Bloodbite

~28~

Randy

'Ze is al veel te lang weg', zucht ik en ga verder met ijsberen. 'En ze reageert vast niet op onze "gedachten-communicatie".' Ik kreun. 'Waarom is dit zo moeilijk?'

'Chill down', zucht Leroy. 'Ik krijg hoofdpijn van je ge-ijsbeer!' Ik draai me naar hem toe.

'Hoe zou jij het vinden als je mate zonder iets te zeggen vertrekt en al urenlang weg is? Oh nee, je hebt geen mate.' Ik snuif. 'Houd toch je bek. Of ga weg, dat is nog beter!'

'Best, dan ga ik toch? Kom alleen niet naar me toe als het te laat is.' Hij wilt mijn kamer uitlopen, maar ik pak snel zijn pols vast als hij passeert.

'Wat bedoel je met: "Als het te laat is"? Het is niet te laat. En voor wat zou het te laat zijn? De vampiers komen haar heus niet ontvoeren ofzo.' Ik gniffel even. 'Ze durven hier vast niet te komen!'

'Laatst waren ze hier ook', merkt Leroy op. Ik slik, hij heeft gelijk. 'Toen lieten ze zich ook niet tegenhouden door een paar wolven. Toen ontsnapten ze ook.'

'Stil', snauw ik naar hem en laat hem los. Ik begin weer met ijsberen en haal een aantal keer gefrustreerd een hand door mijn haren heen. 'Ga iemand anders lastigvallen met je kletspraat. Ja, dat is wat het is! Kletspraat! Fucking leugens!' roep ik uit. 'Ze komt wel terug', houd ik mezelf voor. 'Ze laat zich niet ontvoeren. En de vampiers komen niet.'

'Vampiers zijn onvoorspelbaar', zegt Leroy. Ik draai me weer naar hem om en kijk hem vernietigend aan.

'Ik ook, als je niet snel oprot!' Leroy maakt zich uit de voeten en ik begin weer te ijsberen.

Ze kan niet zomaar verdwijnen, toch? Niet voordat ze iets zegt via onze gedachtenband.

'Randy, help me! Brian-'

Ik hap naar adem en blijf even versteend staan.

'Milou?' vraag ik bezorgd. 'Milou, geef antwoord!'

'Fuck!' roep ik uit en sla mijn vuist door mijn kledingkast. 'Fuck! Fuck! Fuck!'

Gefrustreerd haal ik een hand door mijn haren en ik hoor de deur open gaan. Ik kijk om en voel mijn borst met hoge snelheid op en neer gaan. 'Randy, wat is hier aan de hand? Waar is Milou?'

'Ze is ontvoerd', breng ik uit. 'Ze wilde tijd voor zichzelf en die had ik haar gegeven. Alleen, ze stuurde net een bericht via onze gedachtenband dat ik haar moest helpen. Brian', zucht ik.

'Laten we nu zoeken! Misschien vinden we haar nog!' Ik knik en ren naar buiten, met mijn vader achter me aan. 'Jij kijkt in het bos, ik roep de rest van ons pack op.' Ik knik en verander met hulp van Oldar -mijn innerlijke wolf- in mijn wolvenvorm. Ik ren richting het bos en hoor mijn vader achter me huilen naar de andere wolven.

'Milou, waar ben je?'