Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 19

15 januari 1943

Om 4:30 ging Annes en mijn wekker, in de hal stond de andere rugzak die ik van Tamar's kamertje had gehaald klaar met de belangrijkste spullen; valse persoonsbewijzen, één Duits soldatenpak voor Jan, de sleutels van de boot van de Nederland-Engeland lijn ,extra papier voor de boodschappen via de zendmast, een cadeau van de leider van het verzet en een voorraad eten voor vijf dagen. Om 5:00 ging Anne naar buiten met de rugzak richting de thuisbasis. Om 5:15 vertrok ik, ik nam een andere weg dan Anne anders zou het opvallen. Op de thuisbasis stond iedereen die een taak had te wachten, ik gaf de valse persoonsbewijzen aan Alfred en Albert, Bert kreeg de helft van de voorraad papier, Albert de andere. Jan kreeg zijn pak en de sleutels van de boot. "Hoe kom je aan dit pak?" vroeg Jan fluisterend. "Anne, Erik, Meester Veldman, Joris en ik, zouden een onderduikadres gaan bewaken in Duitse soldaten pakken, maar de pakken waren te groot en hebben we op maat laten maken. We wilden de volgende dag gaan beginnen maar toen kregen Erik en Joris de oproep voor Duitsland. We hebben het idee weggelegd." vertelde ik op fluistertoon. "OKE! LETS GO!" zei Jan. We legden onze handen op elkaar en gooiden ze omhoog en zeiden in plaats van riepen anders zou het opvallen; "LEVE HET VERZET!"

17 januari 1943

Toen ik net op de bank zat en de net binnengekomen brieven wilde gaan lezen, werd er op de deur geklopt: Kort, kort, kort, lang. Ik liep naar de deur, keek door het kijkgaatje en maakte de deur open om Chris binnen te laten. "Ze is boven." antwoorde ik automatisch. "Ik ga haar halen. Zet jij even koffie?" Zonder mijn antwoord af te wachten liep Chris naar boven. Er zat voor mij niks anders op dan om koffie te gaan zetten. De koffiebonen werden schaars. Dit was waarschijnlijk een van de laatste keren dat ik koffie zou drinken tot het einde van de oorlog. Anne kwam achter Chris aanrennend de trap af en riep: "Het moet wel héél belangrijk zijn, als jij mij komt halen voor het eten en niet Charlotte!" Chris ging aan tafel zitten en gebaarde dat we tegenover hem moesten gaan zitten, hij floot het deuntje van Radio Oranje*. Er kwam iemand achter de keukendeur vandaan, hij leek een beetje op Erik, maar het was hem niet hij was te dik voor Erik. "Hoi, Ik ben Dick, en ik zit ook bij de B.S." "Dick is net als Anne de opvolger van de leiding in de B.S." vertelde Chris. "We willen, samen met jullie, een wapendropping organiseren in Leiden. Onze vraag is of jullie mee willen werken. Zo ja, kunnen jullie dan honderdvijftig wapens aan ons geven, zodat we in totaal driehonderd wapens hebben?" Ik keek naar Anne, Anne keek terug, ik zag een soort van combinatie van enthousiasme en angst in haar ogen. Ik keek terug naar Chris en Dick die zaten te stralen. "Wij zijn zeer vereerd om mee te doen. Wanneer willen jullie beginnen? Ik wilde net de twee brieven die ik had gekregen gaan lezen waarvan eentje van Erik was. Ik zal aan hem vragen of hij ons in een sessie van drie keer vijftig wapens wil sturen. Oke?" "We willen beginnen op 2 maart om 23:00" antwoorde Dick. Ik slikte.

Chris en Dick liepen de deur uit zwaaiden, en gingen toen beide een andere kant op. Ik liep terug naar de bank om mijn brieven te lezen. Ik voelde de bank onder mijn kont een beetje wegglippen. Anne was naast me komen zitten en keek nieuwsgierig naar de envelop. Ik maakte de eerste open:

Lieve Anne en Charlotte,

Gelukkig nieuwjaar nog.

Ik mis jullie heeeeeeeeel erg. Maria geeft mij elke dag les in lezen en schrijven en rekenen. Ik ga toch liever naar school, maar dat maakt nu niet zo veel uit. Als ik klaar ben met 'school' ga ik tekenen met jou potloden Charlotte en met jou papier Anne.

Nou ik weet niks meer! Zo gaat dat in de oorlog toch Charlotte?

XXXXXXX Edtih

Anne had enveloppen en papier gepakt en had toen ik de brief van Tamar voorlas een andere brief geschreven. "We hebben haast geen papier meer. Misschien moet Erik ook wat papier en inkt late droppen." "Ik wil eerst wachten tot de eerste dropping goed gaat. Als het goed gaat dan wil ik heb wel aanzien."

