Bloodbite

~15~

Milou

'Brian, laat me gaan', sis ik, terwijl ik paniekerig de ruimte afzoek naar Randy's ogen.

'Randy is er niet, schatje. Hij heeft het druk met andere dingen.' Hij trekt me mee in een kamertje en draait de deur in het slot.

'W-Wat?' Hij grijnst en stapt dichterbij, waardoor ik een paar stappen naar achteren zet. 'Wat wil je van me?'

'De waarheid, Milou.' Hij zet weer een stap dichterbij. 'Ben jij de uitverkorene?' Ik slik en schud mijn hoofd. 'Ik wil het je horen zeggen', sist Brian.

'Nee.' Hij grijnst kil en staat in een klap tegen me aan.

'Lieg niet', sist hij. 'Ik zie je ogen veranderen. Blauw...' Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Angst. Zo zie ik dat graag.'

Ik voel mijn ogen zich vergrootten en wil van hem wegstappen, maar hij slaat snel een arm om me heen, waardoor ik niet wegkom.

Lange hoektanden schieten uit zijn mondhoeken en ik kijk er geschrokken naar. 'Je bent een vampier', mompel ik angstig. 'Laat me los, bloedzuiger!'

'Je vriendje smaakte lekker', grijnst Brian en hij laat me lachend los. 'Ik ben benieuwd of jij ook zo lekker smaakt. Zal jouw bloed zoeter zijn?' Ik zet bang een stap naar achteren.

Laat nooit een vijand je angsten zien.

Ik recht mijn rug, zet een paar stappen naar achteren en kijk hem uitdagend aan. 'Je blijft uit mijn buurt.'

Hij stapt weer dichter naar me toe en ik val achterover op een bed. 'Fuck', komt er uit mijn mond. Hij grijnst weer en kruipt ook het bed op. Zijn ogen worden rood van bloedlust en ik kruip angstig achteruit.

'Help!' gil ik. 'Randy!' Brian legt een hand over mijn mond en kust mijn nek. Ik ril van de angst en probeer hem van me af te duwen.

Maar tevergeefs. Brian gaat met zijn benen aan weerszijden van mijn heupen zitten en duwt me achterover, me nog steeds in mijn nek kussend.

'Ik wil je zo graag bijten', gromt hij en hij schraapt met zijn tanden over mijn nek. Ik ril van angst en probeer hem met al mijn kracht van me af te duwen.

Hij pakt mijn polsen en pint ze boven mijn hoofd. 'En nu dan? Wat wil je nu doen?' Mijn ademhaling is versneld en ik probeer me onder hem uit te wurmen, wat niet lukt.

Zijn lichaamsgewicht drukt me verder het matras in en ik zucht verslagen, voordat ik me laat veranderen in mijn wolvengedaante.

Ik grom luid en zie Brian even schrikken van mijn plotselinge actie. Ik ruk mijn polsen los en duw hem ruw van me af.

Brian vliegt door de kamer en komt met een klap tegen de muur terecht. Hij kreunt zacht van de pijn en daar maak ik gebruik van door snel uit het raam te springen.

Ik ren richting het bos en negeer alles om me heen. Alles gaat in een waas aan me voorbij en voor ik het weet, ben ik bij mijn huis.

Ik glip naar binnen en sluit de deur achter me.

Nu pas kan ik opgelucht adem halen.