Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 14

Έφτασα στο σπίτι της κυρίας Τέσσα και όπως κι την προηγούμενη φορά την είδα να κάθεται στο μπαλκόνι της διαβάζοντας ένα βιβλίο.
<< Άργησες!>> Μου είπε καθώς έβγαινε από το σπίτι της και κατευθυνόταν προς τα εμένα.
<<Έμ.. Ναι... Να... Ξέρετε... >> απάντησα προσπαθώντας να δώσω εξηγήσεις όμως η κυρία Τέσσα με σταμάτησε. Είχε φτάσει έξω και με τα κλειδιά του πολυτελέστατου μαύρου τζιπ της και το άνοιξε. Μου έκανε νόημα να μπω μέσα και έτσι έκανα. Έκατσα στη θέση του συνοδηγού και έβαλα τη ζώνη μου. Το ίδιο έκανε και η κυρία Τέσσα και άνοιξε τη μηχανή του αμαξιού. Δεν ήξερα που πηγαίναμε, αλλά δεν ρώτησα. Είχα ντραπεί τόσο που είχα αργήσει. Έτσι χωρίς να μιλάμε φτάσαμε έξω από τη πόλη. Ποτέ δεν είχα βγει, καθώς όλα όσα χρειαζόμουν βρισκόντουσαν εκεί.
Η κυρία Τέσσα σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια έρημο. Δεν ήταν μια συνηθισμένη έρημος. Είχε πολλά και διαφορετικά όπλα σε έναν τοίχο. Είχε δυο ακουστικά και δέκα ντενεκεδάκια στημένα στη σειρά σε μια αρκετά μακρινή απόσταση. Κατεβήκαμε από το τζιπ και περιμέναμε για ένα λεπτό στην έρημο. Μετά από λίγο ένας άντρας με μια τεράστια μηχανή ήρθε σηκώνοντας σκόνη.
<<Αυτός είναι ο Πίτερ, ο προπονητής σου.>> μου είπε σιγανά η κυρία Τέσσα. Εγώ έμεινα να κοιτώ την μηχανή που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Πριν προλάβει ο κύριος Πίτερ να κατέβει, άλλες τόσες μηχανές γέμισαν την περιοχή. "Λογικά και άλλοι μαθητευόμενοι" σκέφτηκα. Όταν όλος ο χώρος γέμισε, ο κύριος Πίτερ άρχισε να μιλάει.
<< Καλημέρα σας παιδιά, είμαι ο κύριος Πίτερ όπως μερικοί από εδώ θα γνωρίζετε. Μαζί θα εξασκηθούμε για να γίνεται φυλακές των συνόρων! Εδώ που ήρθαμε είμαστε έξω από τα σύνορα οπότε θα ήθελα όλοι να έχετε τα μάτια σας δεκατέσσερα, καθώς οι εξορισμένοι, είναι πολύ πιθανό, να μας επιτεθούν. Λοιπόν ας αρχίσουμε! Θα σας φωνάζω με αλφαβητική σειρά. Θα διαλέγετε ένα όπλο και θα στοχεύετε ένα από αυτά τα σημάδια>> Τελείωσε ο κύριος Πίτερ και άρχισε να φωνάζει ονόματα. Είχε φτάσει ήδη στο έψιλον, επειδή όλοι οι προηγούμενοι 'συμμαθητές' μου ήταν πολύ καλοί και πετύχαιναν τον στόχο με την πρώτη.
<<Έμιλυ>> φώναξε τελικά ο κύριος Πίτερ. Ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι, αλλά προχώρησα. Πήρα ένα απλό περίστροφο και σημάδεψα. Όταν ήμουν έτοιμη να ρίξω ένας θόρυβος με σταματήσε, κάτι οχήματα που έμοιαζαν με πυραύλους κατευθύνθηκαν προς τα εμάς.
<<Γρήγορα! Πάρτε όλοι ένα όπλο και καθίστε κάτω!>> Μας είπε ο κύριος Πίτερ και άρπαξε ένα όπλο. Τότε ανεμόσκαλες κατέβηκαν από τα περίεργα διαστημόπλοια και άνθρωποι εξοπλισμένοι απαραίτητα για πόλεμο ακούμπησαν τα πόδια τους στο έδαφος.