Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 3

Η Έφη μου ζήτησε να πάω μαζί της στο προεδρίο για να ανακοινώσει στην κυρία Τέσσα, την πρόεδρο της πόλης μας που είχε πάρει το όνομά της από τις Δαιμονικές Μηχανές το βιβλίο της Κασάνδρα Κλερ, τη δουλεία που ήθελε να ακολουθήσει στη ζωή της.

Ο δρόμος δεν ήταν μακρύς, αφού όλα τα κεντρικά κτήρια ήταν εκεί κοντά. Το προεδρίο είναι πελώριο αλλά το πανέμορφα απαλά χρώματα, με τα οποία είναι βαμμένο,  κάνουν τον όγκο του να μην φαίνεται τρομακτικός. Στην είσοδο, δεξιά και αριστερά, υπήρχαν δύο φρουροί ντυμένοι σε ένα σκούρο κόκκινο. Αντί για καπέλα φόραγαν περικεφαλαίες ασορτί με τα ρούχα τους. Η πόρτα ήταν σαν αυτές που έχουν στις ταινίες τα περισσότερα ξενοδοχεία. Το τζάμι που είχε ήταν ημιδιαφανές, έτσι ίσα που μπορούσαμε να δούμε τις σκιές των ανθρώπων που ήταν μέσα. Μπαίνοντας, άλλοι δύο φρουροί μας ζήτησαν τα ονόματά μας, μας έγραψαν στην λίστα που κράταγαν στα χέρια τους και μας άφησαν να περάσουμε. Μυρωδιές ερχόντουσαν από δεξιά μας και καταλάβαμε πως εκεί μέσα δεν ήταν σαν να πήγαιναν σε δουλεία αλλά σε κανένα εμπορικό κέντρο. Το μόνο που τους έλειπε, ήταν ένα μαγαζί με ρούχα.

H Έφη με τράβηξε δυνατά από το χέρι, για να μου υπενθυμήσει τον σκοπό για τον οποίο είχαμε έρθει. Κοιτάξαμε τις ταμπέλες και είδαμε πως το γραφείο της κυρίας Τέσσα, ήταν στο ρετιρέ, δηλαδή στον ενδέκατο όροφο. Δίπλα απ' τις ταμπέλες, είδαμε ένα χρυσό ασανσέρ με ασημένιες λεπτομέρειες. Πατήσαμε τα ασημένια κουμπιά και το περιμέναμε να έρθει. Όταν μπήκαμε μέσα ζαλιστήκαμε από τα πολλά φώτα. Ποτέ στη ζωή μας δεν είχαμε δει τόσο μεγάλους και λαμπερούς καθρέφτες. Φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε. Μόλις βγήκαμε από το ασανσέρ, είδαμε έναν τεράστιο διάδρομο, που δεξιά και αριστερά ήταν γεμάτο πόρτες με διάφορα ονόματα. Στο βάθος του διαδρόμου, είδαμε μία πελώρια δερμάτινη πόρτα, που είχε κολλημένο πάνω της ένα χρυσό ταμπελάκι, που πάνω του ήταν σκαλισμένο το όνομα της προέδρου. Πλησιάσαμε και χτυπήσαμε την πόρτα.

Άνοιξε μόνη της και είδαμε την κυρία Τέσσα, να στρογγυλοκάθεται στην αναπαυτική κόκκινη καρέκλα της, πίσω από το μεγάλο καφέ γραφείο της, να μας κοιτάει με τα μεγάλα διαπεραστικά πράσινα μάτια της και να μας κάνει νόημα να περάσουμε.