Bloodbite

~33~

Milou

Ik breng mijn vrije arm naar boven en verzamel al mijn kracht om mijn gave te gebruiken. Ik merk hoe Brian langzaam stil begint te staan en draai me om, om weg te rennen.

'Reva! Alsjeblieft, verander!' roep ik in mijn gedachten naar Reva. Ik open de buitendeur.

De vorige keer dat ik de gave gebruikte, stond alles een halve minuut stil. Nu heb ik dus een halve minuut om zo ver mogelijk weg te rennen.

Ik verander naar mijn wolf en begin in de richting van de uitgang van het vampierenbos te rennen, de kant op waar het weerwolvenbos zou moeten zitten.

'Randy!' roep ik en hoop maar dat hij niet stil staat. 'Randy, antwoord! Alsjeblieft!'

Ik zie de uitgang al in mijn ooghoeken verschijnen en versnel mijn pas. Langzaam begint alles om me heen weer te bewegen. Vogels beginnen te fluiten en rond te vliegen. Konijntjes beginnen rond te springen.

'Randy! Ik ren nu richting het bos!'

Ik zie de uitgang van het bos steeds dichterbij komen en zucht opgelucht als ik er bijna uit ben. Niet dat ik er dan al ben. Nog lang niet, zelfs! Ik moet nog iets van een half uur rennen en eerlijk gezegd: ik weet niet of ik het vol ga houden.

'Milou!' hoor ik achter me en ik kijk geschrokken om. Brian rent op vampiersnelheid achter me aan. 'Blijf staan, dan bijt ik je misschien niet dood!'

'Dacht het niet!' roep ik terug en begin sneller te rennen. 'Randy!'

'Milou?' hoor ik hem terug roepen. 'Waar ben je?'

'Net buiten het vampierbos. Brian zit achter me aan en ik weet niet hoelang ik het nog volhoud!'

'Ik kom eraan, met versterking! Blijf rennen!'

Ik doe wat hij zegt en focus me op het rennen. Ik ga dit redden. Ik ga dit redden.

Dan voel ik ineens een gewicht op me springen en ik val grommend op de grond. 'Ga van me af!' roep ik en draai me moeizaam om.

Brian zet zijn tanden in mijn schouder en ik druk hem van me af. Ik bijt hem in zijn schouder en bijt daarbij ver door, waardoor hij het uitschreeuwt van de pijn.

'Ga dood, vampier!' roep ik en kruip onder hem vandaan. Hij begint te verschrompelen en ik zet een paar stappen van hem af.

'Dit is nog niet voorbij', brengt hij uit. Ik snuif.

'Dat dacht ik van wel. Je weet best dat vampiers niet tegen een wolvenbeet kunnen.' Ik zwaai naar hem en grijns. 'Bye bye, Brian.'

Ik draai me om en ren verder, recht in de armen van iemand anders.

Hierna is de epiloog, die zondag komt, samen met het dankwoord!