Bloodbite

~20~

Milou

Ik loop terug naar de kamer van Randy en stap zijn kamer in. Meteen schiet hij overeind en kijkt me opgelucht aan.

'Hoezo kijk je zo opgelucht?' vraag ik hem verbaasd. Randy staat op en loopt naar zijn vensterbank, waar hij in gaat zitten. Ik loop voorzichtig naar hem toe. 'Randy, moet ik je nou nog een keer zeggen dat je alles bij me kwijt kunt? Want dat wil ik best doen. Je kunt alles, maar dan ook alles, bij me kwijt.'

Randy haalt zijn schouders op en kijkt naar buiten. Ik zucht gefrustreerd. 'Waarom praten jongens nou nooit eens over hun gevoelens?'

Randy kijkt me recht in mijn ogen aan en ik zie pijn in zijn blik. Pijn, verdriet, angst. En wanhoop.

Ik ga naast hem zitten op de vensterbank en sla mijn armen om hem heen. Hij snuift mijn geur op en stopt zijn hoofd in mijn nek.

'Ah, Randy', zucht ik. 'Wanneer laat je nou eens wat los over jezelf? Wanneer leer je nou eens om mensen te vertrouwen?'

Randy zucht. 'Het is moeilijk, Milou. Weet je hoe moeilijk het is voor mij om te horen dat die fucking bloedzuigers mijn moeder hebben ontvoerd?' Hij verheft zijn stem en ik verstijf.

'W-Wat?' breng ik verward uit. 'Waarom?'

'Die vampiers willen jou en gaan daarom de Alpha chanteren.' Ik bijt op mijn lip en slik.

'Sinds wanneer?' breng ik zacht uit. Randy haalt zijn schouders op en zucht diep.

'Gisternacht. Die nacht dat je tegen de deur lag, na dat feest.' Ik slik nog een keer.

'S-Sorry, ik wist dit niet.' Ik voel mijn keel weer droog worden en schraap mijn keel. 'Dit is dus mijn schuld.'

Ik sta op uit de vensterbank en begin te ijsberen. 'Milou, dit is niet jouw schuld', probeert Randy het schuldgevoel van me af te nemen.

'Dat is het wel!' Ik draai me om naar Randy en zie dat hij ook uit de vensterbank is gekomen. 'Door mij is je moeder ontvoerd! Ze hadden mij moeten ontvoeren!'

De tranen beginnen over mijn wangen te stromen en ik kijk Randy wanhopig aan. 'Dit is allemaal mijn schuld', mompel ik en begin weer te ijsberen.

'Milou, rustig.' Ik voel Randy's armen om me heen en stop mijn hoofd in zijn shirt, waarna ik geluidloos begin te huilen. 'Het is niet jouw schuld', fluistert hij zacht.

'Dat is het wel', mompel ik terug. Randy tilt mijn hoofd op en kijkt me in mijn ogen. Hij slikt en veegt een paar tranen van mijn wangen.

Hij laat zijn vinger over mijn lippen glijden en volgt zijn vinger met zijn ogen. Daarna kijkt hij in mijn ogen en komt hij langzaam dichterbij met zijn hoofd.

Al snel voel ik zijn lippen op de mijne en een bom van vlinders ontstaat in mijn buik. Ik plaats mijn armen om zijn nek en Randy plaatst de zijne op mijn heupen, waarna hij me dichter tegen zijn lichaam aandrukt.

Na een tijdje laten we elkaar hijgend los en fluistert Randy: 'Het is niet jouw schuld', voor hij zijn lippen weer op de mijne drukt.

Voor de dirty minders hier: ze hebben na de laatste kus GEEN seks gehad!