The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

10

Ik werd wakker van een zacht gesnurk. Ik keek naast me en zag Ashton met een kleine open mond slapen. Hoe schattig!? Giechelend stond ik recht en huppelde ik naar de badkamer. Ik draaide de douche aan, trok snel mijn kleren uit en sprong toen onder de douche. Het water was nog niet zo warm, maar een lauwe douch kon me ook eens goed doen. Ik deed een grote handdoek rond mijn lichaam en snelde, voor zo goed dat lukte, naar de slaapkamer, waar Ashton nog lag, om een setje kleren te pakken. Ik moest weer zo geniaal zijn om juist dat te vergeten. Toen ik alles bij elkaar gescharreld had, vluchtte ik weer de badkamer in, die er al bij al nog redelijk net uitzag. Maar we waren hier ook nog geen dag. Vanavond zou die er... Anders uitzien. Dat wist ik zeker. Toen ik mijn kleding aan had, verliet ik met een glimlach de kamer. Ik besloot om voor de jongens een ontbijt te maken, dus deed ik de kookplaat aan. Net toen ik een pan op de kookplaat wou zetten, bedacht ik me. We zijn in een hotel, waarom zou ik koken? Ik besloot om alleen te gaan ontbijten, aangezien ik nu nog niemand wou wekken en ik even geen behoefte had aan sociaal zijn. Ik wou even alles op een rijtje zetten. Voordat ik vertrok graaide ik het papiertje uit mijn oude tas. Het lijstje waar Sam al haar 'to does' op had geschreven. Deze bucketlist had ervoor gezorgd dat ik nu een relatie had met een van 's werelds beroemdste bandleden. Toen ik beneden zat, keek ik afkeurend naar het buffet. Waarom? Geen idee, maar de laatste tijd had ik gewoon niet zo een trek. Het zal wel beteren, denk ik. Ik nam een appel uit de fruitschaal en nam er een hap van. Toen ik het doorslikte besefte ik pas dat het best zwaar zou komen te liggen, maar ik zou me er niets van aantrekken. Koppig als ik was, at ik de appel op tot aan het klokkenhuis. Ik wou net de trap op lopen en toen kwam Ashton naar beneden, samen met Michael.
"Oh, hier ben je dus, je was je mobiel boven vergeten", glimlachte Ashton.
"Oh, ja", zei ik terwijl ik aan mijn zakken voelde, "maar ik ga nu even boven op bed liggen, ik voel me niet zo lekker." Ashton knikte, drukte een kus op mijn lippen en ging toen aan de kant, zodat ik erdoor kon. Ik glimlachte nog een keer en liep toen terug naar boven. Ik had geen zin in een lift vandaag. Ookal was er dan geen lift... Maakt niet uit.
Toen ik boven aan de trappen kwam, zag ik Luke naar me toe lopen.
"He", zei hij terwijl er een glimlach op zijn gezicht kwam. Ik begroette hem terug en we stonden even te praten. Ik kreeg mijn gedachte niet af van het feit dat hij plots veel vrolijker leek. Ineens vertrok mijn gezicht, een raar gevoel ik mijn buik maakte me misselijk en voor ik wist, duwde ik Luke aan de kant om naar de hotelkamer te sprinten en daar naar het toilet te vliegen. Gelukkig stond het deksel open, anders was ik niet meer op rijd geweest. Ik voelde dat iemand mijn haren omhoog deed. Ik stond recht en draaide me om. Ik keek recht in twee blauwe ogen. De blauwe ogen van Luke.
"Dankje", stamelde ik. Luke grinnikte en ik gaf hem een knuffel. Hij hield me strak vast en liet me toen los. Ik keek hem aan met een neutrale blik.
"Ik denk dat je ziek bent, Ly", zei hij serieus. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, ik ben niet ziek", zei ik vastberaden. Luke zijn ogen schoten open.
"Ben je zwanger?!", fluisterde hij lachend. Ik schrok me een ongeluk.
"Gek! Tuurlijk ben ik niet zwanger, hoe kom je daar nu weer... Oh", zei ik toen ik tot de conclusie kwam dat het zo geklonken moest hebben. Luke grinnikte in zijn hand en ik zuchtte.
"Sorry", mompelde hij toen. Ik wuifde het maar weg.
"Ik ga maar eens eten", vervolgde Luke, "ga je mee?" Ik keek hem bedenkelijk aan.
"Nee, ik kom pas net van daar en ik voelde me niet zo lekker, dus...", zei ik terwijl ik naar de grond keek. Luke knikte en gaf me een schouderklopje.
"Je bent ziek, Ly. Geef het toe, ik blijf wel even bij je tot de anderen naar boven komen, ik laat je zo niet alleen."
"Nee, ga maar, ik red me prima."
"Best, ik stuur de jongens een berichtje", wierp Luke tegen. Ik zuchtte.
"Oke, Michael komt zo", zei hij trots. Ik zuchtte nog een keer en gebaarde hem te gaan. Preutelend verliet hij toch de hotelkamer en ging hij naar beneden. Ik draaide me om, om even een glaasje water uit de koelkast te pakken. Ik deed de koelkast open en haalde de fles water er uit. Toen haalde ik een glas uit de kast en deed ik fles open. Het leek alsof ik plots veel trager was geworden. Snel goot ik wat te drinken in. Ik nam mijn glas vast en keek naar het glas in mijn hand. Mijn hand begon trillen en voor ik het wist, lag het glas in scherven op de grond.
"Ly?" Hoorde ik iemand ver weg roepen.
"Gaat alles wel goed met je?", vroeg dezelfde persoon. Ik begon alles in een waas te zien en plots stond Michael voor me. Dat zag ik aan zijn gekleurde haren.
"Ja, alles gaat prima", mompelde ik. Alles bleef maar trager en tragen bewegen, tot het ook begon te draaien.
"Weet je het zeker?", vroeg hij twijfelend. Ik wou knikken, maar voor ik het wist, werd alles een grote waas en vervolgens werd het zwart. Ik voelde mezelf nog ergens tegen vallen, maar het deed geen pijn.