Lieve Edith,

Jij ook een heel erg gelukkig nieuwjaar!

Wij missen jou ook heel erg. Wat lief van Maria dat ze jou les geeft. Ik hoop dat je ook een mooie tekening voor Maria en Bob hebt gemaakt?

Hier gaat het goed. Hoe gaat het met jou? Nou, nu weet ik ook niks meer en Charlotte ook niet.

Veel liefs en Kusjes
Charlotte en Anne.

We stopten de brief in de envelop. Edith, het stoerste en sterkste meisje schreef ik erop. Ik zei tegen Anne dat ze de volgende brief niet mee mocht lezen, omdat die van Erik was en alleen MIJN naam erop stond. Ze was een beetje teleurgesteld maar ze zei dat ik hem wel de groeten moest doen.

Lief, Lief Scheetje,

Opeens stond hier een man voor de deur die had jij gestuurd. Ik heb al lang niks meer van me laten horen, misschien leek het zelfs wel of ik je niet meer leuk vond. Maar je moet weten dat ik altijd van je houd. Ik had het heel druk. Er is iets dat je moet weten, ik was in een café met Joris. Toen er een meisje op mij afkwam ze leek sprekend op jou alleen had ze geen blauwe maar groene ogen. Ze pakte mijn hoofd en zoende me, ik wist niet wat me over kwam maar ik zoende terug omdat ik dacht dat jij het was. Het was donker en ik had een paar biertjes op. Later na een minuut of twee keek ik haar recht in haar ogen om te zeggen: Lief Scheetje, ben je helemaal naar Engeland gekomen? voor mij? Toen ik zag pas dat ze groene ogen had en geen blauwe ik duwde haar weg en rende het café uit, rende en rende naar de mijn verblijfplaats. Oh, het spijt me zo, lieve Charlotte. Ik durfde je niet te schrijven, maar toen kwam Alfred, en die zei dat ik je moest schrijven. Nu maak je het vast uit. Ik ben een ongelofelijke sukkel. Lief Scheetje, het spijt me, zo erg. Je wil me vast niet meer zien. Schrijf me alsjeblieft zo snel mogelijk terug, met een antwoord. Anders is het misschien te laat.

Veel liefs,

Beertje

Tranen van woede liepen over mijn wangen, maar het waren ook tranen van blijdschap, dat ik iets hoorde van Erik. Ik pakte een papiertje en begon mijn woede op te schrijven in een gedicht; Anne kwam de trap af, ze keek mij aan en rende naar me toe."Wat is er?" vroeg ze met haar warme stem. "Erik...Ik...Ander..." meer kon ik niet uitbrengen ik gaf de brief aan Anne en barstte in tranen uit. Anne las de brief en zei: "WAT? Charlotte luister eens eventjes heel goed" Ik tilde mijn hoofd op uit mijn handen en keek Anne aan. "Erik, heeft er spijt van dat zie jij toch ook? Hij dacht dat jij dat was, het was donker hij was een beetje dronken. Ga naar Bert, zeg iets via de zendmast en laat Alfred dat bericht bezorgen aan Erik. Anders ben je te laat." Ik keek Anne dankbaar aan. Ik pakte mijn jas van de kapstok en liep zo snel mogelijk als ik kon naar Bert.

Ik stormde de thuisbasis binnen, smeet mijn jas op de grond en liep naar Bert terwijl ik zei: "Bert maak de zendmast klaar, ik wil een boodschap naar Alberts sturen! NU METEEN!" Bert maakte zich klaar en ik vertelde wat ik wilde dat hij zendde.

"Alfred breng dit bericht zo snel mogelijk naar Erik.

Lief, Lief, Beertje,

Wat ben jij een sukkel, een idioot een... Knappe stoere, sterke vent. Ik ben boos, blij en verdrietig tegelijk. Ik maak het niet uit omdat ik het niet kan. Ik ben te verliefd op jou. Ik vind het niet leuk. Het was gelukkig maar eenmalig. Toch? Ik vergeef het je, omdat je dacht dat ik het was, het was donker en je was een beetje dronken. Toch ben ik boos, ik vindt het niet leuk. Maar weet je Beertje, er zitten zoveel kilometers tussen jou en mij. Ik wil niet te laat zijn met een antwoord. BEERTJE! Blijf bij mij. Als je terug komt. Ik was je bijna verloren aan de tijd, tot je brief kwam. Kom terug bij mij! Veel liefs en kusjes Scheetje."

"scheetje" herhaalde Bert. "JA, gelukt!" Hij wachtte op antwoord dat hij het door had gekregen. PIEP, PIEP, PIEP, hoorden we. JA, bedankt. Alfred is onderweg naar Erik, later. Werd er gezonden.