Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 2

23 oktober 1942

Tamar, ofwel Els, was als een zusje voor me. Ze was nu een paar maanden bij mij in huis. Inmiddels had ik nog een ander meisje in huis, nou ja een goede vriendin: Anne. Anne was uit huis gegooid toen haar ouders hoorden dat ze in het verzet zat. Haar ouders vonden dat belachelijk; zij waren eerder voor de NSB. Samen zorgden we voor Tamar. Iedere dag maakten we haar wakker, zo uitgeput was ze. En dan was ze boos dat ze niet nog heel eventjes mocht slapen. Ze was onafscheidelijk van haar Teddybeer. Ze had hem de naam Jitzak gegeven. Ik vroeg me al dagen af waarom ze hem die naam had gegeven op een dag vroeg ik het haar. "Tamar, waarom heet je knuffel Jitzak? Tamar antwoordde daar erg emotioneel op: Zo heette mijn broertje. Ik mis hem erg en als ik mijn teddybeer vast houd voelt het alsof hij toch nog een beetje bij me is. Misschien zie ik hem nooit meer terug... Hij is meegenomen door de Duitsers..."

Toen ze 's avonds in bed lag had ik het er over met Anne. We kwamen tot de beslissing Erik er bij te vragen. Ik belde hem op. Een paar minuten later klopte er iemand op de deur. Met het ritme:  kort, kort, kort, lang. 'Goed volk!' wisten Anne en ik. Ik liep naar de deur, maakte hem open en mijn wangen begonnen te gloeien. Hopelijk ziet hij het niet dacht ik. "Kom snel binnen, het is bijna over achten." Na achten mocht je de straat namelijk niet meer op. Erik glimlachte. Daarom heb ik ook mijn pyjama meegenomen. Jullie vinden het niet erg als ik even blijf logeren toch?

Ik zag de overbuurman door de verduisteringsgordijnen gluren en hem de telefoon pakken."Anne!' riep ik. "De man van hier tegenover gluurt door de gordijnen en gaat de Moffen bellen." Ik zei snel tegen Erik dat hij naar de kamer moest gaan en ik sloot de deur. Op dat moment ging de telefoon. Anne nam op. "Met Anne den Bosch." Stilte. "Ja, dat klopt." Stilte. "Ik begrijp het." Erik en ik zaten met gespitste oren te luisteren. Twee minuten later hing Anne op. " Dat was de overbuurman, hij zei dat als hij nog een keer iemand vlak voor achten bij ons voor de deur ziet staan hij de Moffen belt." Opgelucht begon ik aan Erik te vertellen waarom hij moest komen. Ik vertelde dat Tamar haar broertje terug wilde maar dat we niet weten waar hij is en of hij nog wel leeft. " Kan jij dat uitzoeken voor ons?" Erik knikt twijfelend. " Ik hoop het" zei hij, maar ik kan niks beloven. We praatten nog een tijdje door over onze acties bij het verzet en hadden het over de aankomst van Anne bij het thuisfront. 

Ik hoorde geluiden op de gang, ik vroeg aan meester Veldman, de baas van het verzet, of ik kijken mocht of het geen Moffen waren. Maar het hoefde al niet meer; er werd gekopt met het ritme: kort, kort, kort, lang. "Ja" riep meester Veldman, meester Veldman was mijn vroegere docent biologie en nu de baas van het verzet. Erik stak zijn hoofd om de deur en riep vrolijk "Hallo!" Toen deed hij de deur helemaal open en daar stond Anne, er klonk een gejuich. "Welkom Anne, op ons thuisfront!" riepen wij vrolijk. 

"Ja, dat was erg leuk" zucht Anne. "Erik, hoe lang zit jij al bij het verzet?" vroeg ik met volle nieuwsgierigheid. "Dat zit zo, ik ben Erik Veldman. Dus vanaf het begin." Zei Erik twijfelend. Er viel een stilte. "Dus jij bent de zoon van meester Veldman?" vroeg ik met een twijfel in mijn stem. "Ja" zei Erik. 

Om 23:00 vonden we het laat genoeg om te gaan slapen. "waar kan ik slapen?" vroeg Erik. "Je mag op de bank, maar we kunnen ook een bed van zolder in de woonkamer zetten." Zei 

Anne. "Ik slaap wel op de bank, het is maar voor een nacht." Ik haalde een warme deken en een kussen van zolder en gaf hem aan Erik. 

De volgende morgen werden wij wakker gemaakt door Tamar, ze zei dat er een vreemde man benden op de bank lag. "Dat is Erik" zei ik met de slaap nog in mijn stem. "wat komt Erik doen?" vroeg Tamar angstig. Ik antwoorde dat hij kwam overleggen over werk. Ik vond het niet leuk om te liegen maar in oorlogstijd kon je niet anders.