Bloodbite

~27~

Milou

Ik zie van een afstand al het huis van Randy en verander naar mijn mensengedaante. Langzaam loop ik richting het huis, waar Randy me waarschijnlijk al op zit te wachten.

Ineens voel ik ogen in mijn rug prikken en ik kijk achter me. Niks.

Ik haal mijn schouders op en loop weer verder. Alweer voel ik de ogen op mijn rug prikken en ik draai me weer om. 'Laat je zien!' roep ik uit.

Er komt een gedaante achter de boom vandaan en ik zet geschrokken een stap achteruit. 'Hallo, schatje.'

'Blijf uit mijn buurt, Brian', zeg ik kil. 'Je bevindt je op ons gebied. Hoe denk je dat te kunnen overleven?' Brian grijnst en is in één beweging vlak voor me.

'Je bent bang', merkt hij op. 'Waarom was je niet bij de rand van het bos?'

'Ik... uh...' Ik zet weer een stap achteruit. 'Ik laat me niet zomaar meenemen door zo'n klootzak als jij!'

'Wees daar maar niet zo zeker van, schatje.' Ik voel twee mensen achter me staan en kijk om. 'Je kent Rianna en Alex volgens mij al wel?'

Ik knik en draai me weer om naar Brian. 'Laat me met rust. Ik meen het.' Brian laat zijn blik over mijn schouder glijden en schuift het shirt wat opzij.

'Wie is je mate?' vraagt hij meteen. Ik kijk weg en trek mijn shirt goed. 'Vertel op!'

'Gaat je geen bal aan!' roep ik terug en kijk hem weer aan. 'Laat me gaan!'

'Nee. Je bent voor ons. Niemand kan je nu helpen.' Hij pakt een stok uit zijn broekzak en klapt hem uit. 'Nog een paar laatste woorden, voor je gaat slapen?'

Randy, help me! Brian-

Ik voel een stroomschok door me heen gaan en gillend val ik op de grond. 'Rianna, pak het monnikskap!'

Ik voel het monnikskap op mijn huid branden en schreeuw het uit van de pijn.

---x---

'Milou', zingt een stem en ik kreun. 'Wakker worden!' Ik open moeizaam mijn ogen en probeer me te bewegen, maar ik voel dat mijn handen en voeten zitten vastgebonden met kettingen aan het bed.

'Laat me gaan!' roep ik en probeer los te komen, maar voel dan een branderig gevoel om mijn polsen en enkels. 'Aah!' schreeuw ik uit van de pijn.

'Ach, kan ons wolfje niet tegen monnikskap? Wat zielig!' hoor ik Rianna zeggen.

'Houd je bek', breng ik moeizaam uit. 'Wat willen jullie van me?'

'Je krachten', zegt Brian kortaf.

'Krijg je niet', zeg ik dapper, maar voel dan een schok door me heen gaan. Ik gil en voel dan de schok langzaam wegtrekken. 'Wat was dat?'

'Stroom', grijnst Rianna. 'Elke keer als je niet meewerkt, krijg je een stroomschok.'

'Laat me gewoon gaan.' Brian gaat op mijn bed zitten en legt zijn hand op mijn wang neer.

'Nee, schatje. Je bent nu van ons. Dus, vertel ons maar eens even welke krachten je hebt.' Ik schud mijn hoofd en voel weer een schok door me heen trekken.

'Aaah!'