Bloodbite

~12~

Milou

'Hier staat iets over uitverkorenen.' Randy houdt een boek voor me en ik lees de pagina. 'Hierin las ik vanacht over de kleur ogen en de betekenis.'

'Groen is verwarring. Paars is verbazing. Bruin is verdriet. Oranje is blijdschap', lees ik op. 'Dus ik moet ook uitkijken als ik mijn gevoelens laat zien. Als ik verward ben, kan de vijand dat zien en me makkelijk aanvallen.'

Randy knikt instemmend. 'Daar heb je een punt. Misschien is er iets dat de verandering van oogkleur kan veranderen. Minder erg laten opvallen, of zelfs helemaal uitzetten ofzo.' Ik sla de bladzijde om.

'Hier staat dat het effect verminderd kan worden als je je mate gevonden hebt.' Ik zucht. 'Nou, die heb ik nog niet.'

'En er staat dat het kán verminderen. Er staat niet dat het echt zeker weten gebeurd', merkt Randy op. 'Nou, laten we daar niet op wachten en gewoon verder zoeken.'

'Een uitverkorene kan één van de volgende krachten bezitten: vliegen, gedachten lezen, in de toekomst kijken, de tijd stil zetten, etc.' Ik lees verder. 'Eens in de duizend jaar wordt er een uitverkorene geboren die twee krachten heeft. Misschien heb ik ook wel twee krachten.'

'Daar komen we vanzelf wel achter.' Randy komt achter me staan en kijkt mee over mijn schouder. 'Voor de mensenwereld is de kleur van de ogen niet te zien. Voor de bovennatuurlijke wereld wel.'

'Elke 250 jaar wordt één uitverkorene geboren. Er bestaat dus een kans dat er meerdere uitverkorenen op dit moment leven', merk ik op. 'Wat als we alle uitverkorenen vinden die nog levend zijn en onze krachten bundelen?'

'Dan zijn wij weerwolven onverslaanbaar.' Randy slaat weer een bladzijde om. 'Maar waarom wilden die vampiers per sé hier hun uitverkorene vandaan halen? Het had ook iemand uit een ander pack kunnen zijn.'

'Slim', becomplimenteer ik hem. 'Misschien ben ik dan toch de "opper-uitverkorene". Die met die twee krachten, weet je wel? En misschien wisten de vampiers dat die uitverkorene hier ergens in de buurt leefde.'

'Maar wat als er hier nog een uitverkorene in de buurt woont?' bedenkt Randy zich. Ik haal mijn schouders op.

'Één ding is zeker: we moeten mijn kracht ontdekken. Of misschien zelfs wel krachten.' Randy knikt instemmend en we speuren het boek verder door op belangrijke informatie.

'Genoeg voor nu. Laten we maar gaan trainen', zegt Randy na een uur en slaat het boek dicht. 'Oh, en mijn vader vroeg zich af of je vanavond bij ons wilde komen eten, samen met je familie.' Ik knik.

'Dat kan wel, denk ik.'