Bloodbite

~16~

Randy

'Zeg nou eens eerlijk, maatje. Is Milou de uitverkorene?' Alex staat grijnzend voor me, zijn hoektanden ontbloot. Zijn mond is omrand met bloed.

'Ik zeg niks. Laat me gaan!' Ik ruk nog een keer aan de handboeien aan de muur en kerm van de pijn.

'Dan niet.' Alex zet weer zijn tanden in mijn bovenarm en ik druk mijn kaken op elkaar met een pijnlijk gezicht.

'Alex, laat hem maar', hoor ik een andere stem zeggen. Ik open mijn gesloten ogen weer en kijk in het gezicht van Brian.

Hij wrijft net wat bloed rond zijn mond weg en grijnst naar me. 'Ik heb het al uit haar gekregen.' Ik bal mijn handen tot vuisten en stap naar hem toe, maar wordt teruggetrokken door de handboeien.

'Klootzak!' Ik grom naar hem en kruip ineen als ik weer tanden in mijn vel voel.

'Laat hem gaan', beveelt Brian de jongens in de ruime kelder. 'We hebben toch niet veel aan hem.' Ik hoor hem weglopen en open mijn ogen weer.

'Lafaard! Waar is ze?' Hij draait zich grijnzend om.

'Weg.' Het voelt net alsof hij mijn hart uit mijn borstkast rukt en hij draait zich om, waarna hij de ruimte verlaat.

'Meekomen, jongentje.' Ik stribbel tegen als Alex me meetrekt aan mijn kraag en de trap op begint te lopen. 'De volgende keer bijt ik je helemaal kapot. Je hebt goed bloed. Misschien dat ik je nog laat leven, om langer van je te kunnen genieten.' Zijn tanden schrapen langs mijn oor en een rilling glijdt via mijn rug naar beneden.

'Ik ben niet geïnteresseerd, bloedzuiger. Ik val op vrouwen.' Hij gooit me naar buiten en nu zie ik Rianna ook grijnzend bij de groep staan.

'Is het gelukt?' Ze legt haar hand op de borst van Alex en kijkt hem aan. Hij knikt kort.

'Brian heeft het uit haar gekregen.' Ze grijnst tevreden en wend zich dan weer tot mij.

'Wegwezen, schoothondje.' Ik grom en kruip overeind. 'En laat je hier niet weer zien! Anders ben je van mij.' Ze knipoogt verleidelijk naar me en ik bijt op mijn lip.

'Nee, dankje. Ik val niet op bloedzuigers.' Ik verander in mijn wolvengedaante en begin te rennen, richting het bos.

Na een kwartier rennen storm ik mijn huis binnen en ik sluit opgelucht de deur achter me, waarna ik kreunend naar mijn arm grijp.

'Randy?' Mijn kleine broertje, Brann, staat voor me in de gang en kijkt me bezorgd aan. 'Wat is er gebeurd? Je hele arm bloed!'

Ik trek mijn shirt over mijn hoofd heen en druk het tegen de wonden. 'Haal onze vader.' Brann geeft me zijn shirt voor mijn andere arm en ik druk hem op de andere wond.

'Maar-' Ik kap zijn zin af en loop richting de keuken, waar de verbandtrommel staat.

'Haal vader. Het is belangrijk. Zeg hem dat het om Milou gaat.' Ik zie Brann knikken in de weerspiegeling van de ramen en even later hoor ik hem de trap op lopen.