn frustratie uit te werken", mopperde ik. Ik nam afscheid van de verkopen en bedankte hem. Michael kwam terug met de rekening en een nieuwe simkaart. Hij haalde zijn IPhone al uit het doosje en stopte hem erin.
"Heb jij toevallig het nummer van de jongens?", vroeg hij een beetje schuldig.
"Nee, die heb ik niet meer, omdat je zo nodig mijn mobiel moest weggooien!", zei ik geïrriteerd.
"Je had je simkaart toch nog?", vroeg hij. Ik zuchtte.
"Ja, maar ik ga je hem niet geven hoor", zei ik stug. Michael rolde met zijn ogen en vroeg mijn nummer, die ik hem wel gaf. Omdat ik hem vanbuiten kende en om hem een beetje te dissen.

We hadden ongeveer twee uur geshopt en Michael had de nummers van Ashton al in zijn mobiel gezet, natuurlijk toen ik me aan het omkleden was in een pashokje. Hij had mijn iPhone geïnstalleerd en had Ashton daarna om de andere nummers gevraagd. Ook had hij wat apps op mijn mobiel gezet. Toen ik erachter kwam werd ik wel boos, wat geïrriteerde blikken van de klanten en verkoopsters opleverde.
We waren terug naar de auto aan het wandelen, toen er een sleepwagen voorbij reed.
"Michael, is dat niet-"
"Mijn auto!", riep hij door mijn zin uit.
"En nu?", vroeg ik boos.
"Ik regel het wel", zei hij snel.
"Nee, laat het maar, je hebt al genoeg gedaan. Te veel naar mijn goesting zelfs!", riep ik en draaide me om. Boos liep ik weer de stad in en plofte ik neer op een stoel in Starbucks. Grommend nam ik de nieuwe mobiel die Michael voor me gekocht had en probeerde ik mijn contactenlijst te vinden. Toen dat niet lukte, stond ik woedend op en liep ik terug naar de shop waar we hem kochten.
"Meneer, kan u mij even helpen? Mijn vriend heeft het zwaar verkloot en ik vind mijn contactenlijst niet, dus ik kan niemand bellen om me op te halen", zei ik botter dan bedoeld. Dezelfde verkopen als net kwam naar me toe.
"Wat een idioot", mompelde hij in zichzelf. Hij opende mijn contactenlijst en gaf me nog wat uitleg over hoe alles werkte. Daarna bedankte ik hem en besloot ik Ashton te bellen.
"Ashton?" Ik merkte dat ik aan het huilen was.
"Ly?", vroeg hij verbaasd.
"Kan je me ophalen?", vroeg ik, nog steeds huilend. Ik weet niet of ik wel te verstaan was, maar dat moet wel aangezien Ashton antwoordde.
"Ja, blijf waar je bent, ik kom meteen." En bij die woorden drukte hij weg. Ik keek verbaasd naar mijn nieuwe mobiel. Hij wist niet eens waar ik was, hoe ging hij me vinden? Ik had het nog niet gedacht of hij belde me alweer.
"Waar ben je precies?", zei hij in paniek.
"Ik wacht wel in Starbucks", zei ik, inmiddels al wat rustiger.
"Was je niet bij Michael?", vroeg hij verbaasd.
"Ja, maar ik werd boos en kon zijn kop even niet meer zien", zei ik fel.
"Oke, ik kom eraan", zei hij voordat hij afdrukte.
Met een leeg gevoel liep ik terug naar Starbucks. Echt heel leuk hoor. Mijn beste vriendin, dood. Ruzie met Michael, Luke mag me niet, met Calum is het altijd gênant en Ashton... Bij hem wordt het vast nog gênant, al denk ik dat we ons daar wel over kunnen zetten. Toch begin ik opnieuw te twijfelen ofdat het wel zo een goed idee is dat ik met ze mee op tour ga.