Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 7

Εκείνη η μέρα πέρασε φανταστικά. Κάνεις δεν είχε θυμηθεί τα γενέθλιά μου εδώ και χρόνια εκτός από την κυρία Μέλανι. Έτσι χαρούμενη καθώς ήμουν έπεσα στο κρεβάτι μου με ένα μειδίαμα σχεδιασμένο στο πρόσωπό μου.
Το πρωί με ξύπνησε το αγαπημένο μου τραγούδι. Ήταν ο ήχος κλήσης μου. Δηλαδή ήταν το κινητό μου. Σηκώθηκα και το κοίταξα. Άγνωστο νούμερο. Το σήκωσα επιφυλακτικά και πριν καλά-καλά προλάβω να μιλήσω ο άγνωστος στην άλλη πλευρά της γραμμής άρχισε...
<<Καλημέρα σας, είστε η δεσποινίς Έμιλι;>> είπε η φωνή που δεν έδειχνε να την γνωρίζω από κάπου. <<Ναι... >> απάντησα αργά
<<Ωραία, με λένε Σίζαρ...>>
"Σαν τη σαλάτα!" σκέφτηκα.
<<...και περνώ εκ μέρους του προεδρίου και συγκεκριμένα της κυρίας Τέσσα. Θα ήθελε να σας δει σήμερα το απόγευμα στις επτά ακριβώς. Μην αργήσετε!>> Της είπε ο Σίζαρ και έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να περιμένει να λάβει απάντηση. Εγώ, έκπληκτη από αυτό το αναπάντεχο τηλεφώνημα άφησα το κινητό μου και έπεσα με τα μούτρα στο μαξιλάρι μου.
Προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά δεν είχα καμιά επιτυχία. Έτσι είδα την ώρα στο ρολόι-ξυπνητήρι μου (σε σχήμα λουλουδιού σε γλάστρα) και η ώρα ήταν ήδη εντεκάμιση έτσι σηκώθηκα στα γρήγορα και έβαλα το αγαπημένο μου σορτσάκι, που είχε γαλαζοπράσινο χρώμα και στα παντζάκια φαινόταν σκισμένο. Το συνδύασα με μια γκρίζα κοντή μπλούζα, όχι όμως αρκετά για να είναι προκλητική.
Κατέβηκα τις σκάλες σχετικά γρήγορα αν σκεφτείς πως μόλις είχα ξυπνήσει. Κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα και έβγαλα από το ψυγείο γάλα και από ένα ντουλάπι, τα δημητριακά και ένα μπολ. Έφαγα το πρωινό μου και έκατσα λίγα λεπτά ακόμη στην κουζίνα και σκεφτόμουν το περίεργο τηλεφώνημα. Έπειτα από δέκα λεπτά σκέψης βαρέθηκα και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Πήρα τηλέφωνο την Έφη και της ζήτησα να έρθει σπίτι μου για να μιλήσουμε. Είχα όμως ξεχάσει πως τώρα πια είχε την δικιά της ζωή... Ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα, σκούπισμα, πλύσιμο και πολλά αλλά καθήκοντα.
Καθόμουν μόνη μου μέχρι που μου ήρθε μια ιδέα!