Ik hoorde stemmen. Bekende stemmen, maar ik kon ze niet plaatsten. Was ik dood? Want ik kreeg mijn ogen niet open. Ik voelde dat ik lag. Op een bed ofzo. Iemand nam mijn hand vast. Oké, ik ben niet dood, dacht ik opgelucht. Met alle macht die ik had, probeerde ik de persoon die mijn hand vast had te laten weten dat ik nog leefde. Eerste lukte het niet en toen... Knik. En het was gebeurd.
"Jongens!" Hoorde ik. Ik dacht na. Michael? Dan moet Ashton hier toch ook zijn? Met alle kracht die ik had, probeerde ik mijn ogen open te doen. Een wazig beeld verscheen. Een wit plafond kon ik zien. Toen werd mijn beeld scherper. Ik probeerde recht te gaan zitten, maar het lukte niet goed en een kreun verliet mijn mond.
"Je bent wakker", zei een verbaasde stem vrolijk. Ik keek knipperend naar links en zag Luke op een stoel zitten. Verbaasd keek ik hem aan. Waarom ben ik hier? Ik wou iets zeggen, maar het lukte niet.
"Rust maar gewoon even", zei hij. Ik knikte en net toen ik weer comfortabel zat, kwamen Michael, Ashton en Calum de kamer binnengestormd.
"Je bent wakker!", riep Ashton opgelucht. Ik glimlachte naar hem, ookal begreep ik niet waarom het zo speciaal was om wakker te worden. Wat ik ook niet begreep was waarom ik in het ziekenhuis was. Ashton kwam naar me toe en drukte een kus op mijn voorhoofd, daarna op mijn lippen. Toen hij naast Luke wou gaan zitten, trok ik hem naar me toe en keek hem vragend aan terwijl ik opschoof. Hij begreep de hint en kwam naast me liggen. Ik drukte mezelf tegen hem aan en de slaap omviel me terug. Voordat ik in slaap kon vallen, kwam er nog een verpleegster binnen.
"Mooi, je bent wakker", zei ze, "kan je je nog iets herinneren?" Ik dacht na. Nee, dat kon ik niet. Ik probeerde 'nee' te zeggen, maar een andere kreet verliet mijn mond. Ik sloeg beschaamd een hand voor mijn mond.
"Geen probleem, je stem komt wel weer terug, komt door de schok", vertelde ze. Ik knikte toen. En ze stelde de vraag opnieuw. Ik schudde deze keer gewoon mijn hoofd. Ik kon me niets meer herinneren en ik had geen idee waarom ik me iets zou moeten herinneren.
"Nou, de dokter wil zo nog wat testjes doen, daarna kan je gewoon naar huis, als de testjes goed verlopen zijn uiteraard. En ohja, de dokter heeft je een voorschrift gegeven, voor een speciaal dieet. Je lijdt aan ondergewicht. Misschien is dat de reden waarom je flauwviel, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Dat zal blijken uit de testjes." Ik kon horen dat dit een ingeoefende standaard zin was. Zonder emotie zei ze het. Ik knikte en toen verliet de verpleegster de kamer. Ik keek Ashton aan, die haalde zijn schouders op.
"Waarom", fluisterde ik, terwijl ik wou zeggen 'waarom ben ik hier', deze 'waarom', zal wel goed zijn. De jongens keken elkaar aan.
"We weten het niet", fluisterde Calum. Ik keek van Calum, naar Luke, naar Michael, naar Ashton.
"Je voelde je niet goed, zei je", vertelde Ashton.
"Toen ging je op bed liggen", vervolgde Michael.
"Ik kwam je in de hal tegen en plots moest je overgeven. Ik vond dat je ziek was, maar je ontkende het. Natuurlijk wou ik je niet alleen laten, maar jij vond dat ik overdreef. Micheal zei dat hij wel even bij je bleef, omdat je erop stond dat ik ging eten. Toen Michael boven was, viel je flauw", maakte Luke ratelend af. Zwijgend hadden de anderen en ook ikzelf zitten luisteren. Ik zuchtte. Nadat het even stil was geweest, kwam de dokter binnen.
"Ly, ik wil even wat testjes doen, als die goed verlopen, kan je je eigen kleding weer aan doen en mag je naar huis", zei hij. Ik knikte en probeerde recht te staan. Even wankelde ik op mijn benen, maar Ashton, die op moest zodat ik op kon staan, hielp me. Ik volgde de dokter en deed wat ik moest doen. Gewoon standaard dingen. Bloed later trekken, bloeddruk meten, naar mijn ogen later kijken. Toen gaf de dokter me een doosje met pillen, legde hij uit waarvoor ze waren en vertelde hij me dat ik vandaag nog niet te veel moest praten. Ik knikte en ging terug naar de kamer waar ik de jongens achter had gelaten. Ze zaten er stil bij en glimlachten toen ze me zagen. Ik schonk ze een glimlach terug en trok me terug in de badkamer. Daar deed ik mijn kleren aan en bekeek ik mezelf nog eens in de spiegel. Ik had mezelf weer in de nesten gewerkt, hoe onbewust het ook had mogen geweest zijn.