Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 22

Το ποτήρι μου ήταν ακόμη γεμάτο, σε αντίθεση με το ποτήρι της Νέμεσις, που είχε αδειάσει. Ήταν ήδη εννέα και η αγωνία μου ήταν τεράστια!
<< Η αλήθεια είναι πως όχι!>> είπα τελικά με μία ίδια απάντηση, σε μία ίδια ερώτηση.
<< Μα φυσικά! Δεν σε είχα και πολύ ικανή να διαβάζεις καλλιγραφικά γράμματα!>> είπε η Νέμεσις με έναν τόνο περιφρόνησης στην φωνή της. Έκανα πως προσβλήθηκα, αλλά φαίνεται πως η Νέμεσις δεν πτοήθηκε καθόλου και συνέχισε να μιλάει.
<< Πριν δύο μέρες έλαβες ένα γράμμα, με πολύ ωραία γράμματα! Ξέρεις τι έλεγε αυτό το γράμμα; Φυσικά και όχι, αλλά θα σου πω! Ετοιμαζόμαστε για ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ>> είπε η Νέμεσις με μία θριαμβευτική έκφραση. Τελικά δεν ξέρω αν η τόση αγωνία μου ήταν για καλό. Τα λόγια της αδελφής μου ακούστηκαν σαν λόγια δικτάτορα ή χειρότερα παράφρονα, που πάνω-κάτω ήταν το ίδιο! Δεν μπορούσα να σκεφτώ ποια θα ήταν κατάλληλη αντίδραση έτσι ήπια αμήχανα μια γουλιά σαμπάνια. Αυτή τη φορά μου φάνηκε γλυκιά και γευστική. Κοίταξα την Νέμεσις σηκώθηκα από την αναπαυτική καρέκλα μου, κατέβασα λίγο το κεφάλι μου και έφυγα. Πέρασα μερικούς διαδρόμους με πολλές πόρτες διαφόρων χρωμάτων. Άνοιξα μία λευκή πόρτα που υπέθεσα πως ήταν η δικιά μου καθώς το μακρύ μου φόρεμα ήταν τέτοιο χρώμα. Δυστυχώς όμως δεν ήταν το δικό μου δωμάτιο...