Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 12

Περίμενα με αγωνία την απάντηση της κυρίας Τέσσα, όταν τελικά μετά από λίγα λεπτά την άκουσα.
<< Είσαι σίγουρη για αυτήν σου την απόφαση; Είναι πολύ επικίνδυνα εκεί έξω. Θα πρέπει να πολεμάς να ξενυχτάς, προσέχοντας την πόλη και να... Σκοτώνεις.>>
Νομίζω πως η κυρία Τέσσα τα είπε όλα αυτά για να με τρομάξει. Δεν ήξερα τον λόγο, πάντως δεν πέτυχε τον σκοπό της. Μάλλον ο αποστολέας του χθεσινού γράμματος είχε δικιο.
<<Είμαι αποφασισμένη>> είπα με δυνατή φωνή στην κυρία Τέσσα
<<Καλώς... Θα προπονηθείς αύριο στις οκτώ το πρωί.>> μου απάντησε βλέποντας την αποφασιστικότητα μου.
Τελείωσα το τσάι μου, την χαιρέτησα και έφυγα χαρούμενη για το σπίτι. Στο σπίτι η κυρία Μέλανι είχε φτιάξει το αγαπημένο μου φαγητό.
<<ΚΑΡΜΠΟΝΆΡΑ!>> φώναξα μόλις μπήκα μέσα και μύρισα το μπέικον και την κρέμα γάλακτος. Έτρεξα γρήγορα και αγκάλιασα την κυρία Μέλανι. Ήταν έτοιμη να φύγει όταν την προσκάλεσα να φάει μαζί μου. Ήθελα τόσο πολύ έναν άνθρωπο για να μιλήσω μαζί του και να μοιραστώ την χαρά μου. Και επίσης το μυστήριο του 'Μόλκραφτ' παρέμενε.
Της είπα όλα όσα είχαν γίνει αυτές τις μέρες. Η κυρία Μέλανι με κοίταζε έκπληκτη χωρίς να μιλάει. Κάποια στιγμή ήρθε και η ώρα να αναφέρω το γράμμα. Τώρα πια με κοίταζε φοβισμένη λες και κάτι τρομακτικό είχε γίνει ή θα γινόταν.
Είχα πολλές ερωτήσεις και άρχισα να κάνω μερικές...
<< Κυρία Μέλανι, υπάρχει πουθενά το όνομα 'Μόλκραφτ' στην πόλη; Μου φαίνεται τόσο οικείο.>> Όμως η κυρία Μέλανι δεν απαντούσε.
<<Μα γιατί δεν απαντατε;>> την παρότρυνα.
<<Όλα αυτά έγιναν πριν από πολλά χρόνια δεν σημασία να στα αναφερω τωρα>> είπε φανερά συγκινημένη.
<< Είμαι μεγάλη πια κυρία Μέλανι.>>
<<Αφού επιμένεις τόσο..>> απάντησε ξεφυσώντας.<< Προσπάθησε όμως να μην με διακόπτεις.>>
<< Να είστε σίγουρη>> είπα ενθουσιασμένη που θα μάθαινα πια την αλήθεια.
<< Λοιπόν... Όλα άρχισαν πριν δεκαεννέα χρόνια>>
" Δηλαδή ένα χρόνο πριν γεννηθώ" σκέφτηκα για να μην τη διακόψω
<< Ήμουν πολύ αφελής τότε. Μικρή και αφελής. Είχα ερωτευτεί έναν άρχοντα της περιοχής. Ήμουν  σίγουρη πως δεν θα με πρόσεχε ποτέ. Κι όμως. Ήμουν η πιο όμορφη της πόλης είπε. Έτσι παντρευτήκαμε. Εγώ έμεινα έγκυος. Αυτό δεν ήταν επιτρεπτό στην εποχή μας. Ο άρχοντας μου έδωσε μερικά χρήματα για να μεγαλώσω το παιδί. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Νοιαζόταν πραγματικά για εμένα, αλλά και για τη κόρη μας. Δεν γινόταν αλλιώς όμως. Συναντιόμασταν συχνά, κάποια μέρα όμως η κυρία Τέσσα>> είπε με ένα ειρωνικό ύφος << που αγαπούσε κι εκείνη τον άρχοντα μας είδε και έτσι εξόρισε  τον κύριο Μόλκραφτ. Εγώ δεν μπορούσα να ζήσω κι άλλο άτομο ήμουν ήδη πολύ φτωχή, έτσι του έδωσα την μικρή μου Νέμεσις. Έτσι είχαμε αποφασίσει να τη βγάλουμε. Νομίζω είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή σου. Εμένα μόνη μου και για ένα μεγάλο διάστημα είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Μετά κατάλαβα πως ήμουν έγκυος πάλι.>> Κάθισα να την κοιτώ απορημένη, καθώς ήμουν σίγουρη πως δεν θα μου άρεσε η συνέχεια.
<< Ναι,  ναι Έμιλυ εσύ ήσουν το άλλο παιδί,  το δεύτερο μου παιδί...>> τελειωσε την αφήγηση της και έμεινε σιωπηλή να με κοιτάζει. Τοτε εγώ έπεσα κυριολεκτικά στο φαγητό μου.
Το άλλο πρωί βρέθηκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και την κυρία Μέλανι ή μάλλον την μητέρα μου να με κοιτάζει.