2 december 1942
"We zoeken vrijwilligers om naar Engeland, Zweden, Zwitserland en Spanje te gaan." zei meester Veldman.
Ik dacht terug aan de dag dat de Moffen ons land binnen kwamen op 10 mei 1940, het duurde 5 dagen en van Rotterdam was niets meer over na het bombardement. Toen had koningin Wilhelmina had op de radio het volk toegesproken: "Nadat ons land al deze maanden een stipte neutraliteit in acht heeft genomen, is in de afgelopen nacht door de Duitse Wehrmacht zonder de minste waarschuwing een plotselinge aanval op ons grondgebied gedaan." Later was Wilhelmina zelf samen met de ministers naar Engeland gevlucht. De meeste mensen vonden dat laf maar ik was altijd in haar blijven geloven. Net als alle mensen hier bij ons in het verzet. Het mooiste was dat iedereen met elkaar bevriend was.
"Ik, wil naar Engeland." werd er geroepen. Ik schrok op uit mijn gedachten. Het was Anne, ik had het kunnen weten, haar vader kwam uit Engeland en ze wilde er altijd al naar toe. Ik besloot om thuis te blijven zodat ik voor Tamar kan zorgen. Uiteindelijk kwam er een uitslag:
Anne, Freya en Bert zouden naar Engeland gaan. Joris, Angela en Richard gingen naar Spanje. Simone, Alfred, Jan en Albert werden naar Zweden gestuurd. En Benjamin, Sanne, Hanna en Marijke wilden naar Zwitserland gaan. Erik Veldman, meester Veldman en ik bleven in Nederland.
's avonds kwamen Erik en Joris op bezoek. Anne en ik vertelden aan Tamar wat er gebeuren ging. Na veel tranen en honderd keer vragen of ze wilde blijven gaf Tamar Anne een hele dikke knuffel. Anne beloofde veilig thuis de komen. Tamar had Joris nog nooit gezien en was dus een beetje afstandelijk. Maar later kwebbelde ze zijn oren van het hoofd. Meester Veldman en Erik trokken bij mij in. Om acht uur stuurde ik Tamar naar bed. Joris keek mij dankbaar aan. Ik had wel gezien dat hij geen interesse had in haar verhalen. Meester Veldman ging zijn avondwandeling maken. Zo konden Joris, Erik, Anne en ik even met elkaar overleggen over Tamar zonder dat meester Veldman erbij was. "Jongens, ik wil Tamar niet kwijt." zei Erik. "Hoe bedoel je?"vroeg Anne. "O, meester Veldman vertelde mij dat hij wil dat Tamar gaat. Het is te gevaarlijk voor ons en voor haar zegt hij. Maar ik geloof er niets van. Soms lijkt het alsof hij van de NSB is." Ik hapte naar adem.
YOU ARE READING
Ik hield mij sterk
Historical FictionCharlotte leeft in de tweede wereldoorlog. Als ze een missie uitvoert komt ze in een erge situatie terecht.... Charlotte leert in deze tijd mensen beter kennen, wordt smoorverliefd, krijgt ruzie met haar beste vriendin, voert missies uit en komt daa...
