Love Until It Hurts (Monteverde Series 4)

30

Chapter Thirty

Mahigpit na nakakuyom ang mga kamao ko habang mariing nakapikit. I want to calm myself, to loosen myself up, but I couldn't do it. No matter how many deep breaths I take, the tension does not want to abandon me. The possibility of Sam being alive is putting my emotions in frenzy. Now, they are creating tornadoes and whirlpools inside my chest.

            "You need to chill, Zade," bulong ko sa sarili ko bago humugot ng isang malalim na buntong-hininga. "Chill. Chill."

            Ngunit tila wala itong epekto. Patuloy pa rin sa malakas na pagbayo ang puso ko.

            "Fuck." Unti-unti kong binuksan ang mata ko at tumingin sa labas ng bintana. All I can see are clouds and the blue sea down below. The sight should have calmed me down, but it did nothing to soothe me. Nararamdaman kong malapit na kaming mag-touchdown.

            I can feel Sam's presence growing more intense. Parang naririnig ko ang boses niya sa utak ko, habang paulit-ulit na tinatawag ang pangalan ko. Gusto kong maniwala na nandito siya, na buhay siya. I have never felt so close to her in the past two years, until now. It's like her presence is all around me, calling to me, waiting for me.

            Nagsisikip ang dibdib ko. Naguguluhan ako. Ano'ng ginagawa niya sa Siargao? Ano'ng nangyari sa kanya sa nakalipas na dalawang taon? Kung totoong buhay siya bakit ngayon lang siya nagparamdam? Bakit ngayon niya lang ako tinawagan?

            Ang daming tanong sa utak ko na kailangan ng sagot. Ipinikit ko ang mga mata ko at nagdasal. Maya maya lang ay inalerto na ako ng piloto na bababa na ang jet. We are landing on the private space in Sayak Airport. Ginamit ko kanina ang mga koneksyon na kaakibat ng pagiging Monteverde ko para maging maayos ang paglapag ng jet dito.

            Naramdaman ko ang panlalamig ng mga kamay ko nang tuluyan ng makalapag ang jet. I stood up and went out with shaky steps. Binati agad ako ng isang stewardess habang maluwang na nakangiti.

            "Good afternoon, Sir. Welcome to Siargao." She greeted amiably and I gave her a nod. Sumunod sa akin ang piloto ko.

            "Sir, Zeus will be extremely mad when he finds out we went to Siargao and not New York." Kabado saad niya sa akin na ang tinutukoy ay si Dad. "He will fire me for defying his order. Sir, I don't want to lose my job."

            "Hindi ako magtatagal. You wait here. Kailangan ko ng umalis," sagot ko bago binuksan ang teleponong kanina pa nasa bulsa ko.

            "Hindi ho ba kayo magpapahinga muna?" He suggested, but I shook my head. I looked weary, but at the same time hopeful. Kung nandito nga si Sam ay hindi ko na patatagalin pa ang paghahanap sa kanya. I have to find her and I need to do it fast.

            "Tsaka na ako magpapahinga kapag nahanap ko na ang pakay ko. Salamat, Sixto. Stay here until I give you further orders," I instructed and he gave me a curt nod. Nagsimula na akong maglakad palayo. Nakita kong ipinadala sa akin ng intel ko ang eksaktong lokasyon na pinanggalingan ng tawag.

            All I have to do now is track down the unknown caller and find out the truth.

            I walked out of the airport and what first welcomed me was the scorching afternoon sun. Napamura ako. Naglakad-lakad ako at nagtanong-tanong ng direksyon. Ang dami kong nilusutan na daanan at pakiramdam ko ay maliligaw na ako.

            I rode a cab and after a couple of  minutes, I was dropped off in front of a hospital. Bawat hakbang ko palapit sa lokasyon na tinutukoy ng locator ni Ashford ay lalong lumalakas ang tibok ng puso ko. I don't know what I'll see when I reach the place.