Bloodbite

~32~

Milou

Ik weet niet hoelang ik hier al vastzit. Wat ik wel weet, is dat die Monnikskap in mijn bloedbanen niet goed voelt. Verreweg van goed, zelfs.

Ik weet niet hoelang ik het hier nog vol zou kunnen houden. Ik voel mezelf steeds zwakker worden.

Inmiddels hebben ze me in totaal al drie spuitjes gegeven. Nog twee te gaan dus. Twee tot mijn dood.

'Je vriendje heeft je laten vallen', lacht Brian. Brian is een soort van mijn persoonlijke bewaker. Hij schijnt de sterkste te zijn van alle vampiers.

Als dat de sterkste vampier is, wil ik niet eens weten hoe zwak de andere vampiers zijn! Als ze net zo makkelijk van me af te duwen zijn als Brian, wordt het een makkie als ik ontsnap uit de pols- en enkelbanden.

Alhoewel, door het Monnikskap word ik zwak. Waarschijnlijk kan ik nu al niet eens meer mijn gave's uittesten.

Ik probeer het uit met de gedachtenscan, of hoe je het ook wilt noemen.

Ze smaakte wel goed. Misschien als ik de kans krijg om haar nog eens te bijten... hmmm...

Brian grijnst en ik slik. 'Je flikt het niet!' Hij kijkt verbaasd op.

'Zei ik dat hardop?' Ik schud mijn hoofd en grijns ook.

'Nee.' Brian komt weer naast me staan en pakt mijn kaak vast.

'Hoe weet je dan dat ik wat van plan ben?' Ik slik en bijt op mijn lip.

'Je grijns verraadt je', lieg ik snel.

'Je moet toch eens leren beter te liegen.' Ik zucht betrapt.

'Jullie hebben ook echt alles door. Zeg, mag ik naar de WC? Ik moet echt nodig.' Brian kijkt me bedenkelijk aan.

'Nee.' Ik kreun geïrriteerd.

'Jullie vergiftigen me, ik ben bijna te zwak om op mijn benen te staan en alsnog mag ik niet naar de WC?' Brian rolt met zijn ogen.

'Goed dan. Je mag naar de WC.' Hij haalt de sleutels uit zijn broekzak en begint de sloten open te maken. 'Maar als je probeert te ontsnappen, kom ik achter je aan.' Ik knik.

'Alsof ik ver kan komen. Heb je enig idee hoe zwak je wordt van Monnikskap?' Brian trekt me overeind en ik schuif van de tafel af.

Oké, ik kan gelukkig nog goed op mijn benen staan.

Ik doe alsof ik door mijn benen zak, om Brian op het verkeerde spoor te zetten en voel hoe hij me opvangt. 'Zwak wolfje', grijnst hij en slaat mijn arm om zijn schouder heen.

Ik strompel naar de gang en kijk om me heen. Achter ons lijkt een uitgang te zijn. Wat nou als ik de tijd stil zet met mijn gave, probeer te transformeren en weg te rennen?

Proberen kan geen kwaad, toch?

Dit boek duurt niet heel lang meer, kan ik jullie vertellen. Ik denk maximaal nog een weekje.

Anders kom ik in de knoop met andere boeken, aangezien vrijdag een nieuw boek online komt om de vakantie te vieren en ik daar veel tijd aan zal besteden. Dat is namelijk het eerste boek waarbij ALLE hoofdstukken rond de 1000 woorden zitten, in plaats van de 500 woorden. Nou ja, allemaal behalve het proloog dan, maar dat kan ook niet anders.