Diary of a Mean Girl

Entry #27

Nakailang katok na sina Mom sa kwarto ko. Maybe they're really worried. This is my second day of absence in school. It's okay because nagpadala naman na ako ng excuse letter saying that I'm not feeling well. It's true naman. I'm not feeling well, it just that I'm not really sick or having a disease.

Maya-maya ay nakarinig na naman ako ng katok sa aking pinto. I'm sure it's Mom again. My door wasn't really locked but they won't still open it without my permission.

"Venus, come out now. You said you're not feeling well, then you need a medicine. Paano ka gagaling niyan?" Her voice was full of concern. Medicine? Ang alam ko ay walang gamot sa mga heartbroken.

Oh, damn. I sound like an emo girl already.

"I'm fine here. I just need to rest." I answered instead.

"Are you sure?"

"Yes."

"Okay, honey." Buti naman. I'm sorry for the lies, Mom. "Anyway, may bisita ka. Papasok na kami sa trabaho. Ikaw na bahala sa kanya. Papasukin ba namin sa kwarto mo?" Bisita? Hindi ako sumagot at sinubsob na lang ang mukha ko sa unan. I wish it was Mark. Aish! Naiiyak na naman tuloy ako. But I know it's just either Minerva or Erica.

Hindi na ako nakasagot dahil tuluyan naakong umiyak sa unan ko. Crap! Naalala ko na naman kasi ang nangyare sa gym. Hindi ko alam kong anong pagkakaintindi ni Mom sa pananahimik ko.

After a few minutes, nakarinig na akong kumakatok sa kwarto ko. Hanggang umikot na ang doorknob. I know nakapasok na siya kahit nakasubsob ako sa unan at di ko siya nakikita. Ugh. I guess my silence means yes to them.

"How was your heart?"

Nai-angat ko agad ang aking sa gulat para tignan ang nagsalita. Impossible. The voice was familiar and full of mockery. At talagang kinamusta niya ang puso ko, ha! "What the hell are doing here?" I shrieked. I mean, What does Raven Ashford doing in our house, IN MY DAMN ROOM?! Fudge. I wiped my tears abruptly.

Hindi ito sumagot, bagkus ay nalakad lang ito papalapit sa higaan ko. Napaupo ako agad at halos isiksik ang sarili sa headboard. Umupo ito sa kama at hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. Bakit nga ba ako kinakabahan?!

Well, siguro dahil sa nangyare nong monday at ang pag-iyak ko sa likod ng eskwelahan ng kasama siya. Nahihiya din ako kasi napapadalas ang pangyayareng makita niya ako na umiiyak. Maybe he's already thinking that really I am weak and a crybaby. Argh! Peste!

"A-Anong kailangan mo?" Tanong ko pero hindi ito sumagot. Instead, he touched my forehead with his palm. And, I froze.

"You're not really sick." He said. "It seems that your excuse letter really serves an excuse, just an alibi to escape school." His eyes linger down my body. Napatingin siya sa suot ko at napatingin din ako sa suot. And, damn! I forgot that I'm just wearing a sando and a short shorts. Mabilis pa sa kidlat ang paghila ko sa kumot at agad na pinalibot sa aking katawan. I caught his sly smile. Peste talaga!

"H-Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko. What are you doing here, Ashford?" His sly smile was still not leaving his face. Nang-aasar nga talaga 'tong Ashford na'to!

"Why? Is it bad to visit my close friend?" He asked mockingly, quoting the words 'close friend' in the air. Inirapan ko na lang ito.

"Yes, when your close friend," I quoted the words 'close friend' in the air, too. "isn't really your close friend. Napagkamalan lang tayo ni Mom na magkaibigan nong hinatid mo ako dati and plus the fact that we're neighbors. Kaya, please, wag mong mabanggit-banggit ang mga salitang 'yan dahil magkaaway tayo. Enemies, got it?" Wika ko ng nakataas ng kilay.

"No. But I do get that you're are too brokenhearted not to attend school." He answered sarcastically.

"Oh, shut up. Parang ikaw hindi. Hindi ka ba brokenhearted dahil taken na rin si Hannah?"

"No. Why would I?"

"No?" I frowned. Hindi lang ba siya naapektuhan?

"No." Pag-uulit niya. Okay. Eh, di, siya na!

"Bakit?" Tanong ko. Parang imposible naman atang di siya nasaktan man lang. Hello! Naagawan nanga siya ng gusto pero parang wala lang?! Ano pa ikawe-weirdo ng lalakeng 'to? Ha, aber? Pero kung sabagay, buhay niya 'yan. "Wag mo na palang sagutin. I shouldn't care. Basta ako, may problema and I want to be alone. Kaya ikaw Mr. Not-brokenhearted, shoo! Lumayas ka po sa pamamahay ko."

"What if I don't want to? May magagawa ka ba?"

And that my friend, is the start of my misery.

Dear stupid diary,

I thought leaving school for today will help me forget about Mark's proposal. Pero nagkamali ako dahil pumasok sa bahay, literally, ang magpapaalala ng lahat. Raven Ashford is a fucking mushroom. I never expected him to visit me. And, so as seeing him inside my room.

He kept teasing me on how brokenhearted I am. At nakakagulat na malaman na hindi lang siya naapektuhan sa nangyare. Akala ko magiging parehas kaming nawalan. Hindi ko tuloy alam kong mababaw lang ang pagkagusto niyo kay Hannah or worse...wala talaga siyang gusto dito. Hmm. O, pwede ring ganon lang talaga siya kasi alam niyang marami pang iba siyang magugustuhan diyan.

Pinapalayas ko siya sa bahay namin pero ayaw niya. Aalis daw siya sa oras na gusto niya. Oh, diba feeling boss si tanga? Nakakabadtrip lang. Wala itong ginawa kundi tumingin sa mga gamit ko at galawin ito na parang sa kanya. At, doon ka niya nakita. Bago niya ka pa mabuksan ay para akong nag-teleport papunta sa tabi para agawin ka lang. Pwe! Muntikan niya ng masilip ang diary ko. Or worse, hindi lang masilip, mabasa talaga! Buti na lang di na siya nagtanong o kaya'y nagloko at sapilitan itong agawin sakin para makita ang tinatago ko.

Nagpatuloy lang siya sa pagsa-sightseeing sa kwarto ko. Mostly, ang tinignan niya ay ang bookshelf ko at doon nagbasa. Nagkakaroon kami ng conversation pero natatapos ito sa debate kasi pareho kaming ayaw magpatalo.

Hanggang sa di ko namalayan at nakatulog ako. At, iyon ang dapat hindi ko hinayaan. Dahil paggising ko kinagabihan, wala na siya at nag-iwan siya ng pang-aasar. Nakita ko na lang ang dyosang pagmumukha ko sa salamin na may sulat! Grr! He fucking wrote his name on my forehead with my lipstick! That jerk!

Hate,

Venus