Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 21

22 januari 1944

Elke dag als ik wakker werd dacht ik weer morgen is vandaag, morgen is vandaag. Er is geen verschil. Bijna alle dagen zijn hetzelfde behalve als er een brief van Erik en Tamar kwam, dan was ik de hele dag vrolijk. Vandaag was weer zo'n dag.

Lieve Anne en Charlotte,

Er was hier laatst een man. Die blijft hier om mij les te geven. ;( Maria was veel aardiger. Maar ze wist niets meer, dus had ze meester Pietersen laten komen. Hij is echt een stomme meester. Ik ben heel boos. Ik mis jullie, ik mis Erik, ik mis Meester Veldman ik mis iedereen.

Veel kusjes van een boze en verdrietige Edith.

Ik was de trap op gelopen naar Annes kamer terwijl ik de brief las. Ik schoof hem onder de deur door en liep door naar mijn kamer. Ik had een hele grote brok in mijn keel. Ik begon terug te schrijven.

Lieve, lieve Edith,

Wat stom van Maria. Maar gelukkig heb je Maria wel nog, dat geeft al wel een beetje hoop. Je kan niet alles, Edith. Doe maar je best, dan kan je na de oorlog, als die ooit over gaat, weer opnieuw naar school, misschien wel naar groep 4. Hou het maar goed bij.

Kusjes Charlotte en Anne.

Ik legde mijn brief klaar om te versturen. Ik wilde de andere brief pakken toen Anne mijn kamer in kwam. "Heb jij die brief van Tamar gelezen?" Ik knikte "Ja, dat heb ik hoezo?" "Waar om maak je me niet even wakker? Zodat we samen een brief kunnen schrijven! Dit is toch niet normaal!" Ze wees op een zin die ik niet had gezien toen ik de brief las.

Ik zie het hier niet meer zitten, ik wil weg, terug naar jullie.

"Waar stond die zin?" "onder Edith" Anne keek mij aan; "wat moeten we doen?" "We gaan naar ze toe. Ik heb Tamar een brief geschreven, schrijf jij een brief naar Maria? We doen gewoon of onze oom en tante daar wonen, verkleden ons als Moffen en gaan naar binnen helpen Tamar en gaan dan 's avonds weer terug." Anne knikte "Ik ga mee." Anne kwam op de stoel naast me zitten, en begon de brief naar Tamar te lezen en schreef een brief naar Maria. Ik begon de brief van Erik te lezen;

Lief, lief, Scheetje,

Waarom ben ik hier nog? Waarom is mijn vader teruggekomen en daarna weer verdwenen? Allemaal voor mij? Deze vragen gaan door mijn hoofd, kun jij ze beantwoorden, Scheetje? Wat is er aan de hand met mijn vader? Wat is er met mij, ik voel me niet sterk meer. Ik kan me niet meer sterk houden. Toch hou ik me sterk met jou. Kan je mij een foto van jezelf sturen? Dat ik je een zoen kan geven voor ik ga slapen? Ik heb er ook een voor jou bij gedaan.

Veel liefs Beertje

Ik gaf de foto van Erik een kus, legde hem voor me op het bureau en ik begon meteen terug te schrijven;

Lief, lief, Beertje,

Ik kan jou vragen niet allemaal beantwoorden. Vraag me niet waarom.

Waarom je er nog bent is omdat, dat beter is voor, ons, je vader, jou.

Waarom je vader is teruggekomen en daarna weer is gegaan. Kan ik ook niet beantwoorden. Maar ik denk weet omdat hij van je houdt.

Wat er met je vader is weet ik ook niet. Hij had in ieder geval veel verwondingen.

Je moet je sterk houden. Net als Edith. Die ziet het ook niet meer zitten.

Ik heb mijn mooiste en enigste foto in de envelop gedaan. Die was nog van voor de oorlog. Toen Anne en ik nog op school zaten.

XXX en veel liefs Scheetje.

Er rolden tranen over mijn wangen. Waren Anne en ik de enige, die in mijn huis hebben gewoond, die nog sterk waren, vanwege onze liefdes? Ik wist het niet meer.