Κατέβηκα την ανεμόσκαλα και ένας υπέροχος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Πύραυλοι σαν αυτόν που είχα ανέβει πριν λίγο πηγαινοερχόντουσαν και ψηλά κτήρια υψώνονταν σε μια μεγάλη έκταση ερήμου. Στο καυτό έδαφος της άμμου υπήρχαν μόνο θεμέλια σπιτιών και μερικά 'παρκαρισμένα' διαστημόπλοια.
Εμείς κατεβήκαμε στο πιο ψηλό κτήριο της περιοχής, που λογικά εκεί θα ήταν η αρχηγός τους. Είχα πολλή αγωνία να τη γνωρίσω. Μου έκανε μεγαλη εντύπωση πως είχε φτιάξει όλη αυτή την πόλη πάνω στην άμμο.
Όταν όλοι αποβιβάστηκαν από το σκάφος, προχωρήσαμε προς μια γυάλινη πόρτα σαν αυτή του προεδρείου. Μπήκα τελευταία μέσα θαυμάζοντας τα κόκκινα και μαύρα έπιπλα που ζωντάνευαν τον χώρο. Σε ένα μαύρο γραφείο καθόταν μια κοπέλα πάνω-κάτω στην δική μου ηλικία. Είχε πυρόξανθα μαλλιά που τα είχε πιασμένα σε μία πλεξούδα-ψαροκόκαλο. Τα γαλαζόγκριζα μάτια της, είχαν καρφωθεί πάνω μου για έναν λόγο που λογικά μόνο εκείνη ήξερε.
"Την τράβηξε η ομορφιά μου" σκέφτηκα και άρχισα να γελάω μόνη μου, ευτυχώς διακριτικά.
Σε ένα άλλο κόκκινο γραφείο καθόταν ένας κύριος που μπορούσες να πεις πως μου έμοιαζε. Είχε ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, που όμως το πράσινο πόλο μπλουζάκι του τα έκανε να φαίνονται πράσινα.
Ενώ εγώ παρατηρούσα τον χώρο τα υπόλοιπα άτομα στον χώρο, εκτός από αυτά τα δυο στα γραφεία, άρχιζαν να αφήνουν την αίθουσα.
<<Αυτή είναι σοϊ μου; Ε, καλή είναι...>>
είπε η κοπέλα με τα πυρόξανθα μαλλιά και ήρθε προς το μέρος μου.
YOU ARE READING
Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'
AdventureΤο 2932 η ζωή είναι ένας κινηματογράφος. Τα πρότυπα των ανθρώπων δεν είναι άλλα από ήρωες ταινιών. Η Έμιλυ ζει μια ήρεμη ζωή. Είναι έτοιμη να γινει ολοκληρωτικά μέρος του συνόλου της πόλης της. Τι γίνεται όμως όταν το περιβάλλον που ζούσε ετοιμάζετα...
