Bloodbite

~22~

Milou

De volgende dag word ik wakker van het zonlicht dat op mijn gezicht schijnt en ik zucht. Ik open langzaam mijn ogen en knipper even tegen het felle zonlicht.

'Goedemorgen', hoor ik naast me. Ik kijk opzij en glimlach als ik zie dat Randy naast me ligt.

'Hey', groet ik hem terug. Hij gaat overeind zitten en rekt zich uit. 'Hoe lang was je al wakker?'

'Al een tijdje. Er is een brief voor je gekomen.' Ik frons en kijk naar het nachtkastje, dat Randy aanwijst en zie een envelop liggen met mijn naam erop.

'Van wie?' Ik kijk weer naar Randy, die zijn schouders ophaalt en pak de brief van het nachtkastje.

Ik open de envelop en haal het papier eruit. Ik vouw het papier open en laat mijn ogen glijden over de letters.

Hallo Milou,

Hoe we weten waar je bent? Simpel! We hebben overal onze mannetjes zitten.

Waarom we je deze brief schrijven, vraag je je vast af. Je weet nu al dat wij weten dat jij de uitverkorene bent. En je weet ook dat we je geliefde vriendje's moeder hebben ontvoerd.

Ik kijk even naar Randy en zie dat zijn handen tot vuisten zijn gebald en hij over mijn schouder mee leest. Ik leg mijn hand op zijn vuist en kijk hem geruststellend aan, voor ik mijn aandacht weer vestig op de brief.

Eigenlijk moesten we jou ontvoeren, maar jij zal nooit meewerken. En sowieso: je bodyguard is er toch telkens bij, dus we kunnen je ook niet ontvoeren.

Maar we willen wat afspreken. We verwachten je vandaag om 3 uur bij de rand van het bos. Ben je daar niet, dan zullen er consequenties volgen. Net zolang totdat je je overgeeft.

~de vampiers.

'Milou, je gaat daar niet heen', zegt Randy op een toon die geen tegenspraak duld. Randy staat op en haalt de brief uit mijn handen. 'Ik ga hiermee naar mijn vader.'

Ik pak Randy's pols vast en stap van het bed af. 'Nee, Randy. Ik moet dit doen. Ik kan het niet aan om je verdriet te zien hebben om je moeder.'

Randy pakt mijn gezicht vast met zijn beide handen en kijkt me doordringend aan. 'Maar als jij weg bent, zal ik meer verdriet hebben.' Hij drukt zacht en kort zijn lippen op de mijne en zucht. 'Jij gaat niet naar hun toe, Milou.'

'Dat bepaal ik zelf wel.' Ik veeg zijn handen van mijn gezicht en stap van hem weg. 'Je moet niet zo beschermend doen. Dat is super irritant. Ik heb zelf ook een leven, waarmee ik kan doen wat ik wil.'

Randy pakt me vast bij mijn heupen en drukt me tegen hem aan. 'Milou, begrijp je het dan niet? Ik ben je geliefde, je mate. Ik wil je niet verliezen.'