Vertrouw op mij || Jortini Fanfiction

~ 24 ~

Tini POV

Het piepende geluid van mijn stomme wekker zorgt ervoor dat ik wakker word. Ik slaak een diepe zucht en geef het ding een klap. Eindelijk stil.

Ik pak mijn mobiel, die op het nachtkastje ligt, en kijk hoe laat het is. Meteen verschijnt de foto met Justin op de achtergrond ik glimlach. Het is al 11 uur geweest.

'Tini?' Hoor ik en ik kijk naar de deur. Bente.

'Ja?' Vraag ik slaperig.

'Sorry dat ik zo binnenstapte, maar ik denk dat je het kloppen niet hoorde.' Verontschuldigt ze zichzelf. Ik lach.

'Het maakt niet uit joh!' Stel ik haar gerust en ik ga recht op in mijn bed zitten, ik klop naast me. Ze komt naast me zitten.

'Heel erg maar dan ook heel erg bedankt voor de handtekening en het shirt Tini.' Zegt ze en geeft me een knuffel. Ik knuffel haar terug en glimlach. Tot er een telefoon afgaat. Bente's telefoon. Ze springt op en bekijkt wat er is. Ineens begint ze te gillen.

Ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt en ik kijk naar de melding die ze binnen heeft gekregen.

Twitter: JustinBieber volgt jou nu.

Een moment later krijg ik hetzelfde bericht en we beginnen samen als een stel gekken te dansen en te gillen.

De deur vliegt open en Fran en Jorge staan hijgend in de deuropening.

'Wat is er aan de hand?' Vraagt Fran buitenadem en komt naar me toegelopen.

'Waarom gilden jullie zo?' Maakt Jorge ons duidelijk.

Ik druk mijn telefoon in Fran's handen, om hem de melding te laten lezen. Hij glimlacht en knuffelt me, Jorge doet hetzelfde bij Bente.

'Bente?' Vraagt Jorge. Ze kijkt hem aan, maar laat hem niet los.

'Ga je vanmiddag mee naar de film?' Vraagt hij haar. Ze knikt en ze lopen de kamer uit.

'Sis?' Fransisco kijkt me aan. 'Zullen we naar de boot?' Vraagt hij.

'Ja leuk, laat me me even klaarmaken.' Antwoord ik enhousiast. En hij knikt en loopt weg.

Eenmaal bij de boot aangekomen, die van onze opa is geweest, klimmen we erin en gaat Fran achter het stuur. Ik heb mijn bikini aangetrokken en ga zonnebaden, terwijl Fran over het water vaart.

'Tini?' Vraagt hij? Ik kijk op en zet mijn zonnelbril op mijn hoofd.

'Ja?'

'Ik ga even naar de winkel om wat te eten te halen. Jij kan hier blijven als je wilt?' Legt hij uit, waar ik op knik om aan te geven dat ik het heb gehoord.

'Ik ga wel met je mee, dan moeten we het hier alleen even afsluiten.' Deel ik mee, Fran knikt instemmend en we beginnen alles af te sluiten.

~.~.~.~.~

'Wat voor broodje wil je hebben?' Vraagt Fran. Ik denk na.

'Die amandelbroodjes zien er wel lekker uit, ik neem er daar denk ik twee van.' Deel ik mee en pak een zakje waar ik ze in kan doen.

'Ik neem croissantjes!' Roept hij blij, en ik moet grinniken, hij en zijn croissantjes, best friends!

'Ik ga even een flesje drinken halen.' Roep ik en loop weg.

'Kijk eens wie we daar hebben.' Hoor ik een zware, onbekende stem achter me. Zou hij het tegen mij hebben? Vast niet. Ik wil weglopen maar wordt hardhandig bij mijn schouder vastgepakt.

'We hebben het tegen jou, schatje.' Zegt een ander, vol angst draai ik mijn hoofd naar de daders. Een jongen met zwart haar en zijn hele lichaam vol tattoages heeft mijn schouder beet. Achter hem staan twee andere jongens, met blond en zwart haar. Een tattoo valt me op, een tattoo die iedere jongen in zijn nek heeft.

'We vroegen je wat!' Schreeuwt een van de jongens oo een fluistertoon.

'Ben je alleen?' Ik schud mijn hoofd ontkennend.

'Hoe heet je?'

'Martina'

'Okay Martina, ik hoop dat je afscheid hebt genomen van iedereen, want je gaat met ons mee.' En ik word wilt weggetrokken. Ik laat mijn papiertje met noodgevallen vallen, om Fran te waarschuwen.

Dit moesten we altijd meehebben van onze ouders, in het geval dat, en nu komt t uit.

~.~.~.~.~

Huilend zit ik in een donker busje, waar we heen gaan, weet ik niet. Wie die jongens zijn, weet ik niet. Wat er gaat gebeuren, weet ik niet. Duizend vragen doorkruisen mijn gedachte, waarom ik?

Praten kan ik niet door de ducktape op mijn mond, bewegen is moeilijk door de touwen die me vasthouden aan deze stoel.

~.~.~.~.~

Hier zit ik dan, op een opgesloten kamer, geen raam, geen licht. Alleen een stoel waar ik op zit en een tafel voor me.

Langzaam opent een van de jongens de deur, en ze komen alle drie binnen.

'De baas komt er zo aan, dan zal hij uitleggen wat hij van je wilt.' Legt de voorste Jongen uit.

'Maar we zullen onze namen even zeggen, ik ben Bas.' Zegt de Blonde jongen.

'Rick.' Zegt de voorste.

'Christoff.' Zegt de laatste, ik knik bang.

'Ik ben Martina maar dat wisten jullie al, maar waarom ik?' Vraag ik, maar snel sluit ik mijn mond, omdat ik mijn hand niet kan gebruiken.

'Jij houdt je rustig, begrepen?' Roept Bas boos, ik knik bang. 'Jij zegt niets, tot de baas er is.'

De deur wordt langzaam geopend, en wie daar staat had ik gehoopt nooit meer te zien.

=============

PAM PAM PAM...

Hopelijk vinden jullie het leuk dat er eindelijk wat in het verhaal gebeurd.