The stupid bucketlist of my BFF (Ashton Irwin - 5SOS fanfic)

12

Porrende vingers kietelde me wakker. Ookal kietelde het niet, helemaal niet zelfs. Als een depressieve eenling, loste ik een kreun.
"Wat?", vroeg ik bits.
"De jongens en ik hebben een interview, we moeten rennen, je kan hier blijven als je wil", zei Ashton zijn stem zacht. Mijn stem maakte een krakend geluid. 'Niet te veel praten', komt er weer in me op. Domme dokters met hun domme voorschriften. Niet praten? Dacht het even niet!
"Goed", mompelde ik.
"Wat, ga je mee?", vroeg Ashton verbaasd. Ik zuchtte.
"Alleen als jij dat echt wil", preutelde ik. Ik hoorde hem grinniken.
"Leuk." Dat zei hij en toen hoorde ik niets meer. Ik opende één oog en kreeg een enorme steek van het licht. Hoe laat is het? Dat bedacht ik me. Kreunen draaide ik me op mijn zij, zodat ik mijn smartphone kon pakken. Ik had hem gisteren niet meer uitgezet, dus moest ik hem ook niet meer aanzetten. Zuchtend drukte ik op het aanknopje, om het scherm te doen oplichten. 8:45.
"Om hoe laat moet ik klaar zijn?!", riep ik geforceerd. Ik voelde dat dit niet goed was voor mijn stem, maar ik weigerde toe te geven aan het gelijk van de dokter. Ik doe straks wel rustig.
"Kwartier!" Dat werd er terug geroepen, door, ik heb geen idee wie. Ik zuchtte nog eens diep en slenterde toen 'vol overtuiging' naar de badkamer, die natuurlijk bezet moest zijn. Zuchtend keek ik achterom, waar Michael grijnzend stond. Geïrriteerd klopte ik op de deur.
"Ashton, doe eens open", mopperde ik. Ik hoorde gestommel aan de andere kant. Voorzichtig ging de deur open en ik wenste dat ik het niet gevraagd had. Helemaal nat en met een handdoek om zijn middel, stond Ashton voor me. Meteen draaide ik me terwijl ik hand voor mijn ogen sloeg. Ookal kon ik niet ontkennen dat het echt wel sexy was.
"Sorry hoor", mompelde hij nog. Ik zuchtte en duwde de deur weer dicht.
"Wat doe je nou?", vroeg hij verward langs de andere kant. Ik zuchtte.
"Trek nou maar iets fatsoenlijk aan." Ik wierp een blik op Michael die tot nu geamuseerd had staan toekijken. Hem totaal negeren begon ik met mijn voeten te wiebelen. Niet veel later ging de deur open.
"Eindelijk", zuchtte ik. Grinnikend liet Ashton me binnen.
"Fijn, nu ben ik vijf minuten kwijt", preutelde ik. Een luide grinnik verliet Ashton zijn mond.
"Lach niet", mopperde ik. Ashton zuchtte lachend en nam iets vast. Ik kon niet zien wat het was. Snel nam ik mijn spullen, poetste ik mijn tanden, borstelde ik mijn haar en deed ik het in een vlecht. Ashton stond me een beetje aan te gapen.
"Kan je het zien?", vroeg ik een beetje bot. Niet zo bedoeld, maar het floepte er uit. Het irriteerde me ook.
"Nou, nee, je gaat zo snel", zei hij vlug. Ik grinnikte en wierp een schuine blik op hem. Net op dat moment, liep hij naar me toe en drukte hij een kus op mijn voorhoofd, daarna verliet hij de badkamer. Nadat hij de deur achter zich gesloten had, probeerde ik me zo snel mogelijk deftig te kleden. Al bij al was dat na vier minuten goed gelukt. Toen ik uit de badkamer kwam, stonden Michael en Calum grijnzend voor mijn neus. Calum had iets vast, ik kon niet zien wat het was, maar het rook lekker.
"Nou, gefeliciteerd! Je hebt nog welgeteld één minuut om iets te eten, dan moeten we door", lachte Michael terwijl Calum iets in mijn handen duwde. Ik keek naar wat ik in mijn handen had. Een boterham met bacon en ei. Ik haalde de bacon er tussen uit en gaf het terug aan Calum.
"Vind ik niet zo lekker", gaf ik toe. Calum trok zich er niets van aan en propte de bacon in zijn mond. Grinnikend nam ik een hap van de boterham. Al wandelend verlieten we het appartement. Luke kwam ook de gang op en keek me grijnzend aan.
"Wat?", vroeg ik.
"Wat eet jij nou?", vroeg hij verbaasd.
"Nou iemand had me niet op tijd wakker gemaakt, aangezien ik jullie agenda niet ken", mopperde ik terwijl ik Ashton chagrijnig aankeek. De jongens grinnikten en zuchtend nam ik nog een hap van de boterham. Halverwege zat ik vol. Ik begon langzaam te eten en hoopte dat ik een vuilnisbak tegen zou komen, maar dat gebeurde niet. Luke keek me fronsend aan toen ik naar de boterham in mijn handen bleef staren.
"Wat is ermee?", vroeg Luke verbaasd. Ik durfde hem niet aankijken.
"Ik heb genoeg", zei ik even verwonderd, aangezien ik best wel honger had en nu plots niet meer.
"Geef maar hier!", riep Calum vrolijk terwijl hij de halve boterham overenthousiast uit mijn handen trok. Lachend nam hij er een grote hap van en waar ik bijna een kwartier over zou doen, deed hij in drie tellen. Het was al helemaal weggewerkt. Verbaasd keek ik naar zijn kauwende kaken. Ik schudde het van me af en liep tussen Luke en Calum verder naar de plaats waar we moesten zijn. Waarom liepen we eigenlijk? Waarom geen vervoer? Konden ons zo niet herkennen? Ofja, de jongens dan, mij zal echt niemand kennen. Ik zuchtte en zette toen een gespeelde lach op. Als de jongens het al zouden merken, zouden ze er niets van zeggen, omdat de anderen erbij waren en ze niet de indruk wouden geven dat er iets mis met me was. Hopend dat toch geen van hen iets door heeft -en als dat dan zo wel zo was, ze me er niet over aanspraken achteraf- liepen we, ja nog stééds liepen, we verder naar the place I call 'the middle of nowhere'. In ieder geval een plaats waar een interview gehouden kon worden, aangezien dat de bedoeling was van deze tocht. Ik vertraagde mijn pas een paar tellen en ging toen naast Ashton lopen. Voorzichtig nam ik zijn hand vast. Ergens gaf me dat een veilig gevoel. Hij glimlachte breed naar me en ik schonk hem een kleine glimlach terug. Een nogal onzekere. En toen ik hem daarna aankeek, wenste ik dat ik het toch niet gedaan had, want de blik in mijn ogen vertelde hem dat ik me niet op mijn gemak voelde. Zijn blik vertelde mij dat hij me erover ging aanspreken en ik wist nu al dat ik het niet leuk zou vinden. Proberend om hem toch nog op een andere gedachte te brengen, probeerde ik de meest vreugdevolle glimlach op te zetten en zwaaide ik lichtjes met onze verbonden handen. Ik wist dat ik hem hierdoor alleen maar meer in de war zou brengen, maar dat was de bedoeling, dan liet hij het misschien rusten. Ookal wist ik ergens diep vanbinnen dat dat niet zou gebeuren.