Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 14

31 augustus 1943

We liepen door de gang achter de bewaker aan. De bewaker vertelde dat de gevangene Chris Northcliffe heette en 23 jaar was. Ik voelde mij meteen schuldig. Een jongen die in de plaats van een meisje was opgepakt. Ik denk dat hij zich plaatsvervangend zat te schamen. De bewaker deed de deur open en zei nors: " je hebt vijf minuten." Hij sloot de massief ijzeren deur. Ik hoorde zijn voetstappen wegstuiven. "Wie zijn jullie? Ik krijg nooit bezoek." Ik ben die idioot die aan de koningin heeft geschreven, door mij zit je hier vast." Ik schaamde me. Waarom had ik dan ooit gedacht dat het goed zou komen? Ik schoof de gedachte opzij. "Wat doe jij voor werk?" Vroeg ik aan Chris. "Ik zit bij de BS."* "Wat leuk!" Riep Anne, toen fluisterde ze: "Wij zijn van het verzet, misschien kunnen we samenwerken?" "Ik zag Chris' ogen opklaren en fluisterde: "Ik denk dat mijn BS-leider dat wel goed vindt. Ik ken hem namelijk heel goed. Hij zit hier voor je." Ik keek rond de kamer. "Dat is mooi." lachte Anne. "Wij kennen onze leider namelijk ook heel goed en die zit nu met een heel vies gezicht naar je wastafel te kijken!" ze wees naar mij. Ik glimlachte. " Ik vindt het een goed idee, maar laten we daar een andere keer over praten." Anne begon met Chris te praten. Over hoe ze naar Engeland is gegaan en hoe ze een dodelijk schot in haar hoofd had overleefd. we verdeden onze tijd dus ik begon op de muur te tasten. Misschien waren er wel verborgen ontsnappingsroutes. Veel te snel klopte de bewaker op de deur en zei nors: "De tijd is voorbij." Anne en ik liepen de cel uit, maar bij de deur draaide Anne zich weer om en zwaaide naar Chris.

Op weg naar huis vroeg ik aan Anne: "Wat was dat nou met Chris?" "Hij zei dat hij mijn haar leuk vond." Anne lachte. "Volgens mij bedoelde hij jou."plaagde ik. "Dat weet ik niet... " antwoorde Anne teleurgesteld.

Toen ik thuis kwam besloot ik om een brief naar Erik te schrijven. Ik legde zijn brief naast mijn lege vel papier. Ik begon te schrijven;

Lieve Erik,

Toen jouw brief kwam kreeg ik weer hoop. Ik weet niet waar ik beginnen moet.

Ik mis jou ook. Ik wil je sterkte handen weer tegen mij aan voelen en jou fijne lippen weer op de mijne.

Over jou vraag of ik verkering met jou wilde, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Mijn antwoord is hier eigenlijk te simpel voor maar ik kan hem niet anders beantwoorden. Aan mijn reactie op jouw brief te zien kan je het antwoord al raden.

Ik glimlachte, maar tegelijkertijd vond ik het knap van mezelf dat ik dit kon schrijven, al klonk het een beetje melig.

Voor als het nog niet helemaal duidelijk was;

I love you until farther than the moon and back,

Your eyes are so colourful, I can't forget them.

I wish you were here.

I wish this war never happend.

And I wish that you're okay.

Oftewel, Ja, ik wil verkering met je. Ik sta te dansen en te springen van geluk. Het liefste heb ik natuurlijk als jij ook kon komen dansen hier. Maar toch moeten we het maar met de post doen...

Je zit voor altijd in mijn hart,

Je Charlotje.

Ik deed de brief in een envelop, stopte er een zakdoek van mijn vader met een zoen erop in, en ik schreef erop; Mijn grote liefde, Erik.

De Duitsers zouden nu in ieder geval begrijpen dat er een zoetsappige liefdesbrief in zat. Nu maar hopen dat ze hem dicht zouden laten.

"Je houdt echt van hem, hé?" Ik schrok op uit mijn gedachten en draaide mij om. Anne lachte en ging op de stoel naast mij zitten. "Nu ga ik ook een brief schrijven." zei Anne geheimzinnig.

Lieve Chris,

Wij hadden een leuk gesprek de laatste keer. Ik heb een bijzonder gevoel bij jou gekregen.

Ben, mijn ex, is dood geschoten door Charlotte maar ik vergeef het haar.

Ik denk dat jij nooit mijn ex zal worden als ik jou dit vertel.

Ik vindt dit heel moeilijk om te vertellen.

Ik. Jij, wil jij verkering met mij?

Veel liefs,

Anne.

Ik klopte op Annes schouder, Anne keek om en ik zei : " Ik wist het wel, je vindt hem leuk." Anne moest blozen en keek beschaamd naar de tafel. "Hey, je hebt ten minste een ander gevonden." "Ja, maar hij is niet zoals..." Anne brak haar zin af een staarde dromerig naar haar brief. "Ben?" Maakte ik haar zin af. Anne schrok op. "Oh ja, Ben..." Dit was raar. Anne was nooit zo dromerig of afgeleid. Ze was altijd heel gefocust. Het zou wel door Chris komen. Maar aan de andere kant, ik heb wel eens van een wanorde gehoord waarbij je zomaar je focus verliest, en dat je dan geen idee hebt wat je de paar seconden of zelfs minuten voordat je wegviel, hebt gedaan. Ik liet het voor nu rusten. Anne was tenslotte nu ook weer helemaal bij van wat ze ook alweer aan het doen was. Ze stopte haar brief in de envelop en schreef er 0096756438 op. "Wat is dat?" Vroeg ik. "Dat is zijn gevangenis nummer." zei Anne. "En dat weet je uit je hoofd?" vroeg ik. "Ja..." Anne bloosde en keek naar de grond. Ze moest Chris echt heel leuk vinden. We liepen samen naar het postkantoor. De postbode stond op het punt om te vertrekken. "Nog net op tijd dames." We gaven de postbode onze brieven en hij fietste weg. De postbode was de enige die nog een fiets mocht hebben. Eigenlijk was ik een beetje jaloers en dat terwijl Erik mijn fiets nog wel had terug gebracht.

Vanavond zouden we kijken of we Chris konden helpen ontsnappen.

*BS zijn de Binnenlandse Strijdkrachten