Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 20

Ξύπνησα και νόμιζα πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, όμως έκανα λάθος. Τώρα ήταν έξι το απόγευμα
" Δύο ώρες πριν από τη συνάντηση μου με τη Νέμεσις. Μπορω να κάνω καμιά βόλτα στο κτήριο!" σκέφτηκα και πήγα να ντυθώ. Έψαξα λίγο τα ταμπελακια της ντουλάπας και είδα ένα τζιν σορτς και μια πράσινη μπλούζα με μυτερές άκρες. Δεν είχαν ταμπελάκι, αλλά επειδή μου άρεσαν τα φόρεσα. Βγήκα από το δωμάτιό μου κλείδωσα με μια κάρτα που μου είχε δώσει η Νέμεσις και κατέβηκα τις σκάλες, εκεί όπου είχαμε κατέβει πριν μερικές ώρες για να φάμε. Αυτή η αίθουσα είχε μετατραπεί από αίθουσα φαγητού σε αίθουσα χώρου. Παιδιά της ηλικίας μου χόρευαν στο ρυθμό ενός τραγουδιού που αν και δεν ήταν το είδους που άκουγα με έκανε να αγαπήσω την πανκ. Άνθρωποι πιο μεγάλοι από εμάς καθόντουσαν σε ένα μπαρ και έπιναν ποτά, αλλά από ότι παρατήρησα σε μία ταμπέλα, με γεύση αλκοόλ κι όμως χωρίς να έχει το ίδιο μέσα. Πέρασα μέσα από τη πίστα χώρου, χωρίς να αναγνωρίζω κανέναν και τελικά κατέληξα στην απέναντι πλευρά. Εκεί είδα μία κοπέλα, που το ντύσιμό της ταίριαζε κάπως στο στιλ μουσικής που ακουγόταν, να κάθεται και να κοιτάζει τους άλλους που χόρευαν. Δεν της έδωσα σημασία, μα εκείνη έδωσε σε εμένα.
<<Χαθηκες; Μπορώ να σε βοηθησω;>> είπε με μια όχι και τόσο γλυκιά φωνή που περιέργως ακούστηκε πολύ καλοσυνάτη.
<<Έμ... Ναι. Προσπαθώ να εξερευνήσω το κτήριο αλλά από ότι φαίνεται βγήκα σε αδιέξοδο>> είπα και χαμογέλασα ελαφρά.
<<Με λένε Τζάνις>> είπε η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά και τα πρασινόγκριζα μάτια.
<<Έμιλυ>> της είπα και αρχίσαμε να περνάμε μέσα από το πλήθος που χόρευε.
<<Θες να πάμε μια βόλτα με τον πύραυλο μου;>> Με ρωτήσε η Τζάνις κι εγώ ενθουσιασμένη που θα ξαναπέταγα με έναν από αυτούς τους πυραύλους κούνησαν το κεφάλι μου τόσο έντονα που με πόνεσε ο σβέρκος μου. Έτσι πήραμε ένα ασανσέρ που υπήρχε στο τέλος ενός διαδρόμου και κατεβήκαμε στο πιο χαμηλό πάτωμα του κτηρίου. Η Τζάνις βγήκε από μια καλά κλεισμένη πόρτα πήρε το πύραυλο της και μου έκανε νόημα να τρέξω κι εγώ εκεί. Δεν έχασα την ευκαιρία και μπήκα μέσα σε αυτό το υπέροχο σκάφος.
<<Θα σε πάω στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί χαλαρώνω κοιτώντας τους άλλους.>> μου είπε η Τζάνις κατενθουσιασμένη. Η πόλη από ψηλά ήταν τεράστια αλλά και πανέμορφη ταυτόχρονα. Με τον πύραυλο πήγαμε σχεδόν στα σύνορα της και είδα μια πολύ μεγάλη πισίνα που έμοιαζε με θάλασσα. Πολύ άνθρωποι με πολύχρωμα μαγιό έκαναν βουτιές, κάθονταν σε ξαπλώστρες ή χαλάρωναν σε στρώματα πάνω στο νερό. Όντως ήταν πολύ χαλαρωτικό και αστείο, επειδή οι άνθρωποι φαίνονταν σαν λουλούδια μέσα σε ένα γαλάζιο φόντο. Το κινητό μου χτύπησε. Πάλι ξυπνητήρι.
<<Συγγνώμη Τζάνις, αλλά φοβάμαι πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω. >> της είπα στεναχωρημένη καθώς πέρναγα πολύ ωραία.
<<Μην ανησυχείς!>> απάντησε η Τζάνις και έβαλε μπροστά τη μηχανή του πυραύλου. Φτάσαμε στο κτήριο από το οποίο είχαμε αρχίσει την 'εκδρομούλα' μας.
<<Αν με χρειαστείς ξέρεις που θα με βρεις>> είπε η Τζάνις και ξαναμπήκε στην αίθουσα χώρου ενώ εγώ ανέβηκα τις σκάλες, για να φτάσω στο δωμάτιό μου. Άνοιξα την πόρτα και έπεσα στο κρεβάτι μου. Δεν πρόλαβα να το απολαύσω όμως καθώς το κινητό μου ξαναχτύπησε για να μου υπενθιμήσει την συνάντηση μου.