Μια Αλλιωτικη 'Ταινία'

Κεφάλαιο 24

Ένας κύριος με μαύρα μαλλιά και γαλάζια μάτια μπήκε στο δωμάτιο. Τα γεμάτα μυς χέρια του είχαν πιάσει σφιχτά το πόμολο της πόρτας και η βαριά φωνή του ακούστηκε:  << Ώρα για ύπνο κυρίες μου! Και όλοι στα κρεβάτια τους!>> μας είπε αυστηρά και έφυγε. Η παρατήρησή του ήταν ενοχλητική, αλλά έπρεπε να φύγω. Έτσι, αγκάλιασα την καινούρια μου φίλη (και όχι δεν ήταν η Τζάνις, αλλά η αξιολάτρευτη άσπρη Χιόνα) και χαιρέτησα την ιδιοκτήτριά της.            << Τα λέμε αύριο φιλενάδα!>> μου είπε η Τζάνις και έκλεισα την πόρτα. Τελικά έφτασα στο κανονικό μου δωμάτιο και φόρεσα αυτές τις πολύ όμορφες κόκκινες πιτζάμες. Ήταν λίγο πριν από τις δέκα το βράδυ, δεν ήθελα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν τα λόγια της αδελφής μου. Πώς γίνεται να τα έλεγε αυτά η Νέμεσις; Δεν μπορώ να το χωνέψω... Με τις πολλές σκέψεις και το μαλακό μου στρώμα, που βοήθησε και αυτό, με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί με ξύπνησε ένα ηχογραφημένο μήνυμα που έλεγε να ντυθώ και να πάω στη βιβλιοθήκη. Δεν ήξερα ποια ήταν η βιβλιοθήκη, οπότε θα πήγαινα στο μόνο γνωστό μου πια χώρο. Ένα άλλο πράγμα που δεν ήξερα ήταν το γιατί μας ήθελαν εκεί. " Εύχομαι να μην έχει σχέση με το χθεσινό..." σκέφτηκα και πήγα να ντυθώ. Φόρεσα ένα μπλε κολλητό τζιν, που ταίριαζε με τα ξανθά μαλλιά μου και μία μαύρη μπλούζα που έκανε τα μάτια μου να δείχνουν σαν τα πράσινα μάτια μιας μαύρης γάτας.                                                                                          Μόλις ντύθηκα η πόρτα άνοιξε και ο Έρικ με ένα μαύρο σαν το δικό μου T-shirt και μία μαύρη φόρμα, που όλη αυτή η μαυρίλα τον έκανε να μοιάζει με ένα πούμα έτοιμο να σου χιμήξει με τα γαλάζια του μάτια να αστράφτουν με ρώτησε: << Έτοιμη;>> του έγνεψα καταφατικά << Άντε λοιπόν πάμε!>> Φύγαμε από το δωμάτιό μου και σιωπηλά κατεβήκαμε τις σκάλες. Φτάσαμε στην ίδια αίθουσα πού ήταν η τραπεζαρία και η αίθουσα χορού, μόνο που τώρα είχε μεταμορφωθεί σε βιβλιοθήκη. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με άτομα που αν μέτρησα καλά ήταν πάνω-κάτω 120. Μέσα σε αυτούς αναγνώρισα ελάχιστους... Τη Τζάνις, που μόλις με είδε άρχισε να χοροπηδάει και να με καλεί προς το μέρος της, τον Σίντνεϋ να ζαχαρώνει με τη Νέμεσις και εκείνη να προσπαθεί να τον απωθήσει χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία και τον κύριο που μας έκανε χθες βραδύ την παρατήρηση. Έμεινα να κοιτάζω την αίθουσα. Ήταν τόσο μεγάλη και ζαλιστική που δεν άντεξα άλλο